Ο Νόαμ Τσόμσκυ γεννήθηκε το 1928 στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Είναι παγκοσμίως γνωστός ως πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής γλωσσολογίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπου άρχισε να διδάσκει το 1955. Έχει γράψει και διδάξει γλωσσολογία, φιλοσοφία και πολιτική. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται τα βιβλία: "Εξουσίες και προοπτικές", "Νέα και παλιά παγκόσμια τάξη", "Αποτρέποντας τη δημοκρατία", "Κατασκευάζοντας τη συναίνεση" (με τον Ε.Σ. Χέρμαν), "Έτος 501: η κατάκτηση συνεχίζεται", "Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους", "Ο νέος στρατιωτικός ανθρωπισμός", "Νέοι ορίζοντες στη μελέτη της γλώσσας και της νόησης", "Τρομοκρατικά κράτη" και "Μια νέα γενιά χαράζει τα όρια". Παραμένει από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της "αριστερής" αμερικανικής σκέψης. Οι προσπάθειές του για τη διεύρυνση της δημοκρατίας και για μια μη βίαιη υπερδύναμη, έχουν τιμηθεί σε όλο τον κόσμο από κινήματα ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ο Κρίστοφερ Έρικ Χίτσενς (1945-2011) γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ του Χάμσαϊρ, στη Ν. Αγγλία, κατά τη διάρκεια της πολεμικής θητείας και των δύο γονιών του στο Βασιλικό Ναυτικό. Παρακολούθησε πολύ καλές σπουδές, κάτω από τη φροντίδα τους, αρχικά στο σχολείο Leys School του Κέιμπριτζ και στη συνέχεια στο Balliol College της Οξφόρδης, όπου παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, πολιτικής και οικονομικής επιστήμης. Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Hitch-22", που εκδόθηκε πολύ αργότερα, το 2010, αφηγήθηκε, μεταξύ άλλων, ορισμένες ομοφυλοφιλικές εμπειρίες από την ηλικία αυτή. Τη δεκαετία του '60, ο Χίτσενς εντάχθηκε στο κίνημα αντίθεσης προς τον πόλεμο του Βιετνάμ, την κλιμάκωση των πυρηνικών εξοπλισμών και την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών. Το 1965 προσχώρησε στο Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας, από το οποίο διαγράφτηκε, όμως, το 1967, μαζί με όλη τη σπουδαστική του οργάνωση, εξαιτίας της κριτικής που άσκησαν στην υποστήριξη του πολέμου του Βιετνάμ από τον πρωθυπουργό Χάρολντ Γουίλσον. Άρχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα τη δεκαετία του ΄70, ως ανταποκριτής του τροτσκιστικού περιοδικού "International Socialism", και αργότερα ως συνεργάτης του "The London Times Higher Education Supplement", σε θέματα κοινωνικών επιστημών, και του περιοδικού "The New Statesman". Η αυτοκτονία της μητέρας του σ' ένα δωμάτιο αθηναϊκού ξενοδοχείου, το 1973, τον έφερε κατ' ανάγκη στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό άρθρο για την κατάσταση της ελληνικής χούντας, που έμελλε να είναι το πρώτο του κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "New Statesman". Το 1981 ο Χίτσενς εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, αρχίζοντας να γράφει για το εβδομαδιαίο περιοδικό "The Nation" και για το μηνιαίο "Vanity Fair", ασκώντας έντονη κριτική στους Χένρι Κίσινγκερ, Ρόναλντ Ρέιγκαν, Τζορτζ Χ. Ου. Μπους και στην πολιτική των ΗΠΑ στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Μέσα από το τολμηρό και αντισυμβατικό περιεχόμενο του πολιτικού του λόγου, ο Χίτσενς εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο επιφανείς δημοσιογράφους και διανοούμενος της εποχής του. Φανατικός θαυμαστής του Τόμας Πέιν, του Τζορτζ Όργουελ και του προέδρου Τζέφερσον, δεν δίστασε να περιλάβει στα βέλη της κριτικής του τη νομπελίστρια ειρήνης Μητέρα Τερέζα και τους Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον. Το 1989 άρχισε να αποστασιοποιείται από την παραδοσιακή γραμμή "αριστερών" διανοούμενων όπως οι Νόαμ Τσόμσκι, Νόρμαν Μέιλερ, Σούζαν Σόνταγκ και Τζον Απαντάικ, λόγω της χαλαρής τους αντίδρασης στην εντολή δολοφονίας του Σαλμάν Ρούσντι που εξέδωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, με αφορμή το βιβλίο του "Σατανικοί στίχοι". Πιστοί φίλοι του ως το τέλος παρέμειναν, αντίθετα, οι συγγραφείς Ίαν Μακ Γιούαν, Μάρτιν Έμις και Σαλμάν Ρούσντι. Το 1997 συντάχθηκε με το αίτημα επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα, καταθέτοντας την άποψή του στο βιβλίο: "The Parthenon Marbles: The Case for Reunification". Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 τα άρθρα του τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της διεθνούς επέμβασης των ΗΠΑ εναντίον των θεοκρατικών καθεστώτων και στη συνέχεια υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, γεγονός για το οποίο κατηγορήθηκε ως νεο-αντιδραστικός. Ωστόσο, συνέχισε να διακηρύσσει με κάθε τρόπο τον ριζοσπαστικό αθεϊσμό του, γράφοντας το βιβλίο "God is not Great: How Religion Poisons Everything"/"Ο Θεός δεν είναι μεγάλος", που εκδόθηκε το 2007. Εξέδωσε αρκετά άλλα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των: "Cyprus", 1984, που ξαναεκδόθηκε με τίτλο: "Hostage to History: Cyprus from the Ottomans to Kissinger", 1989, "The Missionary Position: Mother Teresa in Theory and Practice", 1995, "Thomas Paine's Rights of Man: A Biography", "The Trial of Henry Kissinger"/"Η δίκη του Χένρι Κίσινγκερ", 2001, "Letters to a Young Contrarian"/"Γράμματα σ' έναν νέο αντιρρησία", 2001, "Why Orwell Matters", 2002 και "The Portable Atheist: Essential Readings for the Non-Believer", 2007. Τον Σεπτέμβριο του 2005 κατατάχθηκε πέμπτος σε μια δημοσκόπηση για τους 100 σημαντικότερους διανοούμενους των περιοδικών "Foreign Policy" και "Prospect". Πέθανε στο Χιούστον του Τέξας στις 15 Δεκεμβρίου 2011, σε ηλικία 62 ετών, μετά από μια επιπλοκή πνευμονίας που επιδείνωσε την υγεία του, ενώ είχε προσβληθεί από καρκίνο του οισοφάγου.