Ο Claude Esteban (Κλωντ Εστεμπάν) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1935. Ο πατέρας του ήταν Βάσκος της Ισπανίας και η μητέρα του Γαλλίδα. Καθηγητής της Ισπανικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Παρισίου Ι - Σορβόννη και διευθυντής του τμήματος ποίησης των εκδόσεων Flammarion. Υπεύθυνος για την έκδοση του περιοδικού ποίησης και ζωγραφικής "Argile" των εκδόσεων Maeght (1974-81). Έχει δημοσιεύσει σειρά ποιητικών βιβλίων καθώς και δοκιμίων για την ποίηση και τη ζωγραφική. Έχει μεταφράσει ποιήματα και κείμενα των Jorge Luis Borges, Octavio Paz και Jorge Guillen.

Ο Δημοσθένης Αγραφιώτης (γεν. 1946), ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός κινηματογράφου, φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης, εργάστηκε ως καθηγητής κοινωνιολογίας στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2007. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώθηκαν στις κοινωνικές και πολιτιστικές διαστάσεις της υγείας, της επιστήμης και της τέχνης.

Ο Τάσος Δενέγρης (1934-2009) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (1954-1957). Λίγο νωρίτερα είχε δημοσιεύσει τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό "Στροφή" (1952). Υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού "Πάλι", ωστόσο το πρώτο του βιβλίο, "Θάνατος στην πλατεία Κάνιγγος", εκδόθηκε το 1974. Θεωρείται ένα από τους τυπικότερους εκπροσώπους, αν και εξαιρετικά ολιγογράφος, της ποιητικής "Γενιάς του '70". Το 1975 προσκλήθηκε στην Iowa των ΗΠΑ στο International Writing Program. Συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων το 1982. Το 1983 διάβασε ποιήματα του στο Φεστιβάλ Ποίησης στο Cambridge της Αγγλίας και τον ίδιο χρόνο στο Βελιγράδι ύστερα από πρόσκληση της Ένωσης Σέρβων Συγγραφέων. Το 1985 προσκλήθηκε στο Νέο Δελχί και στο Μποπάλ της Ινδίας. Το 1990 στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και στην Murcia της Ισπανίας, το 1996 πάλι στη Murcia και το 1998 στο Medellin της Κολομβίας και στη Λίμα του Περού. Εξέδωσε τις συλλογές "Θάνατος στην πλατεία Κάνιγγος" (1974), "Το αίμα του λύκου" (1978), "Θειάφι και αποθέωση" (1982), "Ακαριαία" (συγκεντρωτική έκδοση των τριων πρώτων συλλογών, 1985), "Το πνεύμα της άμυνας" (1999), και τη συγκεντρωτική έκδοση, "Μιλάει ο αγριόχοιρος: ποιήματα 1952-2008" ("Ύψιλον", 2008)· μετέφρασε κείμενα ποίησης και πεζογραφίας των Οκτάβιο Πας, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Χούλιο Κορτάσαρ, Τζον Ντος Πάσος, Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, Μάικλ Λόνγκλεϊ, Κλοντ Εστεμπάν, κ.ά., από τα ισπανικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 74 ετών, το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009. (φωτογραφία: Γιάννα Μπούφη, 2000)

Ο Αχιλλέας Κυριακίδης γεννήθηκε το 1946 στο Κάιρο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει εννέα βιβλία με διηγήματα, μικρά πεζά και δοκίμια (κινηματογραφικά και φιλολογικά), έχει γράψει τρία σενάρια που γυρίστηκαν σε ισάριθμες κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους, και έχει σκηνοθετήσει επτά ταινίες μικρού μήκους σε δικά του σενάρια. Κυκλοφορούν πάνω από σαράντα πέντε μεταφράσεις του έργων συγγραφέων όπως ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ο Ζορζ Περέκ, ο Ρεϊμόν Κενό, ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο Αλφρέντ Ζαρί, ο Ρολάν Τοπόρ, ο Άντριου Κρούμι, ο Ζαν Εσενόζ, ο Κάρλο Φραμπέτι κ.ά. Το 2004 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τις "Τεχνητές αναπνοές", το 2006 με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης, για τη μετάφραση των πεζογραφικών "Απάντων" του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (στην οριστική έκδοση των "Ελληνικών Γραμμάτων" -η απονομή έγινε το 2007), την επόμενη χρονιά με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη Μετάφρασης, στο πλαίσιο των Καβαφείων 2007, και το 2009 με το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Γαλλόφωνης Λογοτεχνίας του ΕΚΕΜΕΛ, για τη μετάφραση του μυθιστορήματος "Στο cafe της χαμένης νιότης" του Πατρίκ Μοντιανό.

Η ποιήτρια, πεζογράφος και ζωγράφος Νίκη Μαραγκού (1948-2013) γεννήθηκε στη Λεμεσό. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Βερολίνο. Με την επιστροφή της στην Κύπρο συνεργάστηκε με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, με την εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" και ασχολήθηκε με την επιμέλεια εκδόσεων. Το 1980 ίδρυσε το βιβλιοπωλείο "Κοχλίας" στη Λευκωσία, το οποίο έγινε σημείο αναφοράς για τους συγγραφείς και τους πνευματικούς ανθρώπους της Κύπρου, που το διηύθυνε έως το 2007, παράλληλα με τις υπόλοιπες δραστηριότητές της ως ζωγράφος, χαράκτρια και κεραμίστρια. Δημοσίευσε βιβλία ποίησης, πεζογραφίας και βιβλία για παιδιά: τις ποιητικές συλλογές "Τα από κήπων" (Άγρα, 1980), Κρατικός Έπαινος Ποίησης στην Κύπρο, 1981, "Αρχή Ινδίκτου" (ιδιωτική έκδοση, Λευκωσία, 1987), Κρατικό Βραβείο Ποίησης στην Κύπρο, 1988, και τη συγκεντρωτική έκδοση "Divan 1967-2000" (2005), η οποία βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών· τις συλλογές διηγημάτων "Μια στρώση άμμου" (Καστανιώτης, 1990), Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας στην Κύπρο, 1991, "Ο δαίμων της πορνείας" (Μελάνι, 2007)· τα μυθιστορήματα "Είναι ο πάνθηρας ζωντανός;" (Καστανιώτης, 1998, με ήρωα τον Ευάγγελο Λουίζο, οικοδεσπότη του Γ. Σεφέρη στην Κύπρο όταν υπηρετούσε ως πρέσβης στη Βηρυττό), "Γιατρός από τη Βιέννη" (Το Ροδακιό, 2003), "Γεζούλ" (Εστία, 2010)· τις αναμνήσεις της από τη συμβίωση με τον Αλέξη Ακριθάκη στο Βερολίνο, "Μια νύχτα με τον Αλέξη" (Το Ροδακιό, 2007). Συνέλεξε και απέδωσε στην κοινή ελληνική "Παραμύθια της Κύπρου" (Αρμός, 1994) και διασκεύασε τα λαϊκά κυπριακά παραμύθια "Ο τσαγκάρης και ο βασιλιάς" (Ταξιδευτής, 2005) και "To παλικάρι με το τάσι" (Ταξιδευτής, 2005). Επίσης, δημοσίευσε τις συνταγές μαγειρικής "Συνταγές για την Κατερίνα" (Ερμής, 2001). Το τελευταίο της βιβλίο ήταν οι "Δεκαοχτώ αφηγήσεις" (Το Ροδακιό, 2012), μια συλλογή από ιστορίες γυναικών της Κύπρου που κατέγραψε στη διάρκεια πολλών χρόνων, οι οποίες, κατά την ίδια, εμπεριείχαν την ιστορία της Κύπρου, διέσωζαν λαϊκές αφηγήσεις και κατέγραφαν μια χυμώδη προφορική γλώσσα που χάνεται σιγά σιγά. Μετέφρασε από τα γερμανικά ποίηση του Γιοαχίμ Σαρτόριους. Μεταφρασμένα κείμενά της στα γερμανικά έχουν περιληφθεί στη διεθνή ανθολογία ποίησης "Nachrichten von der Poesie" του Joachim Sartorius, που συνοδεύεται από CD με απαγγελίες γνωστών γερμανών ηθοποιών. Ως ζωγράφος, έκανε επτά ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος με έργα της στις Μπιενάλε Χαρακτικής της Λουμπλιάνας, το 1993, και του Καΐρου, το 1996. Είχε μία κόρη, την Κατερίνα, που είναι κι αυτή ζωγράφος. Έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συνέβη κοντά στην πόλη Φαγιούμ της Αιγύπτου, 100 χιλιόμετρα νότια του Καΐρου, σε ηλικία 65 ετών.

Ο Γιώργος Ξενάριος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει διατελέσει γενικός γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων, (2007-2010). Διδάσκει δημιουργική γραφή από το 2003 (Κολλέγιο Αθηνών, Εκδόσεις Μεταίχμιο), καθώς και σε διάφορα άλλα σεμινάρια με θέμα τη λογοτεχνία. Συνεργάζεται ως κριτικός λογοτεχνίας με την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" ("Βιβλιοθήκη") και από το 2005 ως κριτικός και σχολιαστής με το περιοδικό "Διαβάζω". Κείμενά του (κριτικές, άρθρα, δοκίμια, συνεντεύξεις) έχουν δημοσιευτεί σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει δύο πεζογραφήματα: την "Πτώση του Κωνσταντίνου" (Καστανιώτης, 1990) και τους "Διδύμους" (Καστανιώτη, 1994). Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Σμιλεύοντας το φως" (Καστανιώτης, 2001).

Τίτος Πατρίκιος (1928). Ο Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος των ηθοποιών Σπύρου και Λέλας Πατρικίου. Το 1946 ολοκλήρωσε τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για κάποια χρόνια ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952) και κατά τη διετία 1952-1953 στον Άη Στράτη, από όπου επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια εξορίστου. Από το 1959 ως το 1964 σπούδασε κοινωνιολογία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού και πήρε μέρος σε έρευνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο παράνομο καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco στο Παρίσι και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967. Στην Αθήνα εργάστηκε επίσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών. Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε το 1943 με τη δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό "Ξεκίνημα της Νιότης", ενώ το 1954 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο "Χωματόδρομος". Ιδρυτικό μέλος του περιοδικού "Επιθεώρηση Τέχνης" από το 1954 δημοσίευσε πολλά άρθρα και κριτικές στις στήλες του, ενώ πολλά δοκίμιά του συμπεριλήφθηκαν σε συγκεντρωτικές εκδόσεις. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση (κείμενα των Σταντάλ, Αραγκόν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα, Γκόγκολ, Γκαρωντύ, Λούκατς και άλλων) και την πεζογραφία, ενώ τα περισσότερα κοινωνιολογικά έργα του είναι γραμμένα στα γαλλικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά, τα γερμανικά και τα ολλανδικά. Το 1994 τιμήθηκε με ειδικό κρατικό βραβείο για το σύνολο του έργου του. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τίτου Πατρίκιου βλ. Αλέξανδρος Αργυρίου, "Τίτος Πατρίκιος", στο "Η ελληνική ποίηση · η πρώτη μεταπολεμική γενιά", Αθήνα: Σοκόλης, 1982, Αλέξανδρος Αργυρίου, "Πατρίκιος Τίτος", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 8, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Δώρα Μέντη, "Πατρίκιος Τίτος", στο "Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας", Αθήνα, Πατάκης, 2007. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.· φωτογραφία: Δημήτρης Τσουμπλέκας)

Ο Θανάσης Χατζόπουλος γεννήθηκε το 1961 στο Αλιβέρι Ευβοίας, όπου έζησε μέχρι το 1978. Ελληνική επαρχία ο φυσικός χώρος και περιβάλλον με λόγιες επιρροές ως την οριστική μετοικεσία στην πρωτεύουσα, όπου σπουδάζει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύεται στην παιδοψυχιατρική. Είναι ψυχαναλυτής, μέλος της Societe de Psychanalyse Freudienne (Παρίσι). Ποίηση και ψυχανάλυση είναι οι δύο όχθες ανάμεσα στις οποίες κινήθηκε μέχρι σήμερα στη ζωή και στην εργασία του. Εκτός από ποίηση γράφει δοκίμια και για τη λογοτεχνία που δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Επίσης, μετέφρασε Γάλλους ποιητές και Άγγλους ψυχαναλυτές. Η ποίηση του έχει μεταφραστεί σε έντεκα γλώσσες) αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, καταλανικά, σουηδικά, λιβανικά, σλοβένικα, βουλγαρικά κ.ά). Το 2013 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ψυχαναλυτής παιδιών και ενηλίκων.

Ο Τάσος Δενέγρης (1934-2009) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (1954-1957). Λίγο νωρίτερα είχε δημοσιεύσει τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό "Στροφή" (1952). Υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού "Πάλι", ωστόσο το πρώτο του βιβλίο, "Θάνατος στην πλατεία Κάνιγγος", εκδόθηκε το 1974. Θεωρείται ένα από τους τυπικότερους εκπροσώπους, αν και εξαιρετικά ολιγογράφος, της ποιητικής "Γενιάς του '70". Το 1975 προσκλήθηκε στην Iowa των ΗΠΑ στο International Writing Program. Συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων το 1982. Το 1983 διάβασε ποιήματα του στο Φεστιβάλ Ποίησης στο Cambridge της Αγγλίας και τον ίδιο χρόνο στο Βελιγράδι ύστερα από πρόσκληση της Ένωσης Σέρβων Συγγραφέων. Το 1985 προσκλήθηκε στο Νέο Δελχί και στο Μποπάλ της Ινδίας. Το 1990 στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και στην Murcia της Ισπανίας, το 1996 πάλι στη Murcia και το 1998 στο Medellin της Κολομβίας και στη Λίμα του Περού. Εξέδωσε τις συλλογές "Θάνατος στην πλατεία Κάνιγγος" (1974), "Το αίμα του λύκου" (1978), "Θειάφι και αποθέωση" (1982), "Ακαριαία" (συγκεντρωτική έκδοση των τριων πρώτων συλλογών, 1985), "Το πνεύμα της άμυνας" (1999), και τη συγκεντρωτική έκδοση, "Μιλάει ο αγριόχοιρος: ποιήματα 1952-2008" ("Ύψιλον", 2008)· μετέφρασε κείμενα ποίησης και πεζογραφίας των Οκτάβιο Πας, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Χούλιο Κορτάσαρ, Τζον Ντος Πάσος, Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, Μάικλ Λόνγκλεϊ, Κλοντ Εστεμπάν, κ.ά., από τα ισπανικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 74 ετών, το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009. (φωτογραφία: Γιάννα Μπούφη, 2000)