Το ένστικτο θανάτου είναι μια θεμελιώδης έννοια του Freud, ο οποίος το θεωρούσε ως πόλο ενάντιο προς το ένστικτο της ζωής. Όσο πιο ισχυρό είναι το ένστικτο θανάτου, τόσο περισσότερες άμυνες αναπτύσσονται για να το κρατούν κατά το δυνατόν κάτω από τον έλεγχο του Εγώ, το οποίο έχει την ευθύνη να μετριάζει την έντασή του, να το αντιρροπεί και να ευοδώνει την έκφραση του ενστίκτου ζωής, προφυλάσσοντας έτσι τον άνθρωπο από καταστροφικές ενέργειες και πράξεις, τόσο προς τον εαυτόν του όσο και προς τους άλλους ανθρώπους, ταυτόχρονα δε, να προάγει τις διαδικασίες προσαρμογής της προσωπικότητας στην εξωτερική πραγματικότητα.

Στην παρούσα μελέτη συζητείται το ένστικτο θανάτου καθαυτό, καθώς και οι μεταμφιέσεις του, οι οποίες δεν είναι δεδομένες άπαξ, αλλά προσλαμβάνουν ποικίλες κλινικές ή ψυχολογικές μορφές. Εκφράζονται δε πότε συνειδητά και πότε ασυνείδητα, με αποτέλεσμα άλλοτε να γίνονται αντιληπτές από το Εγώ και άλλοτε το Εγώ να διαλύεται κάτω από την επίδρασή τους. Δίνονται πολλά παραδείγματα από την προσωπική κλινική εργασία της ψυχαναλύτριας, και από τη ζωή ιστορικών προσώπων. Η συγγραφέας αναπτύσσει τις σκέψεις της με βάση την ψυχαναλυτική θεωρία της Μelanie Klein.