[...] Στις "Γυναίκες του πρόχειρου λόγου", οι στίχοι του Μιχάλη Αναστασίου, που καθρεφτίζονται στις αντικρυστές σελίδες, ακούγονται άλλοτε σαν τρυφερός ψίθυρος που αναβλύζει από βάθος στοάς ορυχείου, άλλοτε σαν λαχάνιασμα, σαν βουητό βουνού σε απότομη πλαγιά.
Ο στίχος γεωγραφεί τον άδειο χώρο, συνομιλεί με τα κενά του μαύρου και με τα κενά του άσπρου και συχνά μεταμορφώνεται σε περίτεχνο πλαίσιο· γίνεται το κάδρο που επιμένει να προστατεύει, να αναδεικνύει, να ξορκίζει εν τέλει το είδωλο, δίπλα στο οποίο φωτογραφίζεται.
Κάποιοι λένε ότι η φωτογραφία αποτελεί ένα είδος μεταφοράς και ότι όλες οι φωτογραφίες δηλώνουν μια απουσία.
Για τον Αναστασίου η φωτογραφία είναι το ατελές, το σπασμένο, το ημιτελές· είναι γεωμετρική εξίσωση που ζητάει τη λύση της, είναι σειρά από ευθείες γραμμές και τεθλασμένες γραμμές, από γωνίες τριγώνων και από πτυχώσεις πάνω στην επιφάνεια του άσπρου όπου δεν χωρά καμιά παραπλανητική διαλεκτική, είναι η σιωπή του μαύρου μέσα στο άσπρο, η πιο ηχηρή, η πιο εύγλωττη σιωπή, είναι οι φωνές, οι κραυγές, οι χαραμάδες του άσπρου, είναι το αρσενικό και το θηλυκό μαζί σε ένα ανδρόγυνο μη χρώμα. [...] (από τον πρόλογο του Λευτέρη Ξανθόπουλου)