Ο Κώστας Λαδόπουλος, από πατέρα Σμυρνιό και μάνα Σαλονικιά, είναι ένα ιδιότυπο είδος εντόμου. Γεννήθηκε το πάλαι ποτέ στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ήταν παρών τη στιγμή της γέννησης του. Εκείνη τη στιγμή στεκόταν στην Παλιά Παραλία και παρατηρούσε μια τεράστια μέδουσα. Φαντάσματα από μέδουσες τον συντροφεύουν ακόμα. Δεν βολευόταν πουθενά και ποτέ. Η ζωή του ήταν -και είναι- μια αδιάκοπη περιπλάνηση σε πραγματικά και φανταστικά τοπία. Δεν θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα, τον θεωρεί όμως πεισματάρη Μικρασιάτη. Σπούδασε αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, διάβασε άλλα τόσα, ζωγράφισε, έκανε πολλά προγράμματα για παιδιά, ήταν σιωπηλός στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του, ώσπου έγινε για ένα φεγγάρι και ξεναγός, οπότε του λύθηκε η γλώσσα. Σήμερα είναι ιδιαίτερα ενεργός στο Διαδίκτυο και συνεχίζει να αυτοβομβαρδίζεται με ιδέες. Αυτό, βέβαια, στη χώρα όπου γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι κάτι που δεν το χρειάζεται κανείς (ακόμα). Απόλυτα συμφιλιωμένος με τον εαυτό του και το παρελθόν του, συνεχίζει αδιάκοπα να λάμνει, ενώ ο χρόνος τον έχει τελείως λησμονήσει.