Ο Γιάννης Η. Χάρης γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Από το 1971 εργάστηκε σαν διορθωτής κειμένων και επιμελητής εκδόσεων, δίδαξε ελληνικά σε αμερικανικά κολεγιακά προγράμματα, σπούδασε βυζαντινή μουσική κοντά στον Σίμωνα Καρά και ταξίδεψε με την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου. Από το 1999 ώς το 2011 επιφυλλιδογράφος στα "Νέα", τώρα στην "Εφημερίδα των Συντακτών". Από το 1994 μεταφράζει το συνολικό έργο του Μίλαν Κούντερα (βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης του ΕΚΕΜΕΛ 2011 για τη Συνάντηση). Από τις εκδόσεις "Πατάκη" κυκλοφορεί η έκδοση Γ. Η. Χάρης (επιμ.), "Δέκα μύθοι για την ελληνική γλώσσα" (2001, 9η έκδ. 2009), και από τις εκδόσεις "Πόλις" "Η γλώσσα, τα λάθη και τα πάθη" (α΄ τόμ. 2003, 3η έκδ. 2008, β΄ τόμ. 2008).

Η Τζένη Μαστοράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε βυζαντινή και μεσαιωνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με ένα ποίημά της που περιλήφθηκε στην "Αντι-ανθολογία" του Δημήτρη Ιατρόπουλου, το 1971. Την επόμενη χρονιά τα ποιήματά της κίνησαν το ενδιαφέρον του Γιάννη Ρίτσου και της Νανάς Καλλιανέση, και εκδόθηκε από τον "Κέδρο" το πρώτο της βιβλίο, "Διόδια", με τίτλο που επέλεξε ο ποιητής. Έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα τέσσερα βιβλία ποίησης ("Διόδια", 1972, "Το σόι", 1978, "Ιστορίες για τα βαθιά", 1983 και "Μ' ένα στεφάνι φως", 1989), με το τελευταίο βιβλίο της, εμπνευσμένο από το έργο του Δ. Σολωμού, να έχει συγκεντρώσει την καθολική, σχεδόν, αποδοχή κριτικής και κοινού και να έχει επαινεθεί, μεταξύ άλλων, για την αριστοτεχνική χρήση της ελληνικής γλώσσας (Γ. Π. Σαββίδης) και της μυθοποιητικής παράδοσης (Δ. Μαρωνίτης). Τα ποιήματά της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες και δημοσιεύθηκαν σε ανθολογίες και περιοδικά. Η διευθύντρια του προγράμματος ελληνικών σπουδών στο Columbia University της Νέας Υόρκης, Karen Van Dyck, αφιερώνει στη Τζένη Μαστοράκη ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου της "Η Κασσάνδρα και οι λογοκριτές" (1998), θεωρώντας την "μία από τις κορυφαίες ποιήτριες και μεταφράστριες της Ελλάδας". Δεινή μεταφράστρια, η Τζένη Μαστοράκη έχει μεταφράσει συγγραφείς πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Τζέι-Ντι Σάλιντζερ, Κάρσον ΜακΚάλερς, Ελίας Κανέττι, Χάινριχ Μπελ, Χάινριχ φον Κλάιστ, Καρλ Μαρξ, Κάρλο Γκολντόνι, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Άπτον Σίνκλαιρ, Λιούις Κάρολ, Τζόρτζιο Μανγκανέλλι, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Χάρολντ Πίντερ, Σάρα Κέην, Μιγέλ δε Θερβάντες, Χάουαρντ Μπάρκερ, Πωλ Σουήζι, Άγκνες Χέλερ, κι ακόμη τον "Πετροτσουλούφη" του Χάινριχ Χόφμαν και παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. Το 1989 τιμήθηκε με το Thornton Niven Wilder Prize του Columbia University (Translation Center) για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου και το 1992 με το ειδικό βραβείο του ΙΒΒΥ (International Board on Books for Young People) για τη μετάφραση του παιδικού βιβλίου "Ο ταξιδιώτης της αυγής", του Σι-Ες Λιούις (εκδόσεις Kέδρος). Ποιήματά της στα ελληνικά και σε γαλλική μετάφραση, επιλεγμένα από την ίδια, περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό της: http://mastorakilfh2007.blogspot.com.

Ο Αριστείδης Μπαλτάς γεννήθηκε το 1943 στην Κέρκυρα. Είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας των Επιστημών του τμήματος Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών (πρ. Γενικού Τμήματος) του ΕΜΠ. Μετά τις βασικές σπουδές μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου στο ΕΜΠ (1962-67), έκανε μεταπτυχιακά και διδακτορικό στη Θεωρητική Φυσική στο Πανεπιστήμιο Παρισίων XI (1972). Το 1982 εκλέχθηκε λέκτορας στον Τομέα Φυσικής του ΕΜΠ, το 1984 επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας και μεθοδολογίας της φυσικής στο ίδιο Τμήμα/Τομέα, το 1992 αναπληρωτής καθηγητής και το 2002 καθηγητής φιλοσοφίας των επιστημών. Στο πλαίσιο των ερευνητικών ενδιαφερόντων του ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την επιστημολογία του Λουί Αλτουσέρ, ως απόρροια της λεγόμενης Γαλλικής Σχολής Επιστημολογίας (Μπασελάρ, Canguilhem, Κοϋρέ, Cavailles), καθώς και με την αγγλοσαξονική φιλοσοφία της επιστήμης, με βάση τη σκέψη των K. Popper, T.S. Kuhn, I. Lakatos, P. Feyerabend, L. Laudan, κ.ά. Ενδιαφέρθηκε, επίσης, για τη φιλοσοφία της επιστήμης στο πλαίσιο μιας γενικότερης φιλοσοφικής θεώρησης του κόσμου και της γνώσης, με βάση το έργο των Βιτγκενστάιν, Νίτσε, Σπινόζα, Ντεριντά, McDowell, Μπένγιαμιν, κ.ά.Το 2002 τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το βιβλίο του "Αντικείμενα και όψεις εαυτού" (εκδ. Εστία). Τον Δεκέμβριο του 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη των Βασίλη Ξανθόπουλου-Στέφανου Πνευματικού.

Η Λήδα Καζαντζάκη γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα. Από το 1979 μέχρι και το 1986 σπούδασε στις φιλοσοφικές σχολές των πανεπιστημίων της Τυβίγγης και της Κολωνίας Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία και Αρχαία Ιστορία. Συνεργάστηκε με την τηλεόραση της νοτίου Γερμανίας στην έρευνα και την παραγωγή δύο ντοκιμαντέρ για τη γερμανική κατοχή και τη μετανάστευση των Ελλήνων εργατών στη δυτική Γερμανία. Επί σειρά ετών υπήρξε πολιτιστική συντάκτης του γερμανικού ραδιοφώνου της βόρειας Γερμανίας, των περιοδικών "Αντί" και "Ο Πολίτης" και της εφημερίδας "Εποχή". Από το 2003 έχει αναλάβει την επιμέλεια του εικαστικού τμήματος των "Αναγνώσεων" της "Κυριακάτικης Αυγής". Έχει γράψει ένα παιδικό βιβλίο με τον τίτλο "Ο Ουρανοκατέβατος" (Ελληνικά Γράμματα, 2006).

Ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1977-1988), και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας της τέχνης και αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Paris I - Pantheon-Sorbonne (1983-1987). Το 1997, υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, με θέμα τη "Συμμετοχή της Ελλάδας στην Μπιεννάλε της Βενετίας, 1934-1940". Είχε την ευθύνη της επιστημονικής επιμέλειας και σύνταξης του "Λεξικού Ελλήνων Καλλιτεχνών", εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα, 1997-2000. Δημοσίευσε μελέτες σε συλλογικούς τόμους και άρθρα σε καταλόγους και περιοδικά. Από το 2001 συνεργάζεται, ως ερευνητής, με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών - ΙΤΕ.

Ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος γεννήθηκε το 1942 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Ελλάδα και στη Γαλλία, και ζει κυρίως στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο BBC. Κείμενά του με θέμα τη νεότερη ελληνική ιστορία έχουν δημοσιευτεί στο εξωτερικό. Συνεργάζεται με το περιοδικό "Σύγχρονα Θέματα" και αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία". Από τις εκδόσεις "Ύψιλον" κυκλοφορεί το βιβλίο του "Ο λαμπερός κόσμος των ΜΜΕ: εικόνα, μόδα, διαφήμιση" (2002) και από τις εκδόσεις "Πόλις" το "Διαβάζοντας τον Μακρυγιάννη" (2003).

Η Άννα Λυδάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε παιδαγωγικά στο Ηράκλειο και στην Αθήνα και κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Υπέβαλε τη διδακτορική της διατριβή στην κοινωνική λαογραφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΠΤΔΕ). Σήμερα είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου διδάσκει ποιοτικές μεθόδους κοινωνικής έρευνας και κοινωνική λαογραφία. Έχει γράψει τα βιβλία: "Μπαλαμέ και Ρομά: οι τσιγγάνοι των Άνω Λιοσίων", Αθήνα 1997, "Οι τσιγγάνοι στην πόλη: μεγαλώνοντας στην Αγία Βαρβάρα", Αθήνα 1998, "Ποιοτικές μέθοδοι της κοινωνικής έρευνας", Αθήνα 2001, "Μέσα από την κάμερα. Κινηματογράφος και κοινωνική πραγματικότητα", Αθήνα 2009, 2012. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά και εφημερίδες. Τα βιβλία της για τους Τσιγγάνους έχουν μεταφραστεί στα ουγγρικά.

Ο Σπύρος Α. Μοσχονάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γλωσσολογία και φιλοσοφία της γλώσσας στα Πανεπιστήμια του Georgetown (Washington, D.C.), του Maryland και του Texas (Austin). Το διδακτορικό του δίπλωμα στη γλωσσολογία το απέκτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1994). Δίδαξε γλωσσολογία στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου (1995-1997). Από το 1997 διδάσκει γλωσσολογία και φιλοσοφία της γλώσσας στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η Νάσια Γιακωβάκη είναι ιστορικός. Σπούδασε στις Φιλοσοφικές Σχολές της Αθήνας και των Ιωαννίνων. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία (Πανεπιστήμιο του Έσσεξ) και στη Θεσσαλονίκη, όπου και ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, ΑΠΘ 2001). Έχει εργαστεί στη Μέση Εκπαίδευση, στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και ως συνεργάτης στο Κέντρο Ερεύνης Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών (ΚΕΜΝΕ). Σήμερα διδάσκει Νεότερη Ευρωπαϊκή Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη μελέτη του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και στη διαμόρφωση της δημόσιας σφαίρας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Μελέτες της έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους.

Ο Ιωάννης Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε στη Χίο το 1948 και κατάγεται από την Κεφαλονιά και από τη Χίο. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δικηγόρος από το 1973. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Νομική και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου (1974-1978). Διδάκτωρ Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών (1979), επιστημονικός συνεργάτης στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Φραγκφούρτης και στο Max-Planck-Institut fur Europaische Rechtsgeschichtc (1978-1981, 1989-1990). Υφηγητής (1985), Καθηγητής (1995 κ. εξ.). Διετέλεσε Διευθυντής του Κέντρου Ερεύνης της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου της Ακαδημίας Αθηνών (1994-2000), Ειδικός Σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών για εκκλησιαστικά ζητήματα (1996-1999, 2001) και Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (2001-2004). Διευθύνει τη Βιβλιοθήκη Εκκλησιαστικού Δικαίου (1999 κ. εξ.) και την Επιθεώρηση Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου "Νομοκανονικά" (2002 κ. εξ.). Αρχων Μέγας Δικαιοφύλαξ της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας (2001).

Ο Αναστάσιος-Φοίβος (Τάσος) Χριστίδης (1946-2004) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Δίδαξε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονικής, μεταξύ 1976-2004, από τη βαθμίδα του καθηγητή, και ήταν διευθυντής του τομέα Γλωσσολογίας και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, από την ίδρυσή του έως το θάνατό του (1994-2004). Ασχολήθηκε με το θεωρητικό προσδιορισμό της φύσης της γλώσσας, τη σχέση γλώσσας και μαγείας, την ιστορία της ελληνικής γλώσσας, το γλωσσικό ηγεμονισμό, την κριτική των γλωσσικών μυθολογιών και γενικότερα τη σχέση γλώσσας και πολιτικής. Έπαιξε κεντρικό ρόλο στη συνέχιση και υπεράσπιση του δημοτικισμού και της γλωσσικής μεταρρύθμισης, η οποία καθιέρωσε τη δημοτική και το μονοτονικό σύστημα και περιόρισε μόνο στο Λύκειο τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από το πρωτότυπο. Δημοσίευσε τα βιβλία: "Γλώσσα, πολιτική, πολιτισμός" (εκδ. Πόλις, 1999), "Όψεις της γλώσσας" (εκδ. Νήσος, 2002), "Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας" (Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών/Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, 2005, σε επιμέλεια Μαρίας Θεοδωροπούλου). Επίσης, επιμελήθηκε τα βιβλία "Γλώσσα και μαγεία: κείμενα από την αρχαιότητα" (με τον D. Jordan, εκδ. Ιστός, 1997), "Ισχυρές και ασθενείς γλώσσες στην Ευρωπαϊκή Ένωση: όψεις του γλωσσικού ηγεμονισμού" (Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου, Θεσσαλονίκη 26-28 Μαρτίου 1997, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας 1999), "Εγκυκλοπαιδικός οδηγός για τη γλώσσα" (με τη Μαρία Θεοδωροπούλου, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2001), "Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: από τις αρχές έως στην ύστερη αρχαιότητα (Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας & Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών, 2001· αγγλική έκδοση: A.-F. Christidis (ed.), A History of Ancient Greek: From the Beginnings to Late Antiquity, Cambridge University Press, 2007).

Ο Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (1929). Γυμνασιακές σπουδές στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Προπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου. Μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια της πρώην Δυτικής Γερμανίας με υποτροφία της Humboldt-Stiftung. Διδάκτωρ και εντεταλμένος υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έως το 1967. Απολύεται, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τη στρατιωτική χούντα. Επανέρχεται και παραμένει καθηγητής της ίδιας Σχολής από το 1975 έως το 1996. Επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, Αυστρίας και Κύπρου και των ΗΠΑ. Από το 1994 έως το 2001 πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη. Εφεξής συντονιστής του προγράμματος "Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση", που εκπονείται στο πλαίσιο του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας. Έγραψε βιβλία, μονογραφίες, και άρθρα για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, που, ενμέρει ή εν όλω, και μετέφρασε. Προέχει η συντελεσμένη μετάφραση της "Οδύσσειας". Συγχρόνως μελέτησε και δημοσίευσε δοκίμια για μείζοντες νεοέλληνες ποιητές και πεζογράφους, επιμένοντας σε εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.

Η Άννα Φραγκουδάκη είναι καθηγήτρια κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έζησε στη Γαλλία, 1964-1976, όπου σπούδασε κοινωνιολογία και ειδικεύθηκε στην κοινωνιολογία της παιδείας. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Rene Descartes - Paris V (1975, τμήμα επιστημών της εκπαίδευσης) και υφηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1978, Φιλοσοφική Σχολή). Έχει διευθύνει έρευνες με αντικείμενο τα περιεχόμενα των σχολικών εγχειριδίων, τον εθνοκεντρισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, τις κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση. Οι κύριες δημοσιεύσεις της αφορούν τις κοινωνικές ανισότητες, τις διακρίσεις με βάση το φύλο και την κουλτούρα, την ιστορική διγλωσσία και την κοινωνική της λειτουργία, την ανάλυση των σχολικών βιβλίων, τον εθνοκεντρισμό και το ρατσισμό στην εκπαίδευση.