Θα 'ταν καινοτοπία να θελήσουμε να παρουσιάσουμε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό γίγαντες της δραματικής τέχνης, σαν τον Αισχύλο, το Σοφοκλή, τον Ευρυπίδη.
Οι αθάνατοι τούτοι πρόγονοί μας δε θαυμάστηκαν μονάχα στην Ελλάδα, θαυμάζονται επί αιώνες, επί χιλιετηρίδες σ' όλα τα πλάτη της γης.
Αν δεχτούμε πως μπορεί να γελάστηκαν οι συγκαιρινοί τους, πως μπορούμε να δεχτούμε πως γελάστηκαν όλες οι κατοπινές γενιές, από τότε ως σήμερα; Αν δεχτούμε πως γελαστήκαμε μεις οι Έλληνες, πώς μπορούμε να δεχτούμε πως γελάστηκε η ανθρωπότητα ολάκερη;
Δε γίνηκε, λοιπόν, κάτι τέτοιο, δεν ήταν δυνατό να γίνει.
Ο θαυμασμός της ανθρωπότητας προς τους αθάνατους τούτους τραγικούς μας έχει την εξήγησή του. Ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης στάθηκαν βαθείς ανατόμοι της ανθρώπινης ψυχής, έξοχοι ερμηνευτές των ανθρωπίνων παθών, θαυμάσιοι τεχνίτες του λόγου. Γι' αυτό και διαβάστηκαν, διαβάζονται και θα διαβάζονται σ' όλες τις χώρες του κόσμου, απ' όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από κοινωνικά συστήματα, θρησκείες, φυλές.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)