Θυμάμαι, ήμουν μικρός, παιδί ακόμη, όταν με φώναξε ο πατέρας μου και μου είπε:
«Έτσι και μπαρκάρεις, θα σ' το κόψω το ένα το ποδάρι».
Η φωνή του ήταν άκαμπτη και τραχιά, κι εγώ, που ούτε μέχρι τη μέση δεν του 'φτανα, ένιωσα τα γόνατά μου να λύνονται απ' το φόβο.
Κίνησε γη και ουρανό για να μου εξασφαλίσει μια θέση στη στεριά και για να μου μεταδώσει το μίσος που έτρεφε ο ίδιος για τη θάλασσα, το μίσος που ένιωθαν για τον ωκεανό τ' αδέλφια του και σύψυχη η οικογένειά του, ψαράδες εξ ανάγκης όλοι τους, αφού ο κάμπος δεν μπορούσε πια να τους ζήσει. Μου απαγόρεψε να μπω σε καράβι, και κάθε που μιλούσε για τη θάλασσα, άλλο δε διηγιόταν παρά καταιγίδες, πνιγμούς, χαλάζια, πόνους στα κόκαλα και χέρια ξεπαγιασμένα, για ένα ξεροκόμματο. Φορές και φορές, όταν μαζευόμασταν όλοι γύρω απ' το τζάκι της κουζίνας, τον άκουγα να μου επαναλαμβάνει τις πιο φρικτές απειλές.
Διορισμένος φαροφύλακας σ' ένα δυσπρόσιτο ερημονήσι, ο νεαρός γνωρίζει τη μοναδική γυναίκα που οι λιγοστοί -και απολύτως εχθρικοί- ντόπιοι του επιτρέπουν να συναναστραφεί: την κόρη του προηγούμενου φαροφύλακα που σκοτώθηκε πέφτοντας από το φάρο, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες...
Αυτοκτονία ή έγκλημα; Και γιατί οι νησιώτες κάνουν τα πάντα προκειμένου να εμποδίσουν το νεαρό ζευγάρι να «δραπετεύσει» από το νησί;
«Γοητευτικό, παράξενο και ανησυχητικό, αυτό το κείμενο μας χαρίζει μια αξιοθαύμαστη περιγραφή της άγριας φύσης, στα πέρατα του κόσμου.»
Λουίς Σεπούλβεδα