Ο Κώστας Γαβριηλίδης γεννήθηκε το 1897 στο Κάτω Τσαπίκ του Καρς, στο Νότιο Καύκασο. Δάσκαλος της ρωσικής γλώσσας. Τη στρατιωτική του θητεία την έκανε στον τσαρικό στρατό και τότε τον βρήκε η Μπολσεβίκικη Επανάσταση του 1917. Το 1918 ακολούθησε τους Έλληνες στη μετοικεσία τους σε χωριά της Τιφλίδας. Το 1920, με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, στη σημερινή Κοκκινιά του Κιλκίς. Έγινε πρόεδρος του χωριού του και πρωτοστάτησε στην επίλυση των προσφυγικών προβλημάτων, όπως και στην ίδρυση των Γεωργικών Συναιτερισμών. Επίσης πρωτοστάτησε για τη λειτουργία του νοσοκομείου Κιλκίς. Με τους αγώνες του αναδείχτηκε σε πρόεδρο του Συνδέσμου Κοινοτήτων και σε πρόεδρο των Γεωργικών Συνεταιρισμών Κιλκίς. Μετά την ίδρυση του Αγροτικού Κόμματος, το 1923, εντάχτηκε στις γραμμές του. Το 1932, 1933 μέχρι το 1935 εκλέχτηκε βουλευτής του ΑΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Με την ίδρυση του Παλλαϊκού Μετώπου από το ΚΚΕ και το ΑΚΕ, το 1936, κατήλθε ως υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές του Κιλκίς και κέρδισε την έδρα. Ο Γαβριηλίδης υπέστη άπειρες διώξεις. Φυλακίστηκε στη Λαμία με το κίνημα του 1935. Η δικτατορία Μεταξά το 1936 τον εξόρισε στην Ανάφη. Από το νοσοκομείο που μετεφέρθη για εγχείριση δραπέτευσε και παρέμεινε παράνομος ως τα τέλη Αυγούστου του 1937. Επικηρύχτηκε και συνελήφθη μετά από προδοσία. Απομονώθηκε στις φυλακές Κέρκυρας. Το 1939 μεταφέρεται στις νέες φυλακές Θεσσαλονίκης και μετά απολύεται. Το 1941 συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς αυτή τη φορά και κλείνεται στα στρατόπεδα Τρικάλων και Λάρισας κατά σειρά. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών αφήνεται ελεύθερος, σαν άρρωστος, και μαζί με άλλους ανεβαίνει στο βουνό. Όταν συγκροτήθηκε η ΠΕΕΑ ανέλαβε τη Γραμματεία Γεωργίας και εθνοσύμβουλος Κιλκίς. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας εξορίστηκε κατά σειρά στην Ικαρία, Μακρόνησο και Άι-Στράτη. Στις εκλογές του 1951 εκλέχτηκε βουλευτής της ΕΔΑ και εκπρόσωπος της Κοινοβουλευτικής ομάδας της. Μετά την ακύρωση της εκλογής του εκλέχτηκε γεν. γραμματέας της ΕΔΑ και διευθυντής της εφημερίδας "Δημοκρατική". Ξαναεκτοπίζεται στον Άι-Στράτη, όπου στις 17 Σεπτεμβρίου 1952 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Χωρίς φάρμακα και νοσηλεία, στις 27 Σεπτεμβρίου, άφησε την τελευταία του πνοή στον τόπο εξορίας.