Ο Ανδρέας Παππάς ασχολείται επαγγελματικά με τη μετάφραση και την επιμέλεια κειμένων από το 1969. Από το 1977 ως το 1993 διατέλεσε διευθυντής των εκδόσεων Υποδομή. Ως επιμελητής εκδόσεων, editor και μεταφραστής έχει συνεργαστεί με φορείς όπως το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) καθώς και με αρκετούς εκδοτικούς οίκους (Άγρα, Αδάμ, Γνώση, Καστανιώτης, Κριτική, Νεφέλη, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Πόλις, Σαββάλας, Σμίλη, κ.ά.) Έχει μεταφράσει κείμενα των E.H.Carr, Lord Acton, Herbert Read, Erwin Panofsky, Ernst Gombrich, Frederick Antal, E.P.Kazdan, Jane Austen, Oscar Wilde, Alexis de Tocqueville, Victor Hugo, Henri Troyat, κ.ά. Το 1999 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υποδομή το βιβλίο του Μεταξύ Γουτεμβέργιου και Μαρξ: 30 χρόνια με μαρκαδόρο και μολύβι 4Β. Το 2004-5 κυκλοφόρησαν τα Υπογλώσσια (Α΄+ Β' τόμος) με κείμενά του για τη γλώσσα (Καστανιώτης). Από το 2002 έως το 2010 δίδασκε μετάφραση, καθώς και χρήση της ελληνικής γλώσσας στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ). Από το 2002 ως το 2004 έγραφε τη στήλη "Υπο-γλώσσια" στο ένθετο "Βιβλία" της εφημερίδας Το Βήμα της Κυριακής, ενώ από το 2007 έως το 2009 τη στήλη "Ιντερμέδια" στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Συνεργάζεται με έντυπα όπως η "Athens Voice" , η "Athens Review of Books" και η "Book's Journal".

Ο Ανδρέας Παππάς ασχολείται επαγγελματικά με τη μετάφραση και την επιμέλεια κειμένων από το 1969. Από το 1977 ως το 1993 διατέλεσε διευθυντής των εκδόσεων Υποδομή. Ως επιμελητής εκδόσεων, editor και μεταφραστής έχει συνεργαστεί με φορείς όπως το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) καθώς και με αρκετούς εκδοτικούς οίκους (Άγρα, Αδάμ, Γνώση, Καστανιώτης, Κριτική, Νεφέλη, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Πόλις, Σαββάλας, Σμίλη, κ.ά.) Έχει μεταφράσει κείμενα των E.H.Carr, Lord Acton, Herbert Read, Erwin Panofsky, Ernst Gombrich, Frederick Antal, E.P.Kazdan, Jane Austen, Oscar Wilde, Alexis de Tocqueville, Victor Hugo, Henri Troyat, κ.ά. Το 1999 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υποδομή το βιβλίο του Μεταξύ Γουτεμβέργιου και Μαρξ: 30 χρόνια με μαρκαδόρο και μολύβι 4Β. Το 2004-5 κυκλοφόρησαν τα Υπογλώσσια (Α΄+ Β' τόμος) με κείμενά του για τη γλώσσα (Καστανιώτης). Από το 2002 έως το 2010 δίδασκε μετάφραση, καθώς και χρήση της ελληνικής γλώσσας στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ). Από το 2002 ως το 2004 έγραφε τη στήλη "Υπο-γλώσσια" στο ένθετο "Βιβλία" της εφημερίδας Το Βήμα της Κυριακής, ενώ από το 2007 έως το 2009 τη στήλη "Ιντερμέδια" στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" της εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Συνεργάζεται με έντυπα όπως η "Athens Voice" , η "Athens Review of Books" και η "Book's Journal".

Ο Gustav Klimt (14 Ιουλίου 1862 - 6 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Αυστριακός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Art Nouveau. Είχε σημαντική συμβολή στη διεθνή αναγνώριση της αυστριακής τέχνης και υπήρξε από τους πρώτους που κατάφεραν να συνδυάσουν την εικονιστική με την αφηρημένη ζωγραφική. Γεννήθηκε στο Μπάουμγκαρτεν, κοντά στην πόλη της Βιέννης, και ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του φτωχού χαράκτη Ερνστ Κλιμτ και της Άννα Φίνστερ. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (Kunstgewerbeschule) της Βιέννης. Τα επόμενα χρόνια μελέτησε πάνω σε διαφορετικές τεχνικές, όπως το ψηφιδωτό και τη νωπογραφία, με τον καθηγητή Φέρντιναντ Λάουφμπεργκερ. Το 1880, μαζί με τον αδελφό του, Ερνστ, και τον Frantz Matsch, ανέλαβε την πρώτη του παραγγελία που αφορούσε πίνακες για το Μέγαρο Sturany της Βιέννης καθώς και ορισμένες τοιχογραφίες για την οροφή των ιαματικών λουτρών του Κάρλσμπαντ. Σύντομα, ο Κλιμτ άρχισε να καθιερώνεται. Το 1888, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ του απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Τάγματος της Τιμής για το σύνολο της συνεισφοράς του στην τέχνη ενώ για το έργο του "Η αίθουσα του παλιού Burgtheater" (1888) απέσπασε το Αυτοκρατορικό Βραβείο. Παρά την αναγνώριση του έργου του, το 1893 δεν κατάφερε να διοριστεί καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, έπειτα από άρνηση του υπουργείου Πολιτισμού να επικυρώσει το διορισμό του. Περίπου το 1894, σε συνεργασία με τον Ματς, φιλοτέχνησε τους τοίχους και την οροφή της Μεγάλης Αίθουσας του Πανεπιστημίου της Βιέννης, έργο που αποτέλεσε την τελευταία δημόσια παραγγελία που ανέλαβε. Οι τρεις πίνακες που ολοκλήρωσε ο Κλιμτ, "Φιλοσοφία", "Ιατρική" και "Νομική", θεωρήθηκαν από πολλούς σκανδαλώδεις, κυρίως εξαιτίας του έντονου ερωτικού στοιχείου τους, ενώ ο ίδιος ο ζωγράφος κατηγορήθηκε ως "πορνογράφος", με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθούν στη διακόσμηση του πανεπιστημίου. Σήμερα, τα έργα αυτά μας είναι γνωστά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους και μία αντιγραφή λεπτομέρειας της "Ιατρικής" (Υγεία), καθώς καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Κλιμτ υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Απόσχισης της Βιέννης, η οποία σύμφωνα με τη διακήρυξη του Hermann Bahr στον κατάλογο της πρώτης έκθεσης της ομάδας, αποτελούσε μία "μάχη για την πρόοδο των σύγχρονων καλλιτεχνών ενάντια στα γεράκια που αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες αλλά έχουν εμπορικό συμφέρον να παρακωλύουν την άνθιση της τέχνης". Στη ζωγραφική και τις εφαρμοσμένες τέχνες, η Απόσχιση διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αρ Νουβό, ενάντια στις αρχές του ακαδημαϊσμού. Ο Κλιμτ συμμετείχε στις εκθέσεις της, ενώ έγραφε συχνά και στο περιοδικό που εξέδιδε, με τίτλο Ver Sancrum. Την ίδια περίπου περίοδο, ολοκλήρωσε αρκετές προσωπογραφίες γυναικών της βιεννέζικης αστικής τάξης, που υπήρξε προστάτιδα της Απόσχισης. Οι πίνακες αυτοί παρείχαν οικονομική ανεξαρτησία στον Κλιμτ, ο οποίος φρόντισε να πληρώσει ώστε να του επιστραφούν οι πίνακες που είχε φιλοτεχνήσει για το πανεπιστήμιο της Βιέννης. Για τις ανάγκες της 14ης έκθεσης της Απόσχισης, ο Κλιμτ δημιούργησε το 1902 την τοιχογραφία "Ζωφόρος του Μπετόβεν", έργο που αποτελούσε φόρο τιμής στον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και βασίστηκε στην 9η Συμφωνία του. Ο Ροντέν συνεχάρη τον Κλιμτ για τη ζωφόρο, την οποία χαρακτήρισε "τραγική και θεϊκή", αν και η υποδοχή του κοινού υπήρξε αρνητική, ακόμα και μέσα στους κόλπους της Απόσχισης, από την οποία τελικά αποχώρησε το 1905. Το 1909 ταξίδεψε στο Παρίσι και ανακάλυψε το έργο των φωβιστών και του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ενώ τον επόμενο χρόνο συμμετείχε με επιτυχία στην 9η Μπιενάλε της Βενετίας. Τον Ιανουάριο του 1918, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον κατέστησε παράλυτο από τη δεξιά πλευρά του σώματός του. Πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 1918 από αποπληξία αφήνοντας πολλά έργα ημιτελή. Η ταφή του έγινε τέσσερις ημέρες αργότερα, στο κοιμητήριο του Hietzing.