Η Ελένη Καλαφάτη γεννήθηκε οτη Χαλκίδα το 1952. Το 1976 αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π.. Είναι διδάκτωρ της Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales του Παρισιού (ειδικότης: Ιστορία και Πολιτισμοί). Σύμβουλος ανάπτυξης της Βιβλιοθήκης και του Κέντρου Τεκμηρίωσης της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. (1998-2002). Είχε την επιστημονική ευθύνη για την ταξινόμηση και καταλογογράφηση του Αρχείου Κωνσταντίνου Α. Δοξιάδη (1999-2004). Από το 1998 διδάσκει στα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών "Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός" του Ε.Μ.Π. και "Ιστορία της Πόλης και της κτιριοδομίας μετά τον 16ο αιώνα" του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "Τα σχολικά κτίρια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα (1821-1928). Από τις προδιαγραφές στον προγραμματισμό", Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας / Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Αθήνα, 1988. Ερευνητικά ασχολείται με την ιστορία της παραγωγής και της διαχείρισης του δομημένου χώρου στη νεότερη Ελλάδα και την ιστορία της τεχνολογίας.

Ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Είναι αρχιτέκτων μηχανικός, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Σπούδασε στο ΕΜΠ και έκανε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Γαλλία. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με θέματα την κατοικία, τις προδιαγραφές αποδόσεων, τις εφαρμογές των νέων τεχνολογιών στην αρχιτεκτονική. Έχει διδάξει σε σχολές του εξωτερικού και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ από το 1991. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του μεταπτυχιακού μαθήματος "Από τον συνολικό σχεδιασμό στην καθολική διαχείριση, αρχιτεκτονική και κοινωνία των πληροφοριών" του ΔΠΜΣ "Αρχιτεκτονική - σχεδιασμός του χώρου" του Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ. Σε συμμετοχές του σε συνέδρια και σε δημοσιεύσεις του έχει αναφερθεί στις αλλαγές που υφίσταται ο σχεδιασμός του χώρου στην κοινωνία των πληροφοριών. Ασκεί επαγγελματική δραστηριότητα από το 1977 με εκπονήσεις πολεοδομικών μελετών και μελετών κτιριακών έργων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Τα τελευταία χρόνια εστιάζει το ενδιαφέρον του σε μελέτες κτιριακών έργων που αντιμετωπίζουν τη συνύπαρξη ψηφιακής τεχνολογίας και φυσικού χώρου.

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1955. Σπούδασε μουσική στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και στην Κρατική Ακαδημία "Luigi Cherubini" της Φλωρεντίας, καθώς και αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία (ιστορία με τους Giovanni Klaus Koenig και Ezio Godoli). Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (με τους Manfredo Tafuri και Giorgio Ciucci) και είναι διδάκτωρ ιστορίας της αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του (1981) δίδαξε ιστορία της αρχιτεκτονικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Φλωρεντίας, την τελευταία περίοδο ως επίκουρος καθηγητής. Στη Φλωρεντία ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Aletheia τον οποίο διηύθυνε επί μια δεκαετία, επιδιώκοντας την προβολή της νεοελληνικής λογοτεχνίας και του πολιτισμού: είναι έτσι μέλος της Associazione Nazionale di Studi Neogreci, με πρόεδρο τον Mario Vitti. Από το 1987 είναι σύμβουλος εκδόσεων των επιθεωρήσεων "Αρχιτεκτονικά Θέματα" και "Θέματα Χώρου+Τεχνών" καθώς και συνεργάτης της Enciclopedia Italiana Treccani, του Touring Club Italiano και της εφημερίδας "Το Βήμα" για θέματα αρχιτεκτονικής. Υπήρξε ιδρυτής και επί σειρά ετών συντονιστής της ελληνικής ομάδας του DOCOMOMO, επίτροπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας και διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής ιστορίας της αρχιτεκτονικής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ. Μεταξύ των εργασιών του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό περιλαμβάνεται η επιμέλεια καταλόγων εκθέσεων και η δημοσίευση περισσότερων από 150 άρθρα, εισηγήσεις, διαλέξεις και δοκίμια για την ιστορία και την κριτική της αρχιτεκτονικής, καθώς και το βιβλίο "L' architettura delle scuole e il razionalismo in Grecia" (1985). Από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης έχει κυκλοφορήσει η μελέτη του "Στοιχεία για τη νεότερη ελληνική αρχιτεκτονική, Πάτροκλος Καραντινός".