Ο Κωνσταντίνος Βολανάκης ή Βολονάκης (Ηράκλειο Κρήτης 1837 - Πειραιάς 1907) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου κοντά στον Karl von Piloty. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στο Μόναχο, την Βιέννη και την Τεργέστη. Το 1883 επέστρεψε στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και μέχρι το 1903 δίδαξε στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας. Μόνιμη πηγή έμπνευσής του αποτέλεσαν η θάλασσα, τα πλοία και τα λιμάνια Μαζί με τον Θεόδωρο Βρυζάκη, τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Νικόλαο Γύζη και τον Γεώργιο Ιακωβίδη, θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ακαδημαϊκού ρεαλισμού, της λεγόμενης "Σχολής του Μονάχου".

Ο Ιωάννης Αλταμούρας (Φλωρεντία ή Νεάπολη Ιταλίας 1852 - Σπέτσες 1878), έλληνας ζωγράφος του 19ου αιώνα, διακρίθηκε κυρίως για τις θαλασσογραφίες του. Ο πατέρας του, ο ιταλός ζωγράφος και επαναστάτης Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα (Francesco Saverio Altamura) εγκατέλειψε την οικογένειά του όταν ο Ιωάννης ήταν επτά ετών, οπότε η μητέρα του, η σπετσιώτισσα αρχοντοπούλα και πρώτη ελληνίδα ζωγράφος Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα, η οποία είχε σπουδάσει στην Ιταλία, επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία ο Ιωάννης έδειξε την κλίση του στη ζωγραφική. Έγινε δεκτός στην Σχολή των Τεχνών (την μετέπειτα "Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών" της Αθήνας), όπου μελέτησε ζωγραφική κοντά στον Νικηφόρο Λύτρα κατά την διετία 1871-1872. Με υποτροφία του βασιλιά Γεωργίου Α΄, συνέχισε τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη κατά την περίοδο 1873-1876 κοντά στον Carl Frederik Sorensen. Το 1875, και ενώ βρίσκονταν ακόμα στην Κοπεγχάγη, έστειλε στην έκθεση των Ολυμπίων στην Αθήνα το έργο του Το λιμάνι της Κοπεγχάγης, για το οποίο τιμήθηκε με αργυρό μετάλλιο β΄ τάξεως. Όταν επέστρεε στην Ελλάδα άνοιξε εργαστήριο ζωγραφικής στην Αθήνα, ενώ η φήμη του άρχισε να αυξάνεται. Προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε το 1878, σε ηλικία μόλις 26 ετών. Αν και οι τεχνοκριτικοί τον κατατάσσουν στη "Σχολή του Μονάχου", η φωτεινότητα των έργων του, ο ανοιχτός ορίζοντας και η κίνηση δείχνουν ότι ο Αλταμούρας είχε αρχίσει να ξεπερνάει την αυστηρή τελειότητα του ακαδημαϊσμού και να στρέφεται προς τον ιμπρεσιονισμό.

Ο Περικλής Πανταζής (1849-1884), περισσότερο γνωστός εκτός Ελλάδος (κυρίως στο Βέλγιο) παρά στην ίδια του την πατρίδα, υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες ζωγράφους που ανδρώθηκε καλλιτεχνικά στο περιβάλλον του γαλλικού ιμπρεσιονισμού, και μάλιστα την εποχή που αυτό το κίνημα βρισκόταν στο απόγειό του. Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών, με δάσκαλο τον Νικηφόρο Λύτρα. Για ένα χρόνο συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, αλλά, απογοητευμένος από τον συντηρητισμό της Ακαδημίας, έφυγε για τη Μασσαλία και το Παρίσι. Στο Παρίσι μυθολογείται ότι μαθήτευσε κοντά στον Γκουστάβ Κουρμπέ και τον Αντουάν Σιντρέιγ, αλλά δεν είναι αλήθεια. Ωστόσο, αυτή η φήμη αντανακλά το αληθές γεγονός ότι γνώρισε από κοντά το έργο των συγχρόνων του Ευγένιου Μπουντέν, του Ολλανδού Γιόχαν Μπάρτχολντ Ζόνκιντ και των ιμπρεσιονιστών Μανέ, Ντεγκά και Πισαρό, και οπωσδήποτε το έργο των Κουρμπέ και Σιντρέιγ. Το 1873, πιθανότατα συστημένος από τον σπουδαίο Μανέ, ο Πανταζής εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες. Στη βελγική πρωτεύουσα παρέμεινε ύστερα από πρόσκληση του πλούσιου Έλληνα εμπόρου Ιωάννη Οικονόμου, ο οποίος στη συνέχεια παρήγγειλε πολλά έργα στον ζωγράφο. Στο Βέλγιο, ο Πανταζής έγινε μέλος ενός αντιακαδημαϊκού καλλιτεχνικού ομίλου και συνδέθηκε φιλικά με τον ζωγράφο Γκιγιώμ Φόγκελς και τον γλύπτη Ωγκύστ Φιλιπέτ. Το 1878 εκπροσώπησε με έργα του την Ελλάδα στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού και έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Δυστυχώς, αυτός ο άξιος και ανήσυχος καλλιτέχνης υπέφερε για πολλά χρόνια από φυματίωση και απεβίωσε πριν καλά καλά κλείσει τα 35 του χρόνια. Ο Περικλής Πανταζής πρόλαβε, ωστόσο, στη σύντομη ζωή του να δημιουργήσει ένα αξιόλογο έργο που συνδυάζει πειστικά τον ρωμαλέο ρεαλισμό του Κουρμπέ, τη χρωματική τόλμη του Μανέ και την ιμπρεσιονιστική ελευθερία στην απόδοση του φωτός.

Ο Νικόλαος Γύζης (Σκλαβοχώρι Τήνου 1842 - Μόναχο 1901) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς έλληνες ζωγράφους του 19ου αι. της λεγόμενης "Σχολής του Μονάχου". Μετά τις σπουδές του στο Σχολείο των Τεχνών στην Αθήνα (1854-1864) πήγε στο Μόναχο όπου το 1868 έγινε δεκτός στην τάξη του περίφημου γερμανού ζωγράφου και δασκάλου Karl von Piloty. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συνδέθηκε με ζωγράφους του κύκλου του Wilhelm Leibl καθώς και με τους Franz von Defregger και Franz von Lenbach. Το 1872 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου διέμεινε για δύο χρόνια. Το 1873, πραγματοποίησε με τον φίλο του ζωγράφο Νικηφόρο Λύτρα ταξίδι στη Μ. Ασία, το οποίο αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση τόσο της θερματικής των έργων του όσο και του μορφοπλαστικού του ιδιώματος. Το 1888 ανακηρύχθηκε τακτικός καθηγητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Το 1895 πραγματοποίησε το δεύτερο και τελευταίο ταξίδι του στην Ελλάδα. Τόσο η πολυσχιδής θεματογραφία του έργου του, όσο και η πλατιά τεχνοτροπική του εξέλιξη, που εκτείνεται από τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό ως τον συμβολισμό και το Jugendstil, αναδεικνύουν τον Ν. Γύζη σε δεσπόζουσα μορφή τόσο της γερμανικής όσο και της νεοελληνικής τέχνης του 19ου αιώνα.

Ο Γεώργιος Ιακωβίδης (Χύδηρα Λέσβου 1853 - Αθήνα 1932) σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών (1870-1877) ζωγραφική και γλυπτική. Συνέχισε με υποτροφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου κοντά στους L. von Lofftz, W. von Lindensnchmit και G. von Max. Μετά την αποφοίτησή του ανέπτυξε σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα στη βαυαρική πρωτεύουσα. Το 1900 επέστρεψε στην Ελλάδα, διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης (1900-1918) και εξελέγη καθηγητής (1904-1910) και διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών (1910-1930). Σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας παρέμεινε πιστός θιασώτης το ακαδημαϊκού ρεαλισμού, ενώ οι αναζητήσεις γύρω από τον ρόλο του φωτός τον οδήγησαν πολλές φορές σε υπαιθριστικές διατυπώσεις. Θεωρείται ο κατεξοχήν εκπρόπωπος της ακαδημαϊκής ζωγραφικής και της σχολής του ρεαλισμού στη χώρα μας.

Ο Ιωάννης Οικονόμου γεννήθηκε στη Κέρτεζη Καλαβρύτων το 1860. Σπούδασε στο "Σχολείο των Τεχνών" ζωγραφική (1874-1880) και ξυλογραφία (1876-1881). Ασχολήθηκε με την προσωπογραφία, τις νεκρές φύσεις και με ηθογραφικά θέματα.

Ο Σπυρίδων Βικάτος (Αργοστόλι 1878 - Αθήνα 1960) σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (1896-1898). Συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία ου Μονάχου με δασκάλους τους Ν. Γύζη και L. Von Lofftz. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1907 και το 1909 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου δίδαξε έως το 1939. Το 1951 η Ακαδημία του Μονάχου τον εξέλεξε επίτιμο μέλος της. Προσωπογράφος-ψυχογράφος, ιδίως της γεροντικής ηλικίας, ζωγράφισε ακόμη θρησκευτικές συνθέσεις, νεκρές φύσεις και τοπία.

Ελληνίδα ζωγράφος (Σιάτιστα, 1871 - Αθήνα, 1960), σύζυγος του δημοσιογράφου και εκδότη στην Αλεξάνδρεια, Νικολάου Καραβία. Τιμήθηκε για το έργο της με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, το 1945, και με τον Σταυρό του Τάγματος της Ευποιίας, το 1954.

Ο Λυκούργος Κογεβίνας (Κέρκυρα 1887 - Αθήνα 1940) σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι στην Academie de la Grande Chaumiere και αργότερα στον Academie Jylian. Ξεκίνησε σαν ζωγράφος με έργα ιμπρεσιονιστικά, για να ασχοληθεί κατόπιν αποκλειστικά με τη χαρακτική. Είναι ο πρώτος έλληνας καλλιτέχνης που εισήγαγε στην Ελλάδα την τεχνική της οξυγραφίας. Στα χαρακτικά του έργα ξεκινά με ιμπρεσιονιστικά ζωγραφικά στοιχεία, για να καταλήξει σε μια εικονογραφική-περιγραφική διάθεση.

Η Σοφία Λασκαρίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1882. Σπούδασε στο "Σχολείο των Τεχνών" της Αθήνας (1903-1907), στο Μόναχο (1908-1910) και στο Παρίσι (1910-1914). Επέστρεψε το 1916 στην Ελλάδα και δίδαξε στη Σχολή Νηπιαγωγών Καλλιθέας που είχε ιδρύσει η μητέρα της Αικατερίνη Χρηστομάνου. Ασχολήθηκε κυρίως με τοπία, προσωπογραφίες, σκηνές της καθημερινής ζωής και νεκρές φύσεις.

Αργυρός Ουμβέρτος (Καβάλα 1884-Αθήνα 1963) Σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών (1900-1904) με δασκάλους τους Νικηφόρο Λύτρα και Γεώργιο Ροϊλό και συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου. Το 1929 εκλέχθηκε Καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όπου δίδαξε ως το 1953. Το 1959 έγινε ακαδημαϊκός. Η θεματολογία του περιλαμβάνει προσωπογραφίες, τοπία, εσωτερικά, ηθογραφικά και πολεμικά θέματα από τον πόλεμο του 1940. Ανήκει στους τελευταίους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου. Η ζωγραφική του διακρίνεται για ένα νατουραλιστικό ύφος που αργότερα μεταβάλεται σε μια ιμπρεσιονιστικής υφής ζωγραφική εκτέλεση.

Ο Στέλιος Μηλιάδης γεννήθηκε στη Χίο το 1881. Σπούδασε στο Μόναχο (1897-1903) στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι σε ελεύθερες ακαδημίες. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1932. Ασχολήθηκε κυρίως με την τοπιογραφία και την προσωπογραφία.

Ο Βασίλειος Γερμενής γεννήθηκε το 1896 στο Φισκάρδο Κεφαλλονιάς. Μαθήτευσε στην Κέρκυρα στους Σπυρίδωνα Πλατσαίο και Στέφανο Τριβόλη. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1915-1918) και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και γλυπτικής στο Σχολείο Καλών Τεχνών (1915-1921). Ασχολήθηκε με τη θαλασσογραφία, την τοπιογραφία και την προσωπογραφία. Ως γλύπτης φιλοτέχνησε προτομές ηρώων του '21 και νεοελλήνων ποιητών, καθώς και μνημεία.

Ο Νίκος Καλογερόπουλος γεννήθηκε στη Συκιά Κορινθίας το 1889. Σπούδασε θεολογία στη Ριζάρειο Σχολή, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Μόναχο και παράλληλα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική. Διετέλεσε υποδιευθυντής στο Βυζαντινό Μουσείο και την Εθνική Πινακοθήκη και διηύθυνε το Τμήμα Τεχνών και Γραμμάτων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ασχολήθηκε κυρίως με τη θαλασσογραφία.

Έλληνας ζωγράφος των αρχών του 20ου αιώνα (1879-1928). Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου σπούδασε αρχιτεκτονική, και συνέχισε τις σπουδές του στη ζωγραφική στο Παρίσι (1901-1908). Ασχολήθηκε κυρίως με την απεικόνιση του ελληνικού τοπίου, το οποίο απελευθέρωσε από την αναπαραστατική ηθογραφία της εποχής, αποδίδοντάς του μια πρωτογενή αισθαντικότητα, που μας είναι γνώριμη από τις μεταγενέστερες αναπαραστάσεις του.