Ο Μιγκέλ Ερνάντεθ γεννήθηκε στην Οριουέλα (Orihuela) της Ισπανίας το 1910. Αυτοδίδακτος, πέρασε τα παιδικά του χρόνια ως γιδοβοσκός, διαβάζοντας στην τοπική βιβλιοθήκη. Η κορύφωση της ποιητικής του δράσης συμπίπτει με τον ισπανικό εμφύλιο. Η απώλεια του μικρού παιδιού του, πριν κι από τον δικό του θάνατο στη φυλακή, το 1942, τον οδήγησε σε μια ποίηση μοναδική στην τραγικότητά της. Ποιητής με ρωμαλέα έκφραση και φόρμα περίπλοκη και πυκνή, αποτελεί την ισχυρότερη φωνή μετά τη γενιά του Λόρκα. Έργα του: "Perito en lunas", 1933, "El rayo que no cesa", 1934-35, "Viento del pueblo", 1936-37, "El hombre acecho", 1938-39, "Cancionero y romancero de ausencias", 1939-40.

Ο ισπανός ποιητής Χοσέ Γιέρρο (1922-2002) γεννήθηκε στη Μαδρίτη αλλά έζησε ως τα τριάντα του χρόνια κυρίως στο Σανταντέρ. Εκεί δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, στην τοπική λογοτεχνική επιθεώρηση "Πρόελ", της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος. Το 1952 εγκαταστάθηκε στην ισπανική πρωτεύουσα. Έγραψε ποίηση και κριτικά δοκίμια. Η ποίησή του, που διακρίνεται για την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό της, τον κατατάσσει στις πιο αντιπροσωπευτικές φωνές της κοινωνικά ευαίσθητης ποίησης της μεταπολεμικής εποχής. Ορισμένα του ποιήματα, όπως ο πασίγνωστος "Αδιάφορος" ή το "Πια, δεν υπάρχουν δρόμοι", δείχνουν κατά τρόπο ανεπανάληπτο το ψυχικό κενό και το ιδεολογικό αδιέξοδο, στο οποίο οδήγησε τους πνευματικούς ανθρώπους στην Ισπανία η δικτατορία του Φράνκο. Ποιητικό έργο: "Γη χωρίς εμάς", 1947. "Χαρά", 1947. "Με τις πέτρες, με τον άνεμο", 1950. "Πέμπτη του '42", 1955. "Κατάκοιτα αγάλματα", 1955. "Ό,τι ξέρω για μένα", 1957. "Βιβλίο των παραισθήσεων", 1964, κ.ά. Εκτός από τις παραπάνω ποιητικές συλλογές έγιναν επανεκδόσεις του έργου του με τους εξής τίτλους: "Ποιητική ανθολογία", 1953. "Πλήρη ποιήματα 1942-1962", 1962. "Ό,τι ξέρω για μένα: πλήρη ποιήματα" (με ανέκδοτο υλικό), 1974. "Ποιήματα ατζέντας" (με ανέκδοτο υλικό), 1980. Όσο ζούσε, τιμήθηκε πολλές φορές με εθνικό βραβείο λογοτεχνίας στη χώρα του, με το βραβείο Reina Sofia το 1995, με το βραβείο Μιγκέλ ντε Θερβάντες το 1998, καθώς και με το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας την επόμενη χρονιά (1999). Πέθανε στη Μαδρίτη στις 21 Δεκεμβρίου 2002.

Ο Carlos Edmundo De Ory γεννήθηκε την 27η Απριλίου του 1923 στο Cadiz της Ανδαλουσίας. Γιος του μοντερνιστή ποιητή Eduardo de Ory, ο οποίος υπήρξε φίλος του Ruben Dario και του Juan Ramon Jimenez. Eισέρχεται στη Ναυτική Σχολή, την οποία όμως εγκαταλείπει με το ξέσπασμα του πολέμου. Το 1942 πηγαίνει στη Μαδρίτη, όπου εργάζεται ως βιβλιοθηκάριος. Το 1945, χρονιά πολύ σημαντική, μαζί με τον Eduardo Chicharro και τον Silvano Sernesi, εισάγουν την "postismo". Tον χειμώνα του 1951, μαζί με τον ζωγράφο Dario Suro, υπογράφει το μανιφέστο του "introrrealismo". Απ' το 1953 ταξιδεύει επανειλημμένως στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία, το Μαρόκο, ενώ μένει για έναν χρόνο στο Περού (όπου και γεννιέται η κόρη του Solveig). To 1955 εγκαθίσταται στο Παρίσι μέχρι το 1967 (χωρίζει με τη γυναίκα του Denise), οπότε μετακομίζει στην πόλη Amiens, για να εργαστεί ως βιβλιοθηκάριος. Εκεί, στο Maison de la Culture, ιδρύει το 1968 το "Atelier de Poesie Ouverte" (A.P.O.). To 1972 γνωρίζεται με τη σύντροφό του, ζωγράφο Laura Lacheroy, με την οποία το 1990 αποσύρεται σ' ένα αγροτόσπιτο στο Thezy - Glymont, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το 1998 ταξιδεύει στην Ινδία, την Αργεντινή, τη Χιλή. Το 2000 παντρεύεται τη ζωγράφο Laura Lacheroy.Το 2004 κερδίζει το Βραβείο Gongora, ενώ το 2006 αναγορεύεται Hijo Predilecto de Andalucia (Διακεκριμένο Τέκνο της Ανδαλουσίας). Γράφει στα ισπανικά.

Ισπανός ποιητής, μεταφραστής και δοκιμιογράφος (Orense, Galicia, 1929 - Γενεύη, 2000).

Ο Φρανθίσκο Μπρίνες γεννήθηκε το 1932 στην Ολίβα (επαρχία Βαλένθια). Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα και φιλοσοφία και φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Επί μία διετία ήταν λέκτορας ισπανικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ζει στη Μαδρίτη και στη Βαλένθια. Ο Μπρίνες εκφράζει την υπαρξιακή τάση ανάμεσα στους ποιητές της ομάδας της δεκαετίας του '50, αντί για την ανθρωποκοινωνική που εκφράζουν όλοι οι προηγούμενοι. Η ποίησή του είναι λιτή και αντιρητορική. Ο ερωτικός λόγος κυριαρχεί σαν πρώτο υλικό, καθώς και ένας παγανιστικός τόνος, όχι τόσο με τη διονυσιακή σημασία όσο με την αποδοχή μιας αισθησιακής πραγματικότητας. Ποιητικό έργο: "Τα κάρβουνα" ("Las brasas"), 1959, βραβείο Adonais, "Λόγια στο σκοτάδι" ("Palabras a la oscuridad"), 1966, βραβείο Κριτικής, "Όχι ακόμα" ("Aun no"), 1971, "Εμμονές στον Εωσφόρο" ("Insistencias en Luzbel"), 1977, "Απορριφθέντα ποιήματα" ("Poemas excluidos"), 1984, "Ποιήματα στον Δ.Κ." ("Poemas a D.K."), 1986, "Το φθινόπωρο των ρόδων" ("El otono de las rosas"), 1986, Εθνικό Βραβείο Ποίησης 1987, και "Η τελευταία ακτή" ("La ulltima costa"), 1995. Τον Απρίλιο του 2010 τιμήθηκε με το βραβείο της Βασίλισσας Σοφίας για την Ποίηση της Ιβηρικής και της Λατινικής Αμερικής (Premio Reina Sofia de Poesia Iberomericana).

Ο Φέλιξ ντε Αθούα (Βαρκελώνη, 1944) σπούδασε σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας και έκανε διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφία. Έχει δημοσιεύσει ποιητικές συλλογές (Ποίηση 1968-78 και Γλέντι είναι οι δύο τελευταίες), τέσσερα μυθιστορήματα (Τα μαθήματα της Χένας, Τα μαθήματα αναβλήθηκαν, Το τελευταίο μάθημα και Μανσούρα), δύο βιβλία με δοκίμια (Μπωντλαίρ και Η παραδοξολογία του πρωτόγονου). Επίσης συνεργάζεται τακτικά με τον ισπανικό τύπο. Διετέλεσε καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων, ενώ σήμερα είναι καθηγητής της Αισθητικής στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Βαρκελώνης.