Ο Βασίλης Νεφελούδης γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1906 στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας. Ήταν γιος εύπορου εμπόρου, με τη μικρασιατική όμως καταστροφή η οικογένεια του κατέληξε πάμπτωχη στην Αθήνα και ο ίδιος αναγκάστηκε να βγει πρόωρα στη βιοπάλη, όπου άλλαξε αρκετές εργασίες προτού να προσληφθεί στην εταιρεία των τραμ, αρχικά ως εισπράκτορας και στη συνέχεια ως οδηγός. Το 1927 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Το 1930 ανέλαβε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας και, παράλληλα, Γραμματέας της Ομοσπονδίας Εργατών Ηλεκτρισμού και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφελείας. Το 1932 εξελέγη πρώτος σε ψήφους βουλευτής Αθηνών και το 1934 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. Ανέλαβε Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επανεξελέγη βουλευτής το 1936. Το 1938 συνελήφθη από τη μεταξική δικτατορία και παρέμεινε έγκλειστος στις φυλακές της Κέρκυρας μέχρι το 1943. Εκεί διαφώνησε με τον Νίκο Ζαχαριάδη, γεγονός που του στοίχισε τη διαγραφή του από το κόμμα το 1945. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στη Μέση Ανατολή, ενώ από το 1948 έως το 1955 έμεινε στην παρανομία, έγκλειστος σε ένα σπίτι στη Νέα Σμύρνη. Το 1961 ανακλήθηκε η διαγραφή του από το ΚΚΕ και το 1964 εξελέγη ξανά βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, ο Βασίλης Νεφελούδης τάχθηκε με την ανανεωτική πτέρυγα και διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ εσωτερικού από το 1974 έως το 1977. Την τελευταία εικοσιπενταετία της ζωής του ο Βασίλης Νεφελούδης ανέπτυξε κυρίως συγγραφική δραστηριότητα και εξέδωσε επτά βιβλία, στα οποία συνδύασε την καταγραφή των αναμνήσεων με την πολιτική ανάλυση. Πέθανε στο Σούνιο στις 16 Ιουλίου του 2004, σε ηλικία 98 ετών.