O Γιώργος Φακορέλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Είναι χημικός με μεταπτυχιακές σπουδές αρχαιομετρίας και μουσειογραφίας στο Παν/μιο Bordeux III και διδάκτωρ φυσικής του Παν/μίου Πατρών, είναι Επίκουρος Καθηγητής στις Χημικές Αναλύσεις και Χρονολογήσεις Ανασκαφικού Υλικού στο Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του ΤΕΙ Αθήνας. Έχει εργασθεί ως συνεργαζόμενος ερευνητής στο εργαστήριο Αρχαιομετρίας του ΕΚΕΦΕ "Δημόκριτος" και ως διδάσκων (Π.Δ.407/80) στα Παν/μια Θεσσαλίας και Κρήτης. Η ερευνητική και εκπαιδευτική του δραστηριότητα εστιάζεται στη χρονολόγηση και ανάλυση αρχαιολογικών ευρημάτων με φυσικοχημικές μεθόδους και στις μελέτες για την ανασύσταση του παλαιοπεριβάλλοντος. Είναι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Αρχαιομετρικής Εταιρείας από το 1989 όπου και υπήρξε πρόεδρος της για 7 χρόνια (1999-2006). Έχει δημοσιεύσει πάνω από 40 άρθρα σε Διεθνή Περιοδικά κυρίως και κεφάλαια συλλογικών τόμων. Το δημοσιευμένο έργο του αναφέρεται στο Διεθνή Δείκτη Αναφορών (ΙCΙ).

Ο Άντι Γουόρχολ γεννήθηκε το 1928 από γονείς μετανάστες προερχόμενους από την Ανατολική Ευρώπη. Τα παιδικά του χρόνια συνέπεσαν με τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του '30, γεγονός που τον ανάγκασε να αποκωδικοποιήσει από μικρή ηλικία το πώς λειτουργούσε ο κόσμος προκειμένου να επιβιώσει. Τα αποτελέσματα αυτής της γνώσης μπορούμε να αναγνωρίσουμε στην τέχνη του, προϊόν μιας τέτοιας βιωματικής σπουδής. Ο Γουόρχολ εφηύρε επίσης την εικόνα του εαυτού του, «πλάσμα της φαντασίας» όπως αυτοχαρακτηριζόταν, ένα έξυπνο «κατασκεύασμα» που περιφερόταν από ντισκοτέκ σε κινηματογραφικές λέσχες, επιδείξεις μόδας, γκαλερί και εκδηλώσεις των ΜΜΕ. Δυστυχώς την ευφυή κοσμικότητα, την από φύση μισανθρωπία και το δημιουργικό φλερτ του πονηρού Γουόρχολ με την ελαφρότητα, οι στρατιές από κοσμικές ρέπλικες που ακολούθησαν κατάφεραν να μετατρέψουν σε εκατομμύρια φτηνές πόζες ματαιοδοξίας, που προκαλούν το λιγότερο ναυτία. Ο Άντι ήταν ένα «εύθραυστο» και μοναχικό παιδί. Η μητέρα του στάθηκε δίπλα του φροντίζοντάς τον στις δύσκολες αρρώστιες που πέρασε, προστατεύοντάς τον ακόμα από τα πειράγματα των συνομιλήκων του μια και δεν συμμετείχε στα παιχνίδια και τα σπορ. Μεγαλώνοντας σπούδασε τέχνη στο Carnegie Institute of Technolog ενώ δεν δυσκολεύτηκε μετά την αποφοίτησή του το 1949 να βρει δουλειά ως σκιτσογράφος σε περιοδικά μόδας όπως το «Glamour» και το «Harper's Bazaar». Στα τέλη της δεκαετίας του '40 συνειδητοποιεί τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Δεν είναι τυχαίο που η δουλειά του εκείνη την περίοδο χαρακτηρίζεται από μια έκφραση σεξουαλικής και καλλιτεχνικής αφύπνισης. Αργότερα μεγεθύνει κομμάτια από κόμικς, καθώς και άλλα στοιχεία της ποπ κουλτούρας από εφημερίδες και διαφημίσεις περιοδικών και τα μετατρέπει σε πίνακες όπως η «Coca Cola» και το «Τηλέφωνο» (1960), τα «Κουτιά από σούπα Cambell's» (1960-'62). Εκείνη την περίοδο υιοθετεί και την τεχνική της μεταξοτυπίας με εικόνες κατευθείαν επάνω στον καμβά, χρησιμοποιώντας ως θέμα εμπορικές στάμπες και άλλες φωτογραφίες. Συνεχίζει με τη φρενήρη δραστηριότητά του στο περίφημο «Εργοστάσιο» στο κεντρικό Μανχάταν όπου δημιουργεί μαζί με τους «οπαδούς» του μεγάλων διαστάσεων πίνακες, γλυπτά και ταινίες. Τότε η ηθοποιός Βάλερι Σολάνας, μια «ασταθής ψυχολογικά προσωπικότητα», θα τον πυροβολήσει τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Ακολουθούν οι αυτοπροσωπογραφίες του, τα πορτρέτα κατά παραγγελία, η εμμονή του με το θάνατο με έργα που έχουν ως θέμα τους αυτοκινητικά δυστυχήματα, η παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών και βίντεο (με το μοναδικό φιλμ «Empire» στο οποίο κινηματογραφούσε με μία σταθερή κάμερα το Empire State Building για οκτώ ώρες) η επιστροφή του στη ζωγραφική με πίνακες που αναπαριστούν νεκροκεφαλές, αλλά και τα πορτρέτα του Κινέζου προέδρου Μάο Tσε Τουνγκ με την ευκαιρία της επίσκεψης του προέδρου Νίξον στην Κίνα, η ίδρυση του περιοδικού «Interview», μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80 όπου εμφάνιζε μια σειρά από έργα χρησιμοποιώντας εικόνες από όπλα, μαχαίρια, σταυρούς, και το σύμβολο του δολαρίου. Mε τη σειρά αυτή, που περιλαμβάνει μικρούς και μεγάλους, ο Γουόρχολ πέρασε από τη λαϊκή σημειολογία σε αντικείμενα σύμβολα. Πέθανε το 1987 αφήνοντας πέρα από ένα ξεχωριστό έργο μια αίσθηση ελευθερίας στην τέχνη και κυρίως μια νέα εικόνα του καλλιτέχνη που μπορεί να είναι ταυτόχρονα κυνικός, ευαίσθητος, πειθαρχημένος, εφευρετικός, πνευματώδης και τσαρλατάνος.

Ο Γιάννης Βαρελάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1997-2003) στο εργαστήριο της Ρένας Παπασπύρου και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Royal College of Art, στο Λονδίνο (2004-2006). Το 2001, στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις {Καρηκομώοντες, γκαλερί 7, Αθήνα, 2003 και Juvenile, γκαλερί Gazon Rouge, Αθήνα, 2004). Το 2005, με την γκαλερί The Breeder παρουσίασε τη δουλειά του στη LISTE 05, Βασιλεία, στο The Armory Show, Νέα Υόρκη, στην Artissima, Μιλάνο, στη Fiac, Παρίσι και στο Art Basel Miami Beach. Συμμετείχε επίσης στις ομαδικές: Emblematic Display (επιμ. Catherine Woods), ICA, Λονδίνο (2005), Absolute Summer Show, Kirkhoff Gallery, Κοπεγχάγη (2005), Η κρυφή γοητεία του σχεδίου από τον 19ο στον 21ο αιώνα, γκαλερί a.antonopoulou art, Αθήνα (2005), Resemblance Some How, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2004), ArtAthina, γκαλερί Gazon Rouze (2004), Η ζωή με τα θηρία (επιμ. Χ. Μαρίνος), Βαβέλ, Αθήνα (2004), Ανθρωπογεωγραφία, Μουσείο Φρυσίρα (2003) και 2000 Κονσέρβες, στο λιθογραφείο της οδού Πειραιώς (2000). Έργα του βρίσκονται σε συλλογές όπως αυτή του μουσείου Φρυσίρα, του Χριστοφή, του Μακιού, του Δάκη Ιωάννου και άλλων. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.

Η Ειρήνη Μίγα (1981) σπούδασε στην ΑΣΚΤ (2000-2005) και στο Central Saint Martins College of Art and Design στο Λονδίνο (2003). Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ως επί το πλείστον τη ξυλομπογιά πάνω σε χαρτί.