Ο Φίχτε, ένας εκ των κορυφαίων φιλοσόφων του Γερμανικού Ιδεαλισμού, πέρασε στο προσκήνιο το 1792, με την ανυπόγραφη δημοσίευση του έργου του "Απόπειρα κριτικής κάθε Αποκαλύψεως". Όταν ο Καντ φανέρωσε τον πραγματικό συγγραφέα, αυτός έμελλε να γίνει γνωστός εν μία νυκτί. Το 1794 ο Φίχτε έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, την οποία θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει αργότερα λόγω της "έριδας για την αθεΐα". Εν τέλει ο Φίχτε θα γίνει καθηγητής και πρώτος εκλεγμένος πρύτανης του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Το βασικό θεωρητικό του έργο είναι η "Επιστημολογία", όπου διατυπώνεται η φιλοσοφία του Εγώ, με την οποία ο Φίχτε υπερβαίνει τον καντιανό κριτικισμό. Με στόχο να καταστήσει τη σκέψη του κατανοητή στο πλατύτερο κοινό, ο φιλόσοφος συνέγραψε αρκετά έργα εκλαϊκευμένου χαρακτήρα.

Ο Παύλος Κλιματσάκης είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Βόννης, Γερμανίας. Η διδακτορική του διατριβή είχε ως θέμα τη σχέση θρησκείας και απόλυτης γνώσης στη "Φαινομενολογία του πνεύματος" του Χέγκελ. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στα πεδία της μεταφυσικής, της οντολογίας, της φιλοσοφίας της φύσης, του γερμανικού ιδεαλισμού και της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Περαιτέρω, έχει επιμεληθεί μεταφράσεις γερμανικών φιλοσοφικών κειμένων (Σέλλινγκ: "Φιλοσοφία της Αποκαλύψεως", Φίχτε: "Οδηγός για μία ευτυχισμένη ζωή", Χέγγελ: "Παραδόσεις για την ιστορία της φιλοσοφίας").