Ο Προκόπιος Καισαρείας έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. (περίπου 500-570) και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Συνδεόταν στενά με τον Βελισάριο, αρχιστράτηγο του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Στο έργο του προσπάθησε να ακολουθήσει τη μέθοδο και τη γλωσσική έκφραση των αρχαίων ελλήνων ιστορικών και ιδίως του Θουκυδίδη. Η αξία του ως ιστορικού έγκειται στο ότι υπήρξε κατά κύριο λόγο αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων που περιέγραψε και στο ότι αποτελεί πολύτιμη πηγή σε θέματα αρχιτεκτονικής και στρατιωτικής τακτικής. Ιδιαίτερες συζητήσεις έχει προκαλέσει η στάση του απέναντι στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, η οποία χαρακτηρίζεται αμφίθυμη και ποικίλλει από τους ύμνους και τους επαίνους έως τη δηκτική κριτική, ανάλογα με τον επίσημο ή μη χαρακτήρα της ιστορικής του αφήγησης.

Ο Νικηφόρος Βρυέννιος έζησε στα τέλη του 11ου και στις αρχές του 12ου αι. μ.Χ. και συνδέθηκε στενά με επιφανείς βυζαντινές οικογένειες, όπως οι Δούκες και οι Κομνηνοί. Το μοναδικό σωζόμενο έργο του είναι μια σημαντική ιστορική πηγή για τα έτη 1070-1079 που συντάραξαν την ιστορία του Βυζαντίου με την ήττα στη μάχη του Ματζικέρτ και την άνοδο της δυναστείας των Κομνηνών στην εξουσία. Ο Βρυέννιος σχετιζόταν προσωπικά με πολλούς πρωταγωνιστές της ιστορίας του ή με τους απογόνους τους. Έτσι αποτελεί μοναδική πηγή για πολλές πολύτιμες πληροφορίες. Το ύφος του είναι σχετικά απλό, με ανάμιξη λογίων και λαϊκών γλωσσικών στοιχείων.