Ο Fred Boissonnas γεννήθηκε στη Γενεύη στις 18 Ιουνίου το 1858. Γιος του Henri - Antoine Boissonnas, ωρολογοποιού και φαρμακοποιού στη Γενεύη, αλλά και σχεδιαστή, ο οποίος ασχολήθηκε τελικά με τη φωτογραφία λόγω οικονομικής κρίσης στην ωρολογοποιία. Το 1960 ο πατέρας του άνοιξε φωτογραφείο στη Γενεύη. Ο Fred, διστάζοντας να επιλέξει μεταξύ πιάνου και αρχιτεκτονικής, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία. Έκανε το γύρο της Ευρώπης για να επισκεφθεί τους μεγάλους φωτογράφους: τον Kohler στο Koblenz και τον Brandseph στη Βουδαπέστη. Το 1880-1887 εργάστηκε στο στούντιο του πατέρα του, ενώ παρακολούθησε μαθήματα. Το 1888 ανέλαβε το στούντιο του πατέρα του μαζί με τον αδερφό του Edmond-Victor, όπου ένα χρόνο μετά παρουσίασαν την ανακάλυψή τους: την ορθοχρωματική πλάκα, με την οποία ο Fred φωτογράφισε το Mont-Blanc χωρίς ρετουσάρισμα. Το 1890 παντρεύτηκε την Augusta Magnin με την οποία απέκτησε 9 παιδιά. Το στούντιό του πηγαίνει πολύ καλά, δουλεύοντας κυρίως πορτραίτα και το 1900 έλαβε μέρος στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού και κέρδισε αρκετά μετάλλια. Το 1901 άνοιξε στούντιο με τον Taponnier στο Παρίσι και άλλο ένα στη Ρεμς. Ένα χρόνο μετά δημιούργησε στούντιο στη Λυών και σε συνεργασία με τον Fritz Eggler άνοιξε κι άλλο στην Αγία Πετρούπολη. Το 1903 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τον Daniel Baud-Bovy, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών στη Γενεύη. Ακολούθησαν και άλλα ταξίδια στην Ελλάδα με τον ομηριστή Victor Berard για το βιβλίο "Ακολουθώντας το πλοίο του Οδυσσέα". Τον Αύγουστο του 1913, μαζί με τον Daniel Baud-Bovy και τον Χρήστο Κάκκαλο, κατακτάει την κορυφή του Ολύμπου. Το 1923 έκλεισε για οικονομικούς λόγους το στούντιο στην Αγία Πετρούπολη, αργότερα μετακόμισε στο Παρίσι, ταξίδεψε στην Αίγυπτο και το Άγιο Όρος και πέθανε στις 17 Οκτωβρίου το 1946 στη Γενεύη.

Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε σ' ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου, την Κυψέλη Άρτας, το 1920, από γονείς αγρότες. Στο χώρο της φωτογραφίας τον συναντούμε το 1939 στα Γιάννενα όπου έζησε τον πόλεμο του 1940 και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-44. Φωτογράφισε τον ένοπλο αντάρτικο αγώνα κατά των κατακτητών και τον αποτύπωσε στο φωτογραφικό λεύκωμα "Το Αντάρτικο στην Ήπειρο". Από το 1951 εργάστηκε στη ΔΕΗ και τον περισσότερο χρόνο του τον διέθεσε στην φωτογραφία. Οι σκληρές συνθήκες ζωής που πέρασε στα παιδικά του χρόνια και οι αγώνες του λαού εκείνους τους καιρούς για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια επέδρασαν στον ευρύτερο ψυχισμό του και διαμόρφωσαν το ύφος της φωτογραφικής του δουλειάς· επέλεξε κυρίως θέματα κοινωνικού προβληματισμού. Από το 1952 ταξίδεψε σχεδόν όλη την Ελλάδα φωτογραφίζοντας και κινηματογραφώντας τη ζωή και τα έθιμα των ανθρώπων της επαρχίας. Οι φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχουν δημοσιευτεί σε καταλόγους εκθέσεων καθώς και σε προσωπικές εκδόσεις. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας. Έφυγε από τη ζωή στις 9 Οκτωβρίου 2011, σε ηλικία 91 ετών.

Ο Απόστολος Βερτόδουλος γεννήθηκε στα Γιάννινα το 1907 από Γιαννιώτες γονείς. Μετά την αποφοίτησή του από την Ζωσιμαία Σχολή πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει γραμμικό σχέδιο. Συγχρόνως εμφανίστηκε και σαν καλλιτέχνης σκιτσογράφος με σκίτσα πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου στις εφημερίδες της εποχής εκείνης. Στην Αθήνα το 1927 "ανακαλύπτει" την φωτογραφική μηχανή και βγάζει τις πρώτες φωτογραφίες. Οικογενειακοί λόγοι τον κάνουν να επιστρέψει στα Γιάννινα, όπου για λίγο υπηρετεί το υποθηκοφυλάκιο και το 1929 διορίζεται ως τεχνικός υπάλληλος στο Γραφείο Σχολικού Αρχιτέκτονος που τότε στεγαζόταν στην Καπλάνειο Σχολή. Έκτοτε αναλαμβάνει τα σχολικά κτίρια και στις μέρες του έγιναν τα περισσότερα σχολεία ιδίως μετά τον πόλεμο. Παράλληλα ο Απόστολος Βερτόδουλος προσφέρει τις υπηρεσίες του και στην Μητρόπολη Ιωαννίνων για την κατασκευή και επισκευή των εκκλησιών και των μοναστηρίων από τα χρόνια του Σπυρίδωνα Βλάχου ως τον θάνατο του. Μεταξύ των άλλων για λογαριασμό της Μητρόπολης έχει σχεδιάσει και το γεναιολογικό κλάδο του νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου. Το 1936 που ιδρύεται ο Ορειβατικός Σύλλογος Ιωαννίνων ο Απόστολος Βερτόδουλος είναι ένα από τα ιδρυτικά στελέχη. Την ίδια χρονιά πραγματοποείται το Πρώτο Πανελλήνιο Ορειβατικό Συνέδριο την 15/6/1936 στον Όλυμπο όπου λαμβάνει μέρος μαζί με τρεις άλλους ορειβάτες, τον Κλέαρχο Στάρα, τον Οδυσσέα Σκούρτη και τον Πέτρο Μαρτίνη από την Ήπειρο. Ο Απόστολος Βερτόπουλος ήταν ο σχεδιαστής και κατασκευαστής σχεδόν του Ορειβατικού Καταφυγίου του Μιτσικελιού που εγκαινιάστηκε την 9/7/1939 από τον Πρόεδρο των Ορειβατικών Συλλόγων Σπήλιο Αγαπητό. Ο ίδιος δήλωνε φυσιολάτρης και το αποδεικνύει με τις φωτογραφίες του όπου στο κύριο μέρος τους απεικονίζεται η φύση. Με απλές μηχανές τις οποίες άλλαζε με νεώτερες, χωρίς ειδικά εφέ αλλά με την χρήση του ηλιακού φωτός άφησε πίσω του ένα πλούσιο αρχείο από ασπρόμαυρες φωτογραφίες αλλά και έγχρωμες διαφάνειες (slides). Έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις στα Γιάννινα και αλλού όπως στη Θεσσαλονίκη, όπου στην Διεθνή Έκθεση σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό φωτογραφιών πήρε το Β' βραβείο το 1960 με τη φωτογραφία "Μετέωρα", το Α' Βραβείο με τη φωτογραφία "Πάπιγκο", το Γ' Βραβείο το 1965 με τη φωτογραφία "Αυλόπορτα στο Μέτσοβο", έπαινο το 1966 για τη φωτογραφία "Ο βλάχος του Ζαλόγγου". Τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες τις εμφάνιζε και τις μεγένθυνε ο ίδιος στο σκοτεινό θάλαμο του σπιτιού του ενώ αργότερα τις έγχρωμες διαφάνειες όταν εμφανίστηκαν τις έστελνε στο εξωτερικό κατά προτίμηση Γερμανία - Γαλλία. Ο Απόστολος Βερτόδουλος ήταν από τους αγαπημένους της ζωής, πέθανε ξαφνικά την 6/3/1983 σε εκδρομή του Ορειβατικού Συλλόγου κρατώντας τις φωτογραφικές μηχανές στα χέρια. Τιμώντας τον το Διοικητικό Συμβούλιο του Ορειβατικού Συλλόγου με απόφαση του ονόμασε το ορειβατικό καταφύγιο Μιτσικελιού σε "Καταφύγιο Απόστολος Βερτόπουλος".

Ο Σπύρος Μελετζής γεννήθηκε στην ΄Ιμβρο το 1906. Από το 1923 εργάστηκε ως επαγγελματίας φωτογράφος. Οι μαρτυρίες μιας εποχής, που αποτυπώνονται στο έργο του Σ. Μελετζή φέρουν σαφώς την προσωπική του σφραγίδα, αναγνωρίσιμη ακόμα και από τους μη ειδικούς. Ο Σπύρος Μελετζής πέθανε το 2003 στην Αθήνα σε ηλικία 97 ετών.

Η Έλλη Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1906 στη Σμύρνη και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου σπούδασε γεωπονία. Εξέδωσε την ποιητική συλλογή "Απόκριση", το 1946, με ποιήματα από τη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του πολέμου, και το θεατρικό έργο "Ανατολή", το 1952, με θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ακολούθησαν τα βιβλία: "Ποιητική γνώση", 1952 (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων), "Οκτώ τετράδια ποιήματα", 1961, "Το βουνό", 1963 , "Ελληνική βοήθεια προς Αμερική", 1964. Την ίδια χρονιά (1964), εξέδωσε μια σειρά από δεκαεπτά προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, την Κατοχή, την Αντίσταση και τον Εμφύλιο, με τίτλο "Ακούμε τη φωνή σου, πατρίδα". Ανάμεσα στο 1972 και το 1979, το υλικό αυτό, φτάνοντας τις 100 περίπου αφηγήσεις, επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Κέδρος της Νανάς Καλλιανέση (τέσσερις τόμοι), παίρνοντας τον τίτλο "Κοινός λόγος". Το 1984, κ.έ., την εκδοτική σκυτάλη του "Κοινού λόγου" ανέλαβαν οι εκδόσεις Ερμής. Θεατρικές διασκευές του έργου παραστάθηκαν στην Αθήνα από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, το 1988, το 1997, το 2004 και το 2013 -οι τρεις τελευταίες μετά το θάνατο της συγγραφέως, στην Αθήνα, το 1993.

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1911. Εργάστηκε ως Χημικός. Αφιερώθηκε στη φωτογραφία το 1940. Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στην Ήπειρο είναι ο επίσημος φωτογράφος του Ερυθρού Σταυρού και στη συνέχεια ο ανταποκριτής για πρακτορεία και περιοδικά του και περιοδικά του εξωτερικού, όπως το περιοδικό "Life" και το πρακτορείο "Assosiated Press". Πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας (1952). Πέθανε στην Αθήνα το 1993. Το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη γίνεται κάτοχος του αρχείου Χαρισιάδη το 1997.

Ο φωτογράφος Κώστας Ζήσης γεννήθηκε το 1960 στα Ιωάννινα και διαμένει μόνιμα στο Ζαγόρι. Από το 1988 καταγράφει φωτογραφικά την περιοχή καθώς και τον ευρύτερο χώρο της Ηπείρου και της Βορειοδυτικής Ελλάδας. Έργα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικό, σε εκδόσεις του Ε.Ο.Τ. και άλλα έντυπα προβολής της περιοχής καθώς και σε κάρτ-ποστάλ και φωτογραφικά λευκώματα. Είναι συνεργάτης του Ριζαρείου Ιδρύματος και του Ριζαρείου Εκθεσιακού Κέντρου Μονοδενδρίου.

Ο Γιάννης Δήμου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε Ιστορία Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και πήρε μεταπτυχιακό στη Ζωγραφική το 1968. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1969, δίδαξε καλές τέχνες, φωτογραφία και φιλοσοφία στις Αμερικάνικες Σχολές Παροικίας στην Αθήνα. Την περίοδο αυτή, στις αρχές του 1970, ο Δήμου άρχισε να αναπτύσσει και την προσωπική του δουλεία. Το 1976 δημοσίευσε την πρώτη του μονογραφία "Η Ελλάδα που χάνεται" Στις αρχές του '80 ξεκίνησε να δουλεύει τη σειρά "Πανηγύρια", η οποία παρουσιάστηκε ως έκθεση σε διάφορα φεστιβάλ και κέντρα φωτογραφίας της Ευρώπης, όπως το RIP στην Άρλ, την Primavera Fotografica στην Βαρκελώνη, το The Photographer's Gallery στο Λονδίνο και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Gulbenkian στην Λισσαβόνα. Ο Δήμου είναι ενεργός υποστηρικτής της φωτογραφίας στην Ελλάδα. Το 1979, μαζί με άλλους τέσσερις φωτογράφους δημιούργησε το Φωτογραφικό Κέντρο Αθηνών. Το 1988, με την γυναίκα του, την Μπερναντίν, σύστησε την Apeiron Photos, αντιπροσωπεύοντας στην Ελλάδα το Magnum, το Vu, το Sygma, το Ralpho και άλλα σημαντικά φωτογραφικά πρακτορεία. Το 1995 δημιούργησε εκ μέρους του Υπουργείου Πολιτισμού το Φωτογραφικό Κέντρο Σκοπέλου, στο οποίο διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής ως το 1999. Έχει επιμεληθεί μερικές από τις πιο σημαντικές εκθέσεις στην Ελλάδα. Η έκθεση στην οποία βασίζεται το βιβλίο "Σκιές σιωπής" έχει ήδη παρουσιαστεί στην Μπρατισλάβα, στον Ίννσμπουργκ, στην Φρανκφούρτη, στο Fotofest του Χιούστον και στην Δανία. Ο Δήμου αντιπροσωπεύεται σε κύριες συλλογές όπως της Bibliotheque Nationalae, του Maison Europeenne de la Photographie και του Centre George Pompidou στο Παρίσι, του Art Institute of Chicago, του Gulbenkian, του Tokyo Metropolitan Museum of Photography καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές.