Ο Stefan Bollmann (γεν. το 1958) σπούδασε γερμανική φιλολογία, θεατρολογία, ιστορία και φιλοσοφία. Ζει και εργάζεται ως επιμελητής και συγγραφέας στο Μόναχο.

Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με κατεύθυνση Πολιτιστικής Διαχείρισης στην Αθήνα (1993-1997). Εργάζεται ως διορθώτρια-επιμελήτρια στο περιοδικό Αρχαιολογία και Τέχνες. Από το 2000, είναι μεταφράστρια λογοτεχνίας (γερμανικά-ελληνικά). Μεταφράσεις μυθιστορημάτων, μεταξύ άλλων: Ανώνυμης, "Μια γυναίκα στο Βερολίνο", D. Dath, "Ντιράκ", E. Menasse, "Βιέννα", και θεατρικών έργων: "Don Giovanni a trois" (Ινστιτούτο Goethe, Αθήνα 20.5.2009), και η "Όπερα της Πεντάρας" (Θέατρο Παλλάς, Αθήνα 14-18.1.2010).

Η Eve Arnold γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών το 1913 από οικογένεια Ρώσων μεταναστών. Άρχισε να φωτογραφίζει όταν έπιασε δουλειά σε ένα εργαστήριο φωτογραφικού ρετούς, στη Νέα Υόρκη, το 1946. Το 1948 και μόνο για έξι εβδομάδες, παρακολουθεί ένα σεμινάριο φωτογραφίας με τον Alexei Brodovich, στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης. Το 1951 γίνεται συνεργαζόμενο μέλος του πρακτορείου Magnum (ενεργό μέλος το 1955). Το 1962 μετακομίζει στnν Αγγλία λόγω του σχολείου του παιδιού της, και από τότε, εκτός από δύο μεγάλα ταξίδια στην Αμερική και τnν Κίνα, για να προετοιμάσει τις αντίστοιχες εκδόσεις, μένει για πάντα στη Μεγάλη Βρετανία. Πολλές εκθέσεις, προσωπικές και συλλογικές, οργανώθηκαν με τη συμμετοχή της. Η πρώτη προσωπική της έκθεση, το 1980, στο Brooklyn Museum τnς Νέας Υόρκης, ήταν αφιερωμένη στο ρεπορτάζ τnς για την Κίνα (η ίδια εργασία σε τόμο κερδίζει το βραβείο του καλύτερου βιβλίου της χρονιάς). Ανάμεσα σε πολλές και σnμαντικές διακρίσεις περιλαμβάνεται το Lifetime Achievement της Αμερικανικής Εταιρείας Φωτογράφων Περιοδικών, το 1980, το βραβείο τnς Royal Photographic Society, το 1995, και την ίδια χρονιά, n ανακήρυξή της σαν Master Photographer -n μεγαλύτερη φωτογραφική διάκριση- από το International Center of Photography. Το 1996 το βιβλίο της: "Eve Arnold: In Retrospect" κερδίζει το βραβείο Kraszna-Krausz. Επίσης, το 2003 της απονεμήθηκε η διάκριση της Λαίδης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (DBE), η μεγαλύτερη διάκριση στη Μ. Βρετανία, ισοδύναμη με τον τίτλο του Σερ. (φωτογραφία: Eve Arnold, αυτοπροσωπογραφία, 1950)

Ιταλός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Αναγέννησης (1475-1564). Γεννήθηκε στο Caprese κοντά στο Arezzo, δεύτερος από έξι γιους της οικογένειας. Έζησε στη Φλωρεντία και στη Ρώμη, όπου πέθανε σε ηλικία 89 ετών. Το αρχικό του όνομα ήταν Michelagniolo di Ludovico di Buonarroto Simoni. Από τη νεαρή ηλικία των 13 ετών παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής στη φλωρεντινή Ακαδημία Τεχνών των Μεδίκων, επί εξουσίας του Λορέντσο του Μεγαλοπρεπούς. Σημαντική επίδραση στο νεαρό καλλιτέχνη είχε η μελέτη των έργων της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, καθώς και οι πίνακες των Τζιότο, Μασάτζιο, κ.ά., που βρίσκονταν στα μέγαρα των Μεδίκων και στην Ακαδημία Τεχνών. Το πρώιμο έργο του Μιχαήλ Άγγελου στη Φλωρεντία και στη Ρώμη, θεωρείται η αποκορύφωση της Αναγεννησιακής Τέχνης. Το επίκεντρο των καλλιτεχνικών του εργασιών, μεταξύ 1508-1512, αποτελεί η εικονογράφηση της Capella Sixtina στο Βατικανό. "Όποιος δεν έχει δει την Capella Sixtina, δεν μπορεί να φανταστεί για τι έργα είναι ικανός ο άνθρωπος", έγραψε ο Γκαίτε. Ως αρχιτέκτων εργάστηκε για τη διαμόρφωση του Καπιτωλίου στη Ρώμη. Δικής του έμπνευσης είναι και ο τρούλος της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου, στην ίδια πόλη. Εκτός από το εικαστικό, πλαστικό και αρχιτεκτονικό του έργο, ο Μιχαήλ Άγγελος συνέγραψε και 300 περίπου σονέτα και μαδριγάλια, πολλά από τα οποία θεωρούνται κατακτήσεις της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Μεγάλος ολλανδός ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ (1606-1669), κυριότερος εκπρόσωπος του "Χρυσού Αιώνα" της ολλανδικής ζωγραφικής. Ως ζωγράφος, υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός: άφησε πίσω του 600 έργα ζωγραφικής, 300 χαρακτικά και περισσότερα από 2.000 σχέδια (με θέματα όπως τοπία, θέματα από τη Βίβλο αλλά και τα διάσημα πορτρέτα και τις αυτοπροσωπογραφίες του -περίπου 100). Χαρακτηριστική θέση στην τεχνική του είχε η έντονη αντίθεση ανάμεσα στο φωτεινό κεντρικό θέμα και το σκοτεινό υπόβαθρο, το λεγόμενο "κιαροσκούρο".

O Eduardo Manet γεννημένος στην Κούβα, απέκτησε τη γαλλική υπηκοότητα το 1979. Άνθρωπος του θεάτρου και του κινηματογράφου είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς μυθιστοριογράφους στη Γαλλία, με πολλά βραβεία και διακρίσεις στο ενεργητικό του. Το 1996 βραβεύθηκε με το βραβείο Interallie για το βιβλίο του "Κουβανέζικη ραψωδία" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί.

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh, 30 Μαρτίου 1853 - 29 Ιουλίου 1890) ήταν ολλανδός ζωγράφος. Την περίοδο της ζωής του, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Η επίδραση του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φαβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, θεωρείται καταλυτική. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ γεννήθηκε στο ολλανδικό χωριό Ζούντερτ (Zundert) και ήταν ο πρωτότοκος από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα. Σε ηλικία 16 ετών και αφού είχε ήδη καταπιαστεί χωρίς επιτυχία με αρκετά επαγγέλματα, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με το εμπόριο έργων τέχνης, στην εταιρεία Goupilator & Company, όπου τον επόμενο χρόνο προσελήφθη και ο αδελφός του Τεό βαν Γκογκ (Theo van Gogh). Το 1873, η εταιρεία τον μεταθέτει στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι. Την περίοδο αυτή, εντείνεται το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, επηρεασμένος εμφανώς και από την ιδιότητα του πατέρα του. Αφού απολύεται από την εργασία του το 1876, επιστρέφει στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει θεολογία. Οι σπουδές του διαρκούν για περίπου ένα έτος και το 1878 του ανατίθεται μία θέση ιεροκήρυκα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στην υποβαθμισμένη περιοχή Μπορινάζ, όπου λειτουργεί ορυχείο. Ο βαν Γκογκ κηρύττει για περίπου έξι μήνες επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ένδεια των ανθρώπων της περιοχής. Αυτή είναι και η περίοδος κατά την οποία ξεκινά να σχεδιάζει μικρά έργα και πιθανόν αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη. Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεκινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιλλέ (Jean-Francois Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή. Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αντβέρπης, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Παρά το γεγονός αυτό, ο βαν Γκογκ προλαβαίνει να έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης σε δεύτερο πλάνο κάποιο έργο ιαπωνικής τέχνης. Την άνοιξη του 1886 επισκέπτεται το Παρίσι όπου ζει με τον αδελφό του -επιτυχημένο πλέον έμπορο τέχνης- στην περιοχή της Μονμάρτης, κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Κατά την παραμονή του, έρχεται σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές Έντγκαρ Ντεγκά, Καμίλ Πισάρο, Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ. Επηρεάζεται σημαντικά από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και ειδικότερα σε ότι αφορά τη χρήση του χρώματος. Ο ίδιος ο βαν Γκογκ κατατάσσεται περισσότερο στους μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από την χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν. Δύο χρόνια αργότερα, το 1888, ο βαν Γκογκ εγκαταλείπει τη γαλλική πρωτεύουσα και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Υπάρχουν αναφορές πως εκεί εμπνέεται από το τοπίο καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων, θέματα τα οποία προσπαθεί να αποδώσει και στη ζωγραφική του. Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα "Έναστρη νύχτα" και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια. Το έργο "Κόκκινο αμπέλι" αυτής της περιόδου είναι επίσης το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει ο βαν Γκογκ εν ζωή. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αρλ, δέχεται και την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, οι δυο τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του. Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, όπου παρακολουθείται από τον γιατρό Πωλ Γκασέ, στον οποίο είχε συστήσει τον βαν Γκογκ ο ζωγράφος Καμίλ Πισάρο. Στο διάστημα που παρακολουθείται ιατρικά, ο βαν Γκογκ παράγει ένα μόνο έργο, που αποτελεί προσωπογραφία του Γκασέ. Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του, που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολονία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914). Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερους από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα.