Το διαδίκτυο για μένα ήταν μια μορφή γενεθλίων για τα γραπτά μου, ένα είδος ημερολογίου και εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό γέννησε ίντρικγκες και μερικά σφάλματα που δεν αποχωρίστηκα ακόμη. Με βοήθησε ωστόσο για λιγότερο από 2 έτη αυτό το blog με σχεδόν 25.000 αναγνώστες να κρίνω και να κριθώ ...ενίοτε, ως επίγονος του Οδυσσέα Ελύτη.

Ο πρώτος τίτλος της εισαγωγής ήταν από ένα ποίημα του Ν. Λαπαθιώτη "Λίγο αέρα, παρακαλώ..." και ο τωρινός, από ένα ποίημα του "εραστή" μου, "Διψάς, αγάπη μου;", χωρίς να θέλω να αλλάξω το profile, το άλλαζα κάθε φορά που άλλαζα την κρεβατοκάμαρα μου σε όρθιο index καταλογογράφησης στις παράφορες.

Μια σημείωση για τα γενέθλια μου που δεν βρίσκεται στο bio, γεννήθηκα αρχές Ιουνίου, την ίδια ημέρα που είχε γεννηθεί και η Marilyn Monroe. Έζησα κάτι έρωτες που με συντρίψανε και επισκέφτηκα από τότε πολλές φορές το Λονδίνο για να μη βλέπω φαντάσματα.

Η gallery που θα φιλοξενήσει στο μέλλον τα χειρόγραφα μου βρίσκεται στην Φρανκφούρτη.

Και αυτό το blog είχε μια συνάφεια με την παιδική μου ηλικία. Ξαναζούσα τις συστολές και την διαφάνεια. Τώρα με ξέρουν λίγο περισσότεροι από τότε.

θα ήθελα ακόμη να αφιερώσω αυτό το βιβλίο σ' όλους αυτούς που δεν θα το αγαπήσουν ποτέ!

Πιστεύω ότι ένας κύκλος έκλεισε και για το τι σελίδα θα ανοίξω τώρα, προτιμώ να μην το ξέρω ούτε εγώ...

Θα υπογράψω και θα φύγω.
Lady D(elear)