Ήταν κάποτε ο παράδεισος. Ένα προσήλιο ορεινό χωριό στις πλαγιές του Ερύμανθου. Εκεί μεγάλωνε ένα παιδί. Η αθώα ματιά του ερμήνευε τον κόσμο. Παρατηρούσε τα πάντα γύρω του με αίσθηση και χιούμορ, χάνοντας ανεπαίσθητα την παιδικότητά του καθώς μεγάλωνε... Τότε ήρθε ο πόλεμος - ο πρώτος με τον εξωτερικό εχθρό, ο δεύτερος με τ' αδέρφια. Φόβο είχαν πια οι εξωδουλειές, φόβο και η κάμαρη...

Γνωστός και καταξιωμένος από τα άλλα δύο του βιβλία, το Τόξο μεγίστου κύκλου και τις Θαλασσινές Λοξοδρομίες, ο Νίκος Παπανάστου, με την απέριττη και μεστή του γλώσσα, γίνεται εκφραστής της λαϊκής συνείδησης της φτωχής, νεότερης Ελλάδας, σε δεκαετίες που η πατρίδα σπρώχνει τα παιδιά της στα βαπόρια, ή στα ξένα...

Το γερασμένο από τα αλλεπάλληλα οικτρά γεγονότα παιδιάστικο μυαλό μου βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Ένας τρομερός ίλιγγος σφίγγει το κεφάλι. Εκεί που πάει να ξαστερώσει και να χαρούμε τη λιακάδα της λευτεριάς, μαύρα, μελανά σύννεφα, με τον αέρα να τα σπρώχνει καταπάνω μας, όλο και πυκνώνουν. Αναπολώ τον παράδεισο που έζησα στα πρώτα μου βήματα και πέφτω σε βαριά θλίψη... Που όρεξη για παιχνίδι και διάβασμα! Αναζητώ την ύπαιθρο, τα ρυάκια, τα θεοπούλια, τα άκακα ζώα. Φοβούμαι τον άνθρωπο.