Ο μόνος τρόπος για ν' αρχίσεις είναι να πιάσεις το μαλλί ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Έτσι αρχίζεις. Όπως και στη ζωή. Με μια απλή κίνηση.

Φυσικά, κάθε ξεκίνημα είναι διαφορετικό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ρίξεις τους πόντους, και όλα εξαρτούνται από το σχέδιο, την πείρα, το πείσμα, την προσπάθεια, το ξήλωμα, μέχρι να πετύχεις το σωστό. Τι εννοώ; Μερικές φορές, αυτό που πάει καλά σ' ένα κομμάτι, αποδεικνύεται λάθος για το επόμενο. Μόνο δοκιμάζοντας μαθαίνεις τι πρέπει να κάνεις. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανεξάρτητα από τη μέθοδο· είτε προσπαθείς είτε τα παρατάς. Έτσι ξεκινάς να ρίχνεις τους πόντους, έναν έναν. Κάνεις θηλιές με τη βελόνα και, υστέρα, με τη δεύτερη βελόνα βουτάς μέσα στον πόντο, και κάτι γίνεται. Οι πόντοι είναι βουτιά στην πίστη, και με την πίστη αποκτάς τεχνική.

Κάθε Παρασκευή μετά τις οχτώ, το μαγαζί της Τζόρτζια Γουόκερ γέμιζε κόσμο. Οι πελάτισσες κατέφταναν με τα πλεκτά τους, κάθονταν στη μεγάλη ροτόντα, έπιναν καφέ, κουβέντιαζαν για την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, την προδοσία και γίνονταν... μαλλιά κουβάρια.