Στη Γενεύη, στην πανσιόν Μανζόνι, στην αρχή της δεκαετίας του εξήντα, ζούσε μια παρέα κοριτσιών. Φοιτήτριες οι περισσότερες.
Σύχναζαν στο Πανεπιστήμιο, στη Βιβλιοθήκη, στην αίθουσα συναυλιών, στο πάρκο των Μπαστιών, στα μπιστρό της παλιάς πόλης, στα καφέ της πανεπιστημιακής συνοικίας. Στο δωμάτιο του βάθους της πανσιόν, το φως έμενε συχνά ανοιχτό ως τα ξημερώματα. Εκεί, τα κορίτσια, η Ινώ, η Μπούσρα, η Νεφέλη, η Λουτσία, η Δώρα, από την Αθήνα, τη Βαγδάτη, τη Βενετία, κουβαλούσανε βιβλία, μεταφράζανε μπροσούρες, μεταφέρανε τις εμπειρίες των φίλων που κατοικούσαν έξω από τα «τείχη» της πανσιόν και που είχανε τις ίδιες ανησυχίες με εκείνες.
Τότε, έστηναν τις σταχτοθήκες, έφτιαχναν το τσάι, κατέβαζαν τις μαξιλάρες στο χαλί και καθόντουσαν χάμω, έτοιμες να αρχίσουν τη συζήτηση, να κριτικάρουν τους θεσμούς, να αμφισβητήσουν τις ηθικές αξίες, να απαιτήσουν την ισότητα των φύλων, να εξοστρακίσουν τους πολέμους. Με άλλα λόγια, έτοιμες να αλλάξουν τον κόσμο... Χρόνια μετά, στις μέρες μας, μερικά από αυτά τα κορίτσια θα συναντηθούν στην Αθήνα, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, όπου δίνει μια διάλεξη ο Ζακ Ντεριντά, με παρουσιαστή τον Γιώργο Βέλτσο. Συνάντηση αποκαλυπτική, τρυφερή και άγρια. Όσο κρατάει η διάλεξη, θα περάσει μπροστά τους, σαν παλιό σινεμά, η τότε ζωή τους. Μετά τη διάλεξη, θα γίνει η αντιπαράθεση. Ποιες είναι σήμερα αυτές οι γυναίκες; Τι απέγιναν οι εξεγερμένες φοιτήτριες και οι φίλοι τους; Τι απέγιναν οι προσδοκίες τους, οι έρωτες τους, το πάθος τους για τη ζωή;

Αυτή η ιστορία είναι γεμάτη αλήθειες.
Η πανσιόν Μανζόνι, τα ονόματα των κοριτσιών, τα ονόματα των φίλων τους, ο πόλεμος και η ανεξαρτησία στην Αλγερία, τα γεγονότα στο Ιράκ, η φοιτητική ατμόσφαιρα.
Τόσες αληθινές αλήθειες τότε, τόσες αλλαγμένες αλήθειες σήμερα. Η μόνη, αναλλοίωτη αλήθεια είναι ο Μεγάλος Πίδακας, που, ψηλός, περήφανος, σύμβολο της κοσμοπολίτικης Γενεύης, συνεχίζει να ατενίζει τη λίμνη και να μουρμουρίζει ατελείωτα τα μυστικά της και τη νοσταλγία μιας εποχής περασμένης, τρυφερής, αντιφατικής και ποιητικής.