[...] Στο πρώτο μου βιβλίο ασχολήθηκα με το ταξίδι των τραίνων της Πελοποννήσου πάνω στην μετρική γραμμή. Ο τίτλος του, "Το ωραιότερο ταξίδι", ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα, γιατί -αλήθεια- αυτό το ταξίδι με τους ΣΠΑΠ είναι μαγικό. Ταξιδεύοντας όμως βόρεια της Αθήνας στην κανονική γραμμή που παλαιότερα χρησιμοποιόταν από τους ΣΕΚ και καλύπτει πολύ μεγάλο μέρος της χώρας μας, βλέπω ότι είναι άδικο το πιο ωραίο ταξίδι να θεωρείται αποκλειστικότητα του πελοποννησιακού τοπίου. Μπορεί εδώ οι εικόνες να μην είναι τόσο πολύ συμπυκνωμένες, αλλά είναι εξίσου όμορφες, μεγαλύτερες σε διάρκεια και μοναδικές. Γιατί παρά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες που σαν λαός κάνουμε για να καταστρέψουμε τις πόλεις μας και το φυσικό μας περιβάλλον, το μεγαλείο της φύσης και η αξεπέραστη ομορφιά της πατρίδος μας είναι ανίκητα ακόμα.

Η βόρεια γραμμή εκτείνεται από την Αθήνα έως την Ειδομένη και το Ορμένιο. Διέρχεται από πανέμορφες περιοχές, Μπράλος, Ασωπός, Κερκίνη, Νέστος, Έβρος, και κάνει στάσεις σε σταθμούς με ονόματα σπάνια κι ανεξήγητα: Ραψάνη, Βυρώνεια, Γάζωρος, Τυχερό. Συνδυάζει το παραδοσιακό με το σύγχρονο. Βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό σε μια παρατεταμένη φάση εκσυγχρονισμού, αλλά δεν παύει να διατηρεί σε πολλά σημεία την απλότητα και την μαγεία της πρώτης χάραξης, με τις καμπύλες, τα πέτρινα γεφύρια και την μοναδικότητα πολλών διαδρομών. Μπορεί σήμερα να θέλεις τέσσερις ώρες και κάτι για να φτάσεις από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, αλλά καμαρώνεις προσπερνώντας τα αυτοκίνητα που κινούνται στην Εθνική με 160 χλμ. την ώρα, ενώ την ίδια στιγμή έχεις την αίσθηση του αποκλειστικού, καθώς διέρχεσαι από περιοχές απρόσιτες για πολλούς όπως ο Μπράλος, τα κρεμαστά γεφύρια της Δαμάστας και το ποτάμι του Νέστου. Κι έπειτα η Σκύδρα, η Βέροια, η Νάουσα, οι Σέρρες κι η Δράμα, το Παρανέστι κι οι Τοξότες, η Αλεξανδρούπολη και τα Δίκαια. Καταπράσινοι κάμποι, χιονισμένα βουνά, μεγάλα ποτάμια και παραμυθένιες κοιλάδες και προπαντός χαμογελαστοί και φιλόξενοι άνθρωποι στους σταθμούς, μεγάλους και μικρούς. Κι όταν φτάνει η ώρα του γυρισμού, όταν πρέπει να τα αποχωριστείς όλα αυτά, και διερωτάσαι γιατί να νιώθεις μία ανεξήγητη θλίψη, είναι εύκολη η απάντηση.

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)