Αν η αυτοπυρπόληση της Ρέας Ορφανού ήταν ατύχημα που μπορούσε ν' αποδοθεί στην ολέθρια
συνέργεια αλκοόλ και ηρεμιστικών.

Αν ο θάνατος του καρδιολόγου Φάνη Πετρέλη οφειλόταν σε παθολογικά αίτια, όπως πίστευαν όλοι.

Αν η αυτοκτονία του διευθυντή της καρδιολογικής κλινικής Ισίδωρου Βαρελά ήταν μια συνήθης αυτοκτονία.

Αν, τέλος, ο αναισθησιολόγος Αλέξης Τραυλός δε σπαταλούσε ενέργεια ανασκαλεύοντας τα κενά και παράδοξα που παρουσίαζαν οι αλληλοδιάδοχοι θάνατοι, επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Τότε τα απροσδόκητα τραγικά γεγονότα θα τάραζαν τα νερά του νοσοκομείου "Παντάνασσα" όσο θα τα τάραζαν οποιαδήποτε απροσδόκητα τραγικά γεγονότα και ασφαλώς δε θα γραφόταν η ιστορία αυτή.

Το "Mνημόσυνο της χελώνας" εισβάλλει βίαια και, παραβιάζοντας το μικρόκοσμο ενός κεντρικού νοσοκομείου των Αθηνών, ακολουθεί, μέσα από έντονα αντιφατικά συναισθήματα, ένα οδοιπορικό που χαρακτηρίζεται από ανατροπές και εκπλήξεις.

Σε φόντο νουάρ, σ' αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται στην εποχή της δικτατορίας, κανένας θάνατος δεν είναι φυσιολογικός, ασχέτως αν φαίνεται τέτοιος, όπως και κανένας άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, δεν κατατάσσεται στους εξ ορισμού αθώους.