Ο Διονύσης Καββαθάς είναι επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Ο εικαστικός Κωνσταντίνος Ξενάκης γεννήθηκε το 1931.

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 12 Οκτωβρίου 1929. Για δύο χρόνια φοίτησε στην τότε Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Από το 1952 μέχρι το 1957 σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ακολουθεί δίμηνη παραμονή του στο Άγιο Όρος (1958), όπου μελετά βυζαντινούς εικονογραφημένους κώδικες. Παίρνει διετή υποτροφία από την ιταλική κυβέρνηση (1958). Από το 1959 μέχρι το 1961 είναι υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας. Κατά τη δεκαετία του ’60, παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολείται με το design για βιοποριστικούς λόγους. Σχεδιάζει αντικείμενα για την εγχώρια και τη διεθνή αγορά. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1961-67) και της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση μέσω της Τέχνης» (1976-81). Το 1975 γίνεται μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Το 1976 εκλέγεται καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Διετέλεσε πρύτανης της Α.Σ.Κ.Τ. την περίοδο 1979-82. Από το 1981 έως το 1983 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από το 1995 και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας από το 1997. Έχει πραγματοποιήσει 23 ατομικές εκθέσεις, από τις οποίες οι 14 παρουσιάστηκαν στην περιοχή της Αθήνας.

Καναγκίνη Νίκη (Αλεξανδρούπολη 1933) Σπούδασε στη Λωζάνη και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1954 - 1959) με δασκάλους τους Γιάννη Κεφαλληνό και Γιάννη Μόραλη. Εκτός από τη ζωγραφική έχει ασχοληθεί με τη χαρακτική, την ταπισερί καθώς και με έργα-εγκαταστάσεις.

Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης γεννήθηκε στον Βόλο το 1966. Είναι επίκουρος καθηγητής τέχνης και τεχνολογίας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Μέχρι το 2007, έχει πραγματοποιήσει 16 ατομικές εκθέσεις, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον Βόλο, την Ύδρα, το Μπράντφορντ, τη Μαδρίτη, τη Ν. Υόρκη και τη Βοστόνη, και έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 47η Μπιενάλε της Βενετίας, το 1997, με το έργο "Black Box" (βραβείο Benesse). Παράλληλα, έχει λάβει μέρος σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες η 5η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου στη Μασσαλία και στην Ιταλία (1988), η 6η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου στη Βαλένθια (1992), η έκθεση "Global Vision" στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (1998), η έκθεση "Μυθολογίες του βιβλίου" στη Φρανκφούρτη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου, "Ελλάδα-τιμώμενη χώρα" (2001), η έκθεση "Greece Now" στη Ν. Υόρκη (2003), η έκθεση "On: The Contemporary and The Modern in Japanese and European Culture", στο Ιταλικό Ινστιτούτο του Τόκιο (2006) και οι εκθέσεις "Θετικά φορτία", "Διασχίζοντας τα όρια", "Διάλογοι" και "Μεταμφιέσεις/θηλυκότητα, ανδροπρέπεια και άλλες βεβαιότητες", όλες στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2006). To 2000 έγραψε το θεατρικό έργο "Δεν πιστεύω στα μάτια σου", που ανέβηκε τον ίδιο χρόνο στο θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Κουτσουρέλη.

Έλληνας εικαστικός (γεν. 1924).

Ελληνίδα εικαστικός (1923 - 1984).

Ελληνίδα εικαστικός και γλύπτρια (1920 - 2000).

Η Όπυ Σαρπάκη-Ζούνη (1941-2008) γεννήθηκε στο Κάιρο με καταγωγή από την Κρήτη, από τον παππού της. Σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήρι Zorian (1959-1962), κεραμική στο Αμερικανικό Κολλέγιο (1960-1962) και φωτογραφία (1959-1960) και πραγματοποίησε την πρώτη της έκθεση στη γκαλερί Nile του Καΐρου (1962). Το 1963 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις σπουδές της στην Α.Σ.Κ.Τ., αρχικά στη ζωγραφική (1963-1968), με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη, και την κεραμική (1963-1965) και αργότερα στη σκηνογραφία-διακόσμηση (1967-1969). Πραγματοποίησε περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε περισσότερες από 450 ομαδικές εκθέσεις (μεταξύ των οποίων οι Biennale της Αλεξάνδρειας, 1970, του Σάο Πάολο, 1977, της Λιουμπλιάνα, 1979-1987, του Fedrikstad, 1980-1999, του Μπάντεν-Μπάντεν, 1983, της Κρακοβίας, 1986-1997, του Βελιγραδίου, 1994-1996, κ.ά.). Ανάμεσα στις τιμητικές εκδηλώσεις για το έργο της, ξεχώρισε η διπλή ατομική της έκθεση στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στην "Αίθουσα Τέχνης Αθηνών", τον Νοέμβριο του 1992, μαζί με στρογγυλό τραπέζι για το έργο της με τη συμμετοχή των Ελένης Αρβελέρ, Rene Berger, Μπίας Παπαδοπούλου και Αθηνάς Σχινά, καθώς και η αναδρομική έκθεση στη νέα πτέρυγα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, τον Νοέμβριο του 2006, με επιμελητή τον Γιάννη Μπόλη. Καταξιωμένη καλλιτέχνης στον χώρο της γεωμετρικής αφαίρεσης, προσέδωσε στο έργο της ένα προσωπικό ιδίωμα χρώματος, φαντασίας και φωτεινότητας. Ήταν παντρεμένη με τον Αλέκο Ζούνη, με τον οποίο απέκτησε δύο γιους και μία εγγονή. Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, σε ηλικία 67 ετών, στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν, έπειτα από δωδεκαετή μάχη με τον καρκίνο, η οποία την ταλαιπώρησε από την αρχή αλλά δεν την εμπόδισε να συνεχίσει να δουλεύει. Η ίδια έλεγε για το έργο της: "Πάντα γνώριζα πως η τέχνη μου έχει άμεση σχέση με τα κοινωνικά συστήματα που επικρατούν. Πιστεύω πως, αν ζούσα σε άλλη εποχή, θα είχα εκφράσει διαφορετικά τις ιδέες μου και θα έφτιαχνα άλλα έργα. Επίσης, αν ζούσα και σε άλλη χώρα, θα προέκυπταν και άλλα έργα. Όμως το σημαντικό για κάθε άνθρωπο είναι να τολμά. Κάθε δημιουργός πρέπει να συνειδητοποιεί ότι το πολυτιμότερο που διαθέτει είναι η σκέψη του και πως μπορεί να αναπτύξει με άπειρους τρόπους το δώρο της έκφρασης, αν ενεργοποιήσει την εσωτερική του φλόγα. Το συνολικό του έργο δεν είναι στατικό, είναι μια διαδρομή, μια πορεία που έχει σχέση με τη ζωή και την εποχή του. Οι θεωρίες δεν έχουν αξία για την ίδια την τέχνη, αλλά για την ιστορία της. Στη τέχνη σημασία έχει ο τρόπος. Επιτρέπονται όλα και τίποτα. Η τέχνη είναι τόλμη, ένας διαρκής αγώνας για να ξεπερνάς τα όρια του εαυτού σου. Κέρδος είναι το ξετύλιγμα της προσωπικότητάς σου μέσα στο χρόνο, ο διάλογος με τον εαυτό σου, με τις γενιές. [...]" (από τον κατάλογο της έκθεσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 2006)

Ο Κάρολος Τσίζεκ είναι εικαστικός καλλιτέχνης και ποιητής της Θεσσαλονίκης. Μαζί με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο ήταν υπεύθυνοι για την έκδοση του περιοδικού "Διαγώνιος", από το 1958 έως το 1983 (τυπώθηκαν 60, συνολικά, τεύχη και 30 ανάτυπα, όλα στο τυπογραφείο του Νίκου Νικολαΐδη, που σήμερα δεν υπάρχει), καθώς και για τις εκδόσεις του ίδιου εκδοτικού οίκου (περίπου 170 βιβλία, με δική του γραφική και καλλιτεχνική επιμέλεια). Δημοσίευσε μεταφράσεις έργων από τα τσεχικά και τα ιταλικά, μεταξύ των οποίων: - Γίρζι Βολκρ, "Οκτώ ποιήματα", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1959 - Πετρ Μπέζρους, "Τραγούδια της Σιλεσίας", μτφρ. Κάρολος Τσίζεκ - Γιώργος Ιωάννου, Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1959/2 - Ίβαν Όλμπραχτ, "Ο θάνατος του ληστή Νίκολα Σούγαϊ" (απόσπασμα από μυθιστόρημα), Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1960/2 - Γιόζεφ Γιόρα, "Πέντε ποιήματα", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1961 - Φράνια Σράμεκ, "Το φεγγάρι πάνω στον ποταμό" (απόσπασμα από θεατρικό έργο), Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1961/1 - Αδελφοί Τσάπεκ, "Από τη ζωή των εντόμων" (απόσπασμα από θεατρικό έργο), Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1962 - "Τρία δοκίμια του Εμίλιο Τσέκκι", μτφρ. Γιάννη Ροσολάτου και Καρόλου Τσίζεκ, δίγλωσση έκδοση, Τετράδια του Ιταλικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου, Θεσσαλονίκη, 1974 - Ντάλιμπορ Πέσεκ, "Ακολουθώντας την συνταγή. Ποιήματα", μτφρ. Κάρολος Τσίζεκ - Μαρία Καραγιάννη, Παιανία, "Το οκτασέλιδο του Μπιλιέτου" 32/2002 - Jaroslav Seifert, "Η γλυκειά συμφορά της ποίησης. Επιλογή από το έργο του", Ποταμός, Αθήνα 2003, καθώς και τεχνοκριτικά σημειώματα: - "Ο ζωγράφος Τάκης Ιατρού", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1967/9 - "Άγγελος Καλογερόπουλος", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1967/ΙΙ - "Το ξυλόγλυπτα του Δημήτρη Αγοραστή", Θεσσαλονίκη, ανάτυπο από το περιοδικό "Διαγώνιος", 1969/19 Τα ποιήματά του με τίτλο "Στίχοι έρωτα και αγάπης", εκδόθηκαν σε συγκεντρωτική έκδοση από τις εκδόσεις Μπιλιέτο τον Ιανουάριο του 2005.

Ο Μανώλης Ζαχαριουδάκης είναι ζωγράφος. Γεννήθηκε το 1958, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Από το 1984 έχει παρουσιάσει πάνω από 20 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές στην Αθήνα, σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη. Το 1997 εκδόθηκε το βιβλίο του "Μπέογουλφ και άλλες εικόνες" και το 2001 το "Προϊστορικό Ρεστοράν" (Κέδρος). Το 2003 πήγε ως επισκέπτης καλλιτέχνης στο Princeton University. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και στις πινακοθήκες Σούτσου, Αβέρωφ, Ρόδου, ΜΜΣΤ. Στους πίνακες υπογράφει ως ΜΣΑΖ.

Ο Ζάφος Ξαγοράρης (1963) σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π. (1982-1983) και στη συνέχεια στην Α.Σ.Κ.Τ. (1983-1988). Πραγματοποίηση μεταπτυχιακές σπουδές στο CAVS του Πανεπιστημίου MIT της Μασαχουσέτης (1989-1991). Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Σάο Πάολο (2006) και στην 1η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2007).

Ο Γιώργος Βακαλό γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1902 και πέθανε στην Αθήνα το 1991. Ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική και στη μικρογραφία κοντά στον Λύσανδρο Πράσινο (πατέρα του Μάριου Πράσινου). Συνέχισε στo Παρίσι (1922-1928), στις Ecole des arts decoratifs και στις Ακαδημίες Grande chaumiere και Julian. Σπούδασε, επίσης, σκηνογραφία στη θεατρική σχολή του C. Dullin L' atelier και κοντά στον L. Medgyes. Κατά τη δεκαετία 1930-1940, συνεργάστηκε ως σκηνογράφος με τους J. Copeau, J.-L. Barrault, M. Saint-Denis, Itkin, σε διάφορα θέατρα στο Παρίσι, καθώς επίσης και με την Compagnie des Quinze στο Globe Theatre στο Λονδίνο. Εξέθετε τακτικά τη ζωγραφική του στα Salon d'automne και Salon des independants και όλο αυτό το διάστημα μετείχε σε διεθνείς εκθέσεις σκηνογραφιών, ενώ το 1938 διακρίθηκε με το Α' Βραβείο ζωγραφικής στην Exposition Carmine. Οι μακέτες των σκηνικών του για την Ειρήνη του Αριστοφάνη, που ανέβασε ο C. Dullin αγοράστηκαν τότε από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το 1940, ύστερα από την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία, έρχεται στην Ελλάδα και αρχίζει τις συνεργασίες του με ελληνικά θέατρα, όπως την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κ.Θ.Β.Ε., το Εθνικό Θέατρο, κ.ά. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας Στάθμη και ίδρυσε το 1957 μαζί με τους Π. Τέτση, Φ. Φραντζισκάκη και Ε. Βακαλό την πρώτη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών της Ελλάδας. Έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο, Λος Άντζελες, ενώ το 1994 οργανώθηκε αναδρομική έκθεση στην Γκαλερί Νέες Μορφές στην Αθήνα. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Biennale Αλεξάνδρειας,1967 κ.ά.) και έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από το Γαλλικό Κράτος το 1953.

Ο Βαλέριος Καλούτσης γεννήθηκε στα Χανιά το 1927 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, στο Saint Martin's School του Λονδίνου και στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού. Ήδη από τη δεκαετία του '50 έχει μια έντονη παρουσία στον ευρωπαϊκό χώρο, συνδυάζοντας την τεχνολογία με την καλλιτεχνική έκφραση και την αγωνία για τη διατύπωση ενός προσωπικού οράματος με τα πιο ρηξικέλευθα επιστημονικά δεδομένα. Το 1955 συμμετέχει σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Picadilly Gallery της Cork Street στο Λονδίνο. Το 1957 η πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι (Galerie 93, Faubourg) αποσπά εκτενείς αναφορές στον γαλλικό Τύπο. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με τη Redfern Gallery στο Λονδίνο, όπου εκθέτει συνεχώς από το 1961 έως το 1968. Την ίδια εποχή ασχολούνται μαζί του κριτικοί κύρους όπως οι Julian Hall, Charles Spencer, Eric Newton, Edward Lucie-Smith, Conroy Maddox, Pierre Rouve, Jasia Reichardt, κ.ά., σε έντυπα όπως τα "Guardian", "Times", "Arts Review", το γαλλικό "Art" (με την υπογραφή του Michel Ragon), κ.ά. Τον Ιούλιο του 1962 το περιοδικό "The Studio" κυκλοφορεί με φωτογραφία του Καλούτση στο εξώφυλλο και μεγάλη συνέντευξή του στο εσωτερικό με τίτλο "Ego into Art". Το 1968 λαμβάνει μέρος στην ομαδική έκθεση που διοργανώνει ο Χρήστος Ιωακειμίδης στο Βερολίνο, με τίτλο "Avantgarde, Griechenland" (συμμετέχουν επίσης οι Δανιήλ, Λογοθέτης, Νίκος -Κεσσανλής-, Παύλος, Τάκις, Τσόκλης και Ξενάκης), και το 1969 στην "Expo '69" στο Μόντρεαλ, ενώ επεξεργάζεται μια σειρά από φωτοκινητικά και ηχοκινητικά έργα ("Kinoptics" και "Naturmatic"). Η αλλαγή της σταδιοδρομίας του Βαλέριου Καλούτση σημειώνεται όταν πεθαίνει ο ιδιοκτήτης της Redfern Gallery, το 1968, η γκαλερί κλείνει και ο Καλούτσης χάνει τον άνθρωπο που τον πίστευε και τον στήριζε. Το γεγονός αυτό θα σημάνει μια περίοδο μεγάλης εσωστρέφειας έως τη στιγμή που ο Καλούτσης θα αρχίσει να συνεργάζεται με τον "Δεσμό" του Μάνου Παυλίδη και της Έπης Πρωτονοταρίου (1973). Ταυτόχρονα, ο Καλούτσης συμμετέχει ανελλιπώς στη Fiac του Παρισιού από το 1974 έως το 1980. Από το 1990 ζει μόνιμα στα Χανιά, συνεχίζοντας να παράγει αδιάκοπα και συνεχίζοντας να εμπνέεται από τη γενέθλια γη. Παραδόξως ο Καλούτσης σήμερα δεν είναι τόσο γνωστός όσο θα του άξιζε. Τα τελευταία χρόνια μια σειρά παρουσιάσεις του έργου του (μεταξύ των οποίων η συμμετοχή στην ομαδική έκθεση του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ, την αφιερωμένη στους καλλιτέχνες του "Δεσμού", το 1999, η αναδρομική έκθεση με τίτλο "Μεταλλαγές 1950-2000" στην αίθουσα "Το Μήλο Τεχνοχώρος", στην Αθήνα, το 2004, και κυρίως η αναδρομική έκθεση "Ανατροπές 1954-2004" στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, μεταξύ 7.11.2005 - 7.1.2006, σε επιμέλεια Μ. Στεφανίδη), επιχειρούν να αποκαταστήσουν, εν μέρει, την ιστορική αλήθεια και να του αποδώσουν τη θέση που του ανήκει στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της νεώτερης και νεωτερικής τέχνης στη χώρα μας.

Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925 και το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά γνωρίζει τους "πραγματικούς του δασκάλους", τον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει ζωγραφική στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ' όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956, ο Π. Τέτσης εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας. Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 ο Π. Τέτσης εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Έχει λάβει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Έχει παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις.

Ο Γιάννης Αδαμάκος γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1952 στον Πύργο Ηλείας. Από το 1973 έως το 1978 σπούδασε στην ΑΣΚΤ, με δασκάλους τον Γ. Μαυροΐδη, τον Δ. Μυταρά και τον Π. Τέτση. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και την Τήνο. Ο Γιάννης Αδαμάκος ζωγραφίζει με θεματικές ενότητες. Η πρώτη ενότητα έργων του ονομάζεται "Corpus" (Γκαλερί Νέες Μορφές). Η γυναικεία φιγούρα μεταμορφώνεται σε ανδρική, ανοίγει επάνω στο στέρνο και παίρνει τη στάση του Εσταυρωμένου (Νέες Μορφές). Ακολουθούν οι "Μάχες Κενταύρων και Λαπιθών"· από αλλεπάλληλα γραψίματα, σβησίματα ή σκισίματα του χαρτιού, τα πλευρά των Κενταύρων και των Λαπιθών γίνονται κλαδιά δένδρων. Από εκεί προκύπτει η θεματική ενότητα "Δένδρα" (Νέες Μορφές / Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης). "Νύχτες από γραφίτη. Γραφίτης σε χαρτί". Το υλικό που χρησιμοποιεί κατ' αποκλειστικότητα ο Γιάννης Αδαμάκος σε μια περίοδο έξι-εφτά χρόνων. Η συμμετοχή στα "Εφήμερα" της Μαρίας Μαραγκού είναι ευκαιρία για να ζωγραφίσει, πάλι με χρώμα, 680 μικρά (14χ19 εκ.) ζωγραφικά έργα ("καρτ ποστάλ"). Ακολουθεί η ενότητα "Τοπία", χρωματικά πεδία μεγάλων διαστάσεων (Νέες Μορφές / Ζήνα Αθανασιάσου Art Gallery/ Πινακοθήκη Πιερίδη), που καταλήγουν να γίνουν μονοχρωματικά: μπλέ-πράσινα-κόκκινα.. Από τα τελευταία δραπετεύει μια κόκκινη φιγούρα: "Handle with Care" (Νέες Μορφές / Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, Νέα Υόρκη). Αυτή η φιγούρα προσπαθεί κάπου να ενταχθεί. Τελικά βρίσκει το χώρο της μέσα στα ποιήματα της Emily Dickinson (Ζήνα Αθανασιάδου Art Gallery). Ο χώρος γίνεται κενό, διάστημα, απόσταση, σύμπαν. Είναι η τελευταία ενότητα με τίτλο The Space Between (Νέες Μορφές, Δεκέμβριος 2007).

Σύγχρονος Έλληνας εικαστικός (γεν. 1955). Το πραγματικό του όνομα είναι Παναγιώτης Δανιηλόπουλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Αγγλία και έζησε και εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Βερολίνο. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Βυζάντιος, Περικλής (Αθήνα 1893- 1972) Σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο και στο Παρίσι. Το 1920-1922 υπηρέτησε μαζί με τον Σπύρο Παπαλουκά και τον Παύλο Ροδοκανάκη σαν στρατιωτικός ζωγράφος. Το 1939 διορίστηκε Διευθυντής στο Παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών της Ύδρας και των Δελφών. Από το 1945 αναλαμβάνει αποκλειστικά τη διεύθυνση του Παραρτήματος Ύδρας και με την παραμονή του εκεί συντελεί στη διατήρηση του παραδοσιακού χαρακτήρα του νησιού και στη λειτουργία του Παραρτήματος σαν πνευματικό κέντρο και φυτώριο νέων καλλιτεχνών. Το φάσμα της θεματολογίας του είναι πολύ ευρύ και περιλαμβάνει προσωπογραφίες, ηθογραφικά έργα, συνθέσεις και τοπία. Στα έργα του διακρίνεται μια ρεαλιστική, ιμπρεσσιονιστική διάθεση.

Γιώργος Λαζόγκας, studio rue Malard, Paris, 1976. (φωτογραφία: Γιώργος Πούπης)

Ο γλύπτης Βάσος Καπάνταης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1924 και πέθανε στην Αθήνα το 1990. Η καταγωγή του ήταν από την Πέργαμο. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Τα περισσότερα έργα του είναι κατασκευασμένα από χαλκό και εμπνέονται, συχνά, από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Φιλοτέχνησε, επίσης, έργα από πηλό, πέτρα και διάφορα, εκτός από χαλκό, μέταλλα. Δική του δημιουργία είναι το γλυπτό που κοσμεί την Εστία Νέας Σμύρνης, στην πλατεία Χρυσοστόμου Σμύρνης. Άλλα γνωστά έργα του είναι τα: Εισόδια Αθλητού (χαλκός, 1968), Ηρώο της Περγάμου (μάρμαρο, 1978), Σμύρνα (1985, άγαλμα από μέταλλο και μάρμαρο). Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, "Το υπόλοιπον της διαδρομής" (Εστία, 1996), και ο αφιερωματικός τόμος "Βάσος Καπάνταης γλύπτης" ('Αγρα, 2007).

Ο Γιώργος Χατζημιχάλης γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα. Παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Ανδρέα Γεωργιάδη τον Κρή. Με το θάνατο του πατέρα του Λεωνίδα Χατζημιχάλη, επηρεάζεται πολύ από τη μαύρη περίοδο του Goya, τον Soutine, τον Bacon και τον Munch. Το 1970 γνωρίζεται με τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη και τη Ναταλία Μελά, γνωριμία καθοριστική, που θα του ανοίξει καινούργιους ορίζοντες, μαθαίνει τους Picasso, Matisse. Το 1971 αρχίζει να φοιτά στο Λονδίνο στο Hammersmith School of Art και μετά στο City and Guilds, αλλά κυρίως στο Saint Martin's School of Art όπου και τελειώνει τις σπουδές του το 1975. Επηρεάζεται από τον ελληνικό υπερρεαλισμό και ιδιαίτερα από τον Ανδρέα Εμπειρίκο, γνωρίζετα με την pop art και ήδη πραγματοποείται η πρώτη αλλαγή στην καλλιτεχνική του πορεία, από το φωτορεαλισμό προς ένα είδος παραστατικής αυτοβιογραφικής τεκμηρίωσης. Πρώτη ατομική έκθεση με τα έργα αυτής της τάσης στην Γκαλερί "Ώρα" το 1977. Το 1978 επιστρέφει στην Αθήνα όπου θα παραμείνει και θα δουλέψει μέχρι το 1985. Το 1979 αρχίζει και η συνεργασία του με τις νεοσύστατες εκδόσεις "Άγρα", για τις οποίες θα φιλοτεχνήσει πολλά από τα εξώφυλλα. Δεύτερη ατομική έκθεση στην "΄Ωρα" το 1981, και τρίτη στην Γκαλερί "3" το 1984-85. Από το 1985 και για τα επόμενα έξι χρόνια μοιράζει το χρόνο του σε ένα εργαστήριο στο Παρίσι, όπου εγκαθίσταται, και στην Αίγινα. Η καλλιτεχνική οπτική που διαμορφώνει εκεί αποτυπώνεται με μεγαλύτερη καθαρότητα στο έργο Officinae Pictorum / circa 1221: εμμονή στην ενασχόληση με ό,τι η δυτική παράδοση -περιλαμβανομένης, εμφατικά, και της βυζαντινής- ορίζει ως εικόνα και η συνάρτηση της εικόνας με το κείμενο. Ταξιδεύει πολύ στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Το 1990 ασχολείται με τον αρχαιολόγο Χαράλαμπο Μπακιρτζή με την ανασκαφή στην τοποθεσία Σύναξη στην Μαρώνεια Θράκης. Αποτέλεσμα η έκθεση Σύναξη Μαρωνείας στο Μέγαρο Τόκου της Καβάλας το 1991. Συμμετοχή στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής στη Βενετία τον ίδιο χρόνο και το 1992 στην Documenta IX στο Kassel. Επιστρέφει στην Αθήνα. Αρχίζει να συνεργάζεται το 1995 με την αυστριακή ομάδα Der Blau Compressor και ξεκινάει το Εργαστήριο σχεδίων και εικόνων σε κρίση, το οποίο, εκτός από τον τίτλο του αντίστοιχου έργου, είναι το εργαστήριο που καλύπτει όλες τις δραστηριότητες του ζωγράφου. Τμήματα των αρχείων του Εργαστηρίου εκτίθενται το 1999 στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Το 2001, αναδρομική έκθεση στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. Έργα του εκτίθενται τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου στην Φραγκφούρτη, όπου η Ελλάδα είναι τιμώμενη χώρα στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Το 2005 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 51η Μπιεννάλε της Βενετίας, με το έργο "Νοσοκομείο".

Έλληνας εικαστικός (1929 - 2000).