Ο Χάρης Καμπουρίδης είναι σημειολόγος και ιστορικός της τέχνης, πρόεδρος της Εταιρείας Εικαστικών Μελετών - Αρχείο Νεοελληνικής Τέχνης. Διετέλεσε μέλος των επιτροπών προγραμματισμού της Πινακοθήκης Ρόδου και της Εθνικής Πινακοθήκης, σύμβουλος της Κτηματικής Τράπεζας σε θέματα πολιτισμού και επίκουρος καθηγητής Επικοινωνιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σπουδασε στην Ελλάδα και στο Άαχεν, όπου και ίδρυσε (1977) το διεθνές επιστημονικό περιοδικό Code: An International Journal of Semiotics. Δημοσίευσε μελέτες σε πρακτικά συνεδρίων και ειδικά περιοδικά, οργάνωσε μουσειακές εκθέσεις για το ΥΠ.ΠΟ και από το 1985 είναι τεχνοκριτικός της εφ. ΤΑ ΝΕΑ. Το 1993 εξελέγη μέλος της Academia Europea. Γεννήθηκε στην Κομοτηνή, το 1950.

Η Θεοδώρα Πασαχίδου είναι δημοσιογράφος και επικοινωνιολόγος, με ειδίκευση σε θέματα ΜΜΕ και Πολιτισμού. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Media and Culture στο University of Glasgow. Από το 2003 είναι συνεργάτης της Εταιρείας Εικαστικών Μελετών, συνεπιμελήτρια των μουσειακών εκθέσεων "Τέχνη Πολιούχος", "Ιερή και Βέβηλη", "Τέχνη & Ψυχιατρική" κ.ά. και αρχισυντάκτης της σειράς "Άτλας Νεοελληνικής Τέχνης".

Ο Γιάννης Μπόλης γεννήθηκε στην Ελασσόνα. Σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, όπου έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα "Οι καλλιτεχνικές εκθέσεις. Οι καλλιτέχνες και το κοινό τους στην Αθήνα του 19ου αιώνα" (Θεσσαλονίκη, 2000). Συντάκτης και ειδικός επιστημονικός συνεργάτης από το 1993 στο "Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών: Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας" (εκδόσεις "Μέλισσα", Αθήνα 1997-2000). Μελέτες και κείμενά του για τη νεοελληνική τέχνη έχουν δημοσιευθεί σε βιβλία και καταλόγους εκθέσεων, ενώ άρθρα του σε περιοδικά τέχνης και τον ημερήσιο Τύπο. Από το 2000 εργάζεται ως επιμελητής στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης.

Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925 και το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά γνωρίζει τους "πραγματικούς του δασκάλους", τον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει ζωγραφική στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ' όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956, ο Π. Τέτσης εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας. Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 ο Π. Τέτσης εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Έχει λάβει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Έχει παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις.

Έλληνας ζωγράφος (1916-1985).

Ο Χρίστος Καρράς γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 9 Δεκεμβρίου 1930. Μετά από σύντομες σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (1948-1950), γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών (1951), παίρνει το δίπλωμά του (1955) και με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (1957) σπουδάζει φρέσκο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού για τρία χρόνια. Στο Παρίσι μένει μέχρι το 1963. Συγχρόνως ταξιδεύει στο Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Αγγλία. Αργότερα πραγματοποιεί πολλά ταξίδια στη Βενετία, Βασιλεία, Κάσσελ, Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, παρακολουθώντας τις μεγάλες διεθνείς εκθέσεις. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετέχει ενεργά στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός σύγχρονου καλλιτεχνικού κλίματος, με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τηλεοπτικές παρουσίες και συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Ιδρύει επίσης με άλλους καλλιτέχνες την ομάδα "Τομή" (1963) και τον "Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών" (1976). Συμμετέχει στην οργάνωση του "Α' Συνεδρίου Ελλήνων Καλλιτεχνών Πλαστικών Τεχνών" (1963), του Συμποσίου με θέμα: "Ίδρυση Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα" (1977) και του Συμποσίου με θέμα: "Σύγχρονη τέχνη και παράδοση" (1981). Το 1984 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 41η Μπιενάλε Βενετίας. Το 2001 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε βραβείο για το σύνολο του έργου του.

Ο Νίκος Κεσσανλής (Θεσσαλονίκη 1930 - Αθήνα 2004), ασυμβίβαστος και επαναστάτης μέχρι το τέλος, μέτοχος των εξελίξεων στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1950, ανανέωσε τον ελληνικό εικαστικό λόγο. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών παρουσίας του στο καλλιτεχνικό προσκήνιο, ο Κεσσανλής έχει στο ενεργητικό του περισσότερες από 30 ατομικές εκθέσεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα και πολυάριθμες συμμετοχές σε σημαντικές διεθνείς εκδηλώσεις. Το 1959 του απονεμήθηκε το βραβείο Modigliani, ενώ το 1961 βραβεύτηκε με τιμητικό έπαινο στη Biennale του Sao Paulo και με τον σημαντικό ευρωπαϊκό τίτλο Premio Lissone. Το πρώτο βραβείο απέσπασε επίσης το 1997 στη Γαλλία από το Conseil regional, στο Salon de Montrouge, ενώ υπήρξε και ένας από τους θεμελιωτές της μηχανικής τέχνης Mec-art, ενώ κατάφερε να λύσει το κτιριακό πρόβλημα της Σχολής Καλών Τεχνών, κατά τη θητεία του ως πρύτανης.

Ο εικαστικός Κωνσταντίνος Ξενάκης γεννήθηκε το 1931.

Ο Κώστας Πανιάρας γεννήθηκε το 1934 στο Κιάτο της Κορινθίας. Μετά τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής με το Θεόδωρο Λεκό (Ερρίκο), σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. στην Αθήνα, με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη και την Ελένη Ζογγολοπούλου. Συνέχισε, το 1956, στο Παρίσι, όπου πήρε μαθήματα ζωγραφικής με τον Andre Lhote, ψηφιδωτού και νωπογραφίας με τον Gino Severini και λιθογραφίας στην Ecole des Beaux Arts. Στο Παρίσι έμεινε, εγκατεστημένος μέχρι το 1975, με παρατεταμένες, όμως, ενδιάμεσες διαμονές στις Η.Π.Α., την Περσία και την 'Απω Ανατολή. 'Εχει παρουσιάσει έργα του ζωγραφικά, γλυπτά και κατασκευές σε μεγάλο αριθμό ατομικών και ομαδικών εκθέσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Την πρώτη του ατομική έκθεση έκανε στην Αθήνα το 1956. Στο έργο του αφηρημένες φόρμες αναπτύσσονται σε μονοχρωματικά φόντα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Ο Κώστας Τσόκλης είναι Έλληνας εικαστικός καλλιτέχνης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών έως το 1954. Από το 1957 έως το 1960 συνέχισε τις σπουδές του στη Ρώμη με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. Από το 1960 έως το 1984 έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι, με μια μικρή διακοπή το 1971-72 όπου έμεινε στο Βερολίνο καλεσμένος από τη D.A.A.D. Το 1984 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Το έργο του απέκτησε διεθνή απήχηση από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 όταν άρχισε να εκθέτει τα προοπτικά "Αντικείμενα". Από τότε συνέχισε να πειραματίζεται συστηματικά με διάφορα μέσα έκφρασης, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, το σχέδιο, τη φωτογραφία, τις κατασκευές, το βίντεο, την performance, το φως και τον ήχο, αναζητώντας νέους τρόπους προσέγγισης των αντικειμένων, της φύσης, των μύθων αλλά και των κοινωνικών προβλημάτων. Σταθμό σε αυτόν τον αδιάκοπο προβληματισμό αποτέλεσε η συμμετοχή του στη Μπιενάλε της Βενετίας του 1986, όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα με μια σειρά έργων όπως το "Καμακωμένο ψάρι" και τα "Πορτρέτα", ζωγραφικούς πίνακες πάνω στους οποίους προβαλλόταν η βιντεογραφημένη εικόνα. Αυτά αποτέλεσαν την πρόταση για μια "ζωντανή ζωγραφική" (living painting), την οποία εξέλιξε το 1990 με την εισαγωγή του συγκεκριμένου χρόνου θέασης στο εικαστικό έργο τέχνης, για το σύνθετο πολυθέαμα "Μήδεια", που παρουσιάστηκε στο Cadran Solaire στην πόλη Troyes (Γαλλία). Ο Κώστας Τσόκλης έχει πραγματοποιήσει πάνω από εκατό ατομικές εκθέσεις σε Μουσεία και γκαλερί όλου του κόσμου, στο Palais des Beaux-Arts στις Βρυξέλλες (1971), στην Kunsthalle του Ντίσελντορφ (1972), στην Πινακοθήκη Πιερίδη στην Αθήνα (1983), στο Μουσείο Luigi Pecci στο Πράτο της Ιταλίας (2000), στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας (2000-2001), στο Palazzo Strozzi της Φλωρεντίας (2003) κ.ά. Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές εκθέσεις στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές πόλεις και συμμετείχε σε σημαντικές ομαδικές διεθνείς διοργανώσεις, όπως η Μπιενάλε του Παρισιού (1963 και 1965), του Sao Paulo (1965) και η Documenta του Κάσσελ (1975). Το 1986 εκπροσώπησε, μαζί με το Χρίστο Καρά, την Ελλάδα στη Biennale της Βενετίας. Το Μουσείο Φρυσίρα παρουσίασε αφιέρωμα στα νεανικά του έργα (1950-59) το 2001. Την ίδια χρονιά πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική του έργου του στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μαζί με τους Βλάση Κανιάρη, Γιάννη Γαΐτη, Νίκο Κεσσανλή και Δημήτρη Κοντό, συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα Gruppo Sigma, στη Ρώμη στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Έργα του κοσμούν δημόσιους χώρους, όπως το προαύλιο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης (Αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Ιόλα) και το Σταθμό Εθνικής Αμύνης του Μετρό της Αθήνας (Υπόγειο πάρκο).

Ο Stephen Antonakos (Στυλιανός Αντωνάκος) γεννήθηκε το 1926 στο ορεινό χωριό Άγιος Νικόλαος Λακωνίας. Σε ηλικία τεσσάρων ετών οι γονείς του μετανάστευσαν στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη) όπου πήγε σχολείο. Με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένειά του μετακόμισε στην περιοχή Bay Ridge του Brooklyn, όπου φοίτησε στο γυμνάσιο Fort Hamilton. Στη διάρκεια του τελευταίου έτους των σπουδών του (1945) επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε τη θητεία του στον Ειρηνικό. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, εγγράφεται στο τμήμα τέχνης του Brooklyn Community College, από όπου αποφοιτά το 1949. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του ο Antonakos δημιουργεί σχέδια και ζωγραφικές φιγούρες σε αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα και χρησιμοποιεί συχνά υφάσματα και "τυχαία αντικείμενα" (objets trouves) σε τεχνικές κολάζ. Η έντονη υλική υπόσταση των πρώιμων έργων του και, στη συνέχεια, η χρήση επαναλαμβανόμενων γραμμικών στοιχείων στο σχέδιο -το οποίο δεν παύει να παίζει κυρίαρχο ρόλο καθόλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας- τον οδηγούν, το 1960, στην "ανακάλυψη" των σωλήνων με Νέον, που αφθονούν στις φωτεινές επιγραφές του κεντρικού Μανχάταν. Το έντονο χρώμα, η γραμμική και ταυτόχρονα τρισδιάστατη εικόνα του Νέον και η δυνατότητά του να "πλάθεται", κάνουν τον καλλιτέχνη να το χαρακτηρίσει "ελεγχόμενο παράδεισο". Αδιαφορώντας για την αναπαράσταση και με σαφή προτίμηση στις γεωμετρικές φόρμες, υιοθετεί το υλικό αυτό που του επιτρέπει να κάνει μια τέχνη "από αληθινά πράγματα σε αληθινούς χώρους". O Antonakos θεωρήθηκε από τους κριτικούς τέχνης ένας από τους σημαντικότερους light artists και, ταυτόχρονα, ένας από τους σημαντικότερους μινιμαλιστές καλλιτέχνες στον κόσμο. Παράλληλα, η δουλειά του προσαρμοζόταν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό στα κτίσματα, στην αρχή με εγκαταστάσεις σε γκαλερί και από τα τέλη της δεκαετίας του '70 με κατασκευές μεγάλης κλίμακας σε δημόσιους χώρους και κτίρια. Στη σειρά των έργων αυτών εντάσσονται και τα "Παρεκκλήσια", αρχικά με τη μορφή μακετών και αργότερα ως μεσαίου μεγέθους τρισδιάστατες γεωμετρικές κατασκευές ("Chapel of the Martyrs", 1988, "Chapel of St. John the Baptist", 1991, "Underground Chapel", 1992-96, "Chapel of the Heavenly Ladder", 47η Μπιενάλε της Βενετίας, 1997, "Chapel of Theotokos", Shirn Kunsthalle, Φρανκφούρτη 2001, "Chapel for Saint Dionysios", Μουσείο Μπενάκη/Αναδρομική Έκθεση, 2007, κ.ά.). Τα έργα αυτά, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, όπως και τα "Panels" του, λειτούργησαν πέρα από έναν στενά χριστιανικό συμβολισμό, ως ένα περιβάλλον ανοικτό, το οποίο ενθαρρύνει τον διάλογο με την τέχνη και ταυτόχρονα την "εσωτερική" εμπειρία του θεατή/χρήστη. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε και τιμήθηκε αρκετές φορές και στη χώρα μας (εγκατάσταση έργων στο Μετρό της Αθήνας, εκθέσεις στο Κρατικό και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Γκαλερί Kalfayan, στα "Αισχύλεια" της Ελευσίνας, κλπ.). Πέθανε στη Νέα Υόρκη τον Αύγουστο του 2013, σε ηλικία 87 ετών.

Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1921. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου, Σορβόνης. Παρουσίασε άρθρα και μετέφρασε πρώτος στο Λονδίνο εκτενώς Έλληνες ποιητές του 1930 -Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Γκάτσο. Στην Αγγλία έζησε από το 1944 έως το 1953 και γνώρισε τον Έλιοτ και όλο τον κύκλο του. Το διάστημα 1954-60 έμεινε στο Παρίσι και γνώρισε τον Αντρέ Μπρετόν και τους υπερρεαλιστές. Το 1960 γύρισε στην Ελλάδα και διηύθυνε το περιοδικό "Πάλι" (1963-1966). Το 1969 παρουσίασε ελληνική ποίηση στο γαλλικό περιοδικό "Lettres Nouvelles". Από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Εκεί, ποιητικά του κείμενα εκδόθηκαν από τον οίκο City Lights του Λώρενς Φερλινγκέττι. Οργάνωσε παρουσίαση των Ελλήνων υπερρεαλιστών στο Κέντρο Πομπιντού το 1990-91. Διηύθυνε από το 1989 έως το 1995 με τον ποιητή Αντρέα Παγουλάτο το περιοδικό "Συντέλεια", το οποίο επανεκδόθηκε το 2004 με τίτλο "Νέα Συντέλεια". Το 1959 βραβεύτηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το οποίο και αρνήθηκε. Πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1982) και το Κρατικό Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας (1998). Επίσης έλαβε κι ένα βραβείο του Ν.Ρ.Α. [National Poetry Association (Αμερικανική Εταιρεία Ποίησης)] το 1996 -βραβείο που είχε δοθεί προηγουμένως στους Φερλινγκέττι, Γκίνσμπεργκ και άλλους. Έχει λάβει το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το ποιητικό του έργο (2006). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής (2006). Το 2009 τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στο εξωτερικό σε αγγλικές και γαλλικές μεταφράσεις. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Στην Ελλάδα επέστρεψε μόνιμα το 2004. Εργογραφία: Ποίηση - "Η τιμωρία των μάγων", Λονδίνο 1947 - "Κεντρική στοά", Αθήνα 1958 - "Εστίες μικροβίων", εκδ. Καλώδιο, Σαν Φρανσίσκο 1977 - "Ανώνυμο ποίημα του Φωτεινού Αηγιάννη", Ίκαρος 1978 - "Ο ήρωας του τυχαίου", Τραμ, Θεσσαλονίκη 1979 - "Η πουπουλένια εξομολόγηση", Ίκαρος 1982 - "Στο κάτω κάτω της γραφής", Νεφέλη 1984 - "Ο έγχρωμος στυλογράφος", Δωδώνη 1986 - "Ποιήματα Ι", Ύψιλον 1987, "Ποιήματα ΙΙ", Ύψιλον 1987 - "Ανιδεογράμματα", Καστανιώτης 1996 - "Ήλιος ο δήμιος μιας πράσινης σκέψης", Καστανιώτης 1996 - "Αλληγορική Κασσάνδρα", Καστανιώτης 1998 - "Η κάθοδος των Μ", Ύψιλον 2002 - "Μια αλφάβητος των κωφαλάλων", Άγκυρα 2003 - "Άστεγος ο Μέγας", Ύψιλον 2004 - "Το ξανανοιγμένο κουτί της Πανδώρας", Άγκυρα 2006 Πεζογραφία - "Ο προδότης του γραπτού λόγου", Ίκαρος 1980 - "Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη", Νεφέλη 1982, β΄ έκδοση 1999 - "Μερικές γυναίκες", Θεμέλιο 1982 - "Ο θησαυρός του Ξέρξη", Εστία 1984, Άγκυρα 2008 - "Η δολοφονία", Θεμέλιο 1984 - "Η ζωή μου μετά θάνατον εγγυημένη", Νεφέλη 1995 - "Παραμυθολογία", Νεφέλη 1996 - "Ο σκύλος του Θεού", Καστανιώτης 1998, β΄ έκδοση 2004 - "Τα σπασμένα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου", Άγρα 2002 - "Γνωρίζετε την Ελπινίκη;" Ηλέκτρα 2005 Δοκίμια - "Ανδρέας Εμπειρίκος", Ύψιλον 1989 - "Για μια θεωρία της γραφής", Εξάντας 1990 - "Μοντερνισμός, πρωτοπορία και πάλι", Καστανιώτης 1997 - "Αλληλογραφία Γ. Σεφέρη - Ν. Βαλαωρίτη 1945-1958", Ύψιλον 2004 - "Για μια θεωρία της γραφής, Β", Ηλέκτρα 2006