"Εγώ μιλώ ελληνικά επειδή οι Ελληνίδες ήταν πιο κεφάτες από τις άλλες, πιο εξωστρεφείς. Χάρη στους Έλληνες άκουγες γέλια παντού στους δρόμους, μπορούσες να πιεις και να τραγουδήσεις σ' όλες τις ταβέρνες. Αυτό το ελληνικό γέλιο, το τόσο μεταδοτικό, ήταν απλά η χαρά και η ζωντάνια της κοινής ζωής. Οι χωρικοί της Ανατολίας που μας έχουν πλημμυρίσει δεν γελούν και δεν γνωρίζουν την πόλη. Κάθε φορά που πηγαίνω στην Ασία, αναζητώ το διαβατήριο μου σαν να πηγαίνω στο εξωτερικό. Τελικά, αυτή η πόλη είναι μια κοινή γυναίκα που την έχουμε όλοι ερωτευθεί. Δεν είναι περιποιημένη, μυρίζει άσχημα, όταν υπάρχει νερό δεν υπάρχει ρεύμα, όταν υπάρχει ρεύμα δεν έχει τηλέφωνο, όμως την αγαπάμε."

Μετά την Αλεξάνδρεια, εκείνη την άλλη πρωτεύουσα της μνήμης, ο Ντανιέλ Ροντώ έρχεται στην Πόλη, σε τούτη τη μοναδική πολιτεία, που τ' όνομά της μαρτυρά ότι σαν κι αυτήν δεν υπάρχει άλλη. Έρχεται να βαδίσει στα τείχη της κατά μήκος του Χρόνου, ν' αγναντέψει τα τρία της νερά να σμίγουν και τα έσχατα ευρωπαϊκά εδάφη ν' αντικρίζονται με τα πρώτα ασιατικά. Στις προκυμαίες και στα λιμάνια μελετά τα πρόσωπα και τις συνήθειες ενός πλήθους που πηδά δυο φορές τη μέρα από τη μιαν ήπειρο στην άλλη, μαντεύοντας καταγωγές και πεπρωμένα. Και παντού, στα σοκάκια και στις πλατείες, στις φτωχογειτονιές, στις προσόψεις των επαύλεων και στις κεντρικές αρτηρίες, σ' ερείπια και σε τουριστικά αξιοθέατα ψηλαφίζει κι αφουγκράζεται το παρελθόν, άλλοτε μακρινό, άλλοτε πιο πρόσφατο, πάντοτε όμως παρόν κάτω απ' τη σκόνη, πάντοτε εκεί για να μνημονεύσει τη διασταύρωση στον τόπο αυτό φυλών, πολιτισμών, αρωμάτων, γεύσεων και ονείρων.