Ο Θάνος Χρήστου ήταν αναπληρωτής καθηγητής ιστορίας της τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1960. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Θεσσαλονίκη και τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές του σπουδές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στην Ιστορία της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα το 1995. Έφυγε από τη ζωή στις 24 Ιουλίου 2013 σε ηλικία 53 ετών αφύνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό και ερευνητικό έργο για την εξέλιξη της ελληνικής τέχνης, ιδιαίτερα της Επτανήσου και ειδικότερα της Κέρκυρας.

Ο Παναγιώτης Νούτσος γεννήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων το 1948. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Δυτικού Βερολίνου (Freie και Technische Universitat). Αναγορεύθηκε διδάκτωρ (1979) και υφηγητής (1982) της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής (1988) της Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο, όπου διδάσκει από το 1980. Κατά τη διάρκεια ετήσιας (1987 / 1988) εκπαιδευτικής άδειας εργάσθηκε ερευνητικά, έδωσε διαλέξεις και δίδαξε στα Πανεπιστήμια I, IV και Χ των Παρισίων, ενώ στο πλαίσιο αντίστοιχης άδειας (1994 /1995) εργάσθηκε ερευνητικά στα Πανεπιστήμια RMIT (Μελβούρνη), Pomona College (Λος Άντζελες) και New York University. Κατά την άνοιξη του 1999 και κατά το καλοκαίρι του 2012 ήταν ερευνητικός εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Με ερευνητικά ενδιαφέροντα: Κοινωνική και Πολιτική φιλοσοφία, Φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών, Νεοελληνική φιλοσοφία, Νεότερη και Σύγχρονη ευρωπαϊκή φιλοσοφία, Φιλοσοφία της ιστορίας, Κοινωνικό Πεδίο της Λογοτεχνίας, Πανεπιστημιακός θεσμός, δημοσίευσε σειρά αυτοτελών βιβλίων στην ελληνική και σε άλλες πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες. Άρθρα και μελέτες του έχουν μεταφρασθεί στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιαπωνική, ισπανική, ιταλική, ουγγρική και τουρκική γλώσσα. Κατά τα έτη 1991-1994 (πριν ακόμη εμφανισθούν οι "επαγγελματίες Πρυτάνεις") ήταν Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συνέβαλε στην οργάνωση και τη διεύθυνση του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών: "Ελληνική Φιλοσοφία" - "Φιλοσοφία των Επιστημών" του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Ο Δημήτρης Δεληγιάννης είναι Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Μουσειακής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Είναι πτυχιούχος του Ινστιτούτου Καλών Τεχνών στην Ιστορία της Τέχνης και στη Μουσειολογία (Μ.Α.) του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και Διδάκτωρ στην Ιστορία της Τέχνης (Ph.D) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε επίσης σεμινάρια Ιστορίας της Τέχνης, Αισθητικής, Συντήρησης και Μουσειολογίας στο Μόναχο, στη Ρώμη και στο Άμστερνταμ. Διεξήγαγε επιστημονική έρευνα, οργάνωσε ερευνητικά προγράμματα επίσημων οργανισμών και συμμετείχε με ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τα μαθήματα: "Εισαγωγή στην ιστορία της τέχνης", "Εισαγωγή στη νεότερη ελληνική τέχνη", "Παιδική ζωγραφική και Μοντέρνα τέχνη" και "Μουσειολογία και Μουσειοπαιδαγωγική της Τέχνης". Επίσης, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης μαθήματα σχετικά με τη Μουσειολογία και την Πολιτισμική διαχείριση. Υπήρξε εισηγητής των Μουσειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, οργανώνοντας το πρώτο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών Μουσειοπαιδαγωγικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα (1998-2005). Ίδρυσε και διευθύνει το Εργαστήριο Μουσειακής Έρευνας & Εκπαίδευσης στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Έχει δημοσιεύσει τις μονογραφίες "Ο ζωγράφος Μπουζιάνης, Ρουμανία - Ελληνισμός και τέχνη", βιβλία και άρθρα για τη νεότερη ελληνική και μεταβυζαντινή τέχνη, καθώς και μελέτες για τη μουσειακή εκπαίδευση. Επίσης, έχει προλογίσει το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Κριτικών Τέχνης (Aica-Hellas), της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης (Society of Greek Art Historians) καθώς και μέλος επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού. Ακόμη, συμμετείχε στη διοργάνωση μουσειακών εικαστικών εκθέσεων (Εθνική Πινακοθήκη 1985, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Άνδρου 1989) και επιμελήθηκε ταινίες ντοκιμαντέρ για τη μεταβυζαντινή και νεότερη ελληνική τέχνη. Από το 1982 έως το 1987 εξέδιδε στην Αθήνα το περιοδικό τέχνης ΔΙΠΛΗ ΕΙΚΟΝΑ. Στο ίδιο διάστημα υπήρξε διευθυντής της σειράς "Βιβλιοθήκη της Τέχνης" των εκδόσεων Νεφέλη. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκπομπές ραδιοφώνου και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ1 "Παρασκήνιο", ΕΤ3 κ.ά.). Στο έργο του έχουν αναφερθεί έγκριτοι μελετητές, σε επιστημονικές και καλλιτεχνικές εκδόσεις. dimdel@uth.gr

Ο Θανάσης Εξαρχόπουλος γεννήθηκε το 1927 στον Πύργο Ηλείας. Στα χρόνια της Κατοχής υπήρξε ένα από τα πιο δραστήρια μέλη του Συλλόγου Τέχνης "Πυργιώτικος Παρνασσός". Μαθήτευσε στο Εργαστήριο Χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας (1947-1951). Η αποφοίτησή του συνοδεύτηκε από τις σχετικές διακρίσεις. Kατά τη διάρκεια της μαθητείας του επιδόθηκε στη χάραξη μικρής κλίμακας με την τεχνική της taille-douce. Εύγλωττο δείγμα της επίδοσής του στην τεχνική αυτή αποτελεί το χάραγμα "Κεφάλι Καμπανίας" (χάραγμα σε ατσάλι). Επιπλέον, επιδόθηκε στην αντιγραφή έργων χαρακτών της Αναγέννησης, ιδιαίτερα έργων του Άλμπρεχτ Ντύρερ. Έτυχε μάλιστα ιδιαίτερης μνείας η επίδοσή του στην αντιγραφή του χαλκογραφικού πορτραίτου του Μελάχθωνος, του Γερμανού δασκάλου του 16ου αιώνα. Παράλληλα με τη χαρακτική και τη ζωγραφική -που δεν έπαψαν ποτέ να τον απασχολούν- έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το εφαρμοσμένο σχέδιο, με κύριο προσανατολισμό προς τον τομέα της διαμόρφωσης και της διακόσμησης εσωτερικών χώρων, τον σχεδιασμό επίπλων και την εκπόνηση κατασκευαστικών σχεδίων και μακετών. Αργότερα απασχολήθηκε ως επί το πλείστον στον βιομηχανικό τομέα, όπου εργάστηκε ως industrial designer. Είναι ίσως από τους πρώτους που εργάστηκαν επαγγελματικά στον τομέα αυτόν στη χώρα μας. Αξιόλογα είναι και τα επιτεύγματά του σε ό,τι αφορά την αισθητική εμφάνιση βιομηχανικών προϊόντων υψηλής ποιότητας. Ο Εξαρχόπουλος ασχολήθηκε γόνιμα και με τη λογοτεχνία. Το λογοτεχνικό του έργο παραμένει μέχρι σήμερα, στο μεγαλύτερο μέρος του, αδημοσίευτο. Έχει εκδώσει τρία βιβλία: "Μέρες και νύχτες", Αθήνα 1974, "Ποιήματα 1951-1971, σειρά Α΄", Αθήνα 2005 και "Ποιήματα 1972-1974, σειρά Β΄", Αθήνα 2011. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον και για τα ζητήματα που σχετίζονται με την τέχνη της τυπογραφίας του βιβλίου (σχεδιασμός και καλλιτεχνική επιμέλεια βιβλίων) αλλά και γενικότερα για τις γραφικές τέχνες. Παραμένει έκτοτε αμείωτη η δραστηριότητά του στον τομέα αυτό. Σχεδίασε, επιμελήθηκε και συχνά βιβλιοδέτησε ο ίδιος αρκετά βιβλία, επιχειρώντας τυπογραφικές διευθετήσεις σ' αυτά. Στο εργαστήριό του συνυπάρχουν δοκίμια βιβλίων (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων εκτός εμπορίου), τα οποία είναι είτε προσωπικά του πονήματα -λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά βιβλία- είτε επιλογή από κείμενα άλλων συγγραφέων. Τα τελευταία χρόνια προσθέτει στο ενεργητικό του βιβλία με δοκιμιακό περιεχόμενο και με σχεδιάσματα δικά του. Το ενδιαφέρον του για την τυπογραφία επεκτείνεται και στη σχεδίαση αριθμού γραμματοσειρών, οι οποίες παραμένουν στο αρχείο του. Το έτος 1982 εκλέχτηκε καθηγητής της Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Οργάνωσε και διεύθυνε το Β΄ Εργαστήριο Χαρακτικής της Σχολής για δώδεκα ολόκληρα χρόνια (1982-1994). Το Α΄ Εργαστήριο Χαρακτικής παρέμενε ακέφαλο και ανενεργό στο διάστημα αυτό, κι έτσι το Εργαστήριό του επωμίστηκε τη διδασκαλία της Χαρακτικής εξολοκλήρου. Κατά την περίοδο της ακαδημαϊκής του θητείας εφάρμοσε καινοτομίες που αφορούσαν τόσο την οργάνωση του Εργαστηρίου -με την αμέριστη υποστήριξη της Σχολής- όσο και τη διδασκαλία. Έτσι, ανανέωσε εντυπωσιακά τον τεχνικό εξοπλισμό του Εργαστηρίου (το οποίο στεγάστηκε εξαρχής στο κτίριο της οδού Νοταρά 37, την ίδια χρονική περίοδο) και μεθόδευσε με γόνιμο και υποδειγματικό τρόπο την εφαρμογή τεχνικών οι οποίες αναβάθμιζαν το αντικείμενο της Χαρακτικής. Η λειτουργία του Β΄ Εργαστηρίου Χαρακτικής κατά τα δώδεκα αυτά χρόνια αναθέρμανε και διεύρυνε το ενδιαφέρον των σπουδαστών της Σχολής για τη Χαρακτική και συνέβαλε στην εξέλιξη του έργου των νεότερων χαρακτών. Στο πλαίσιο της διδασκαλίας του έγραψε βιβλία που αφορούν τη Χαρακτική και την τέχνη του βιβλίου, των οποίων αντίτυπα φιλοξενούνται στη Βιβλιοθήκη της Σχολής. Το 1974, από κοινού με τη Μαριόρα Εξαρχοπούλου, αρχίζουν να γράφουν, να σχεδιάζουν και να εκδίδουν δύο σειρές βιβλίων για παιδιά, κάτω από τους λογότυπους "Ηχοεικόνες" και "Εικονογραφία". Πρόκειται για βιβλία με πρωτότυπη εικονογράφηση από τους ίδιους, που συνοδεύονται από ηχογραφημένη αφήγηση και μουσική επένδυση, αρχικά σε δίσκους βινυλίου και σήμερα σε CD. Τα βιβλία αυτά -τα οποία επανεκδίδονται και κυκλοφορούν ως σήμερα- αποτελούν τομή στην εξέλιξη του παιδικού βιβλίου στη χώρα μας. Επιπλέον, έχουν δεχτεί επαινετικά σχόλια από Έλληνες και ξένους παιδαγωγούς. Όλη αυτή η πολύπλευρη δραστηριότητα δεν τον εμπόδισε να ασχολείται αδιαλείπτως με τη Ζωγραφική και τη Χαρακτική. Πραγματοποίησε, άλλωστε, ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.

Ο Δημήτριος Κωνστάντιος (1951-2010) γεννήθηκε στο Αλωνάρι Ευβοίας, σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ανασκαφική και αρχαιολογική δραστηριότητά του αναπτύχθηκε στη Δυτική Ελλάδα. Ο Κωνστάντιος ως διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου κατόρθωσε να το μετατρέψει από ένα κλειστό επιστημονικό ίδρυμα σε έναν ανοιχτό πολιτιστικό χώρο. Ολοκληρώνοντας και εκσυγχρονίζοντας τα κτίρια και πραγματοποιώντας την επανέκθεση των συλλογών του "έβγαλε" την εικόνα του Βυζαντίου από τα μουσειακά στερεότυπα αποκαλύπτοντας όχι μόνο τη λάμψη του Βυζαντίου αλλά και την καθημερινή ζωή. Έχει περισσότερες από 40 δημοσιεύσεις σε έγκυρα περιοδικά και βιβλία. Ο Δημήτριος Κωνστάντιος έφυγε από τη ζωή το Φεβρουάριο του 2010 σε ηλικία 59 ετών, ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Ο ομότιμος καθηγητής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Θανάσης Παλιούρας, εξ Αγρινίου ορμώμενος, περπατά στα μονοπάτια της ιστορικής και αρχαιολογικής έρευνας καθώς περιέρχεται, χρόνια τώρα, τις αυλές πότε τις βυζαντινές και πότε τις μεταβυζαντινές, ανάμεσα σε πόλεις ερειπωμένες, δρόμους ιστορικούς, θάλασσες πειρατικές, σπήλαια απόκρημνα, μνημεία ονομαστά και ταπεινά. Επισκέπτεται επώνυμους και ανώνυμους ζωγράφους, διαβάζει επιγραφές, μελετά τοιχογραφίες και φορητές εικόνες, προσκυνά θαυματουργές Παναγιές από τον Προυσό μέχρι την Βενετία, το Άγιον Όρος, την Κωνσταντινούπολη, το Σινά, τα Ιεροσόλυμα και την Καππαδοκία. Μέσα από τις ανασκαφές γυρίζει στο παρελθόν και ανασταίνει τον βυζαντινό πολιτισμό. Από πολύ νωρίς αγάπησε παράλληλα την ποίηση και σμίλεψε μικρά πεζά κείμενα. Μέσα του, μια ζωή, παλεύει ο αρχαιολόγος με τον λογοτέχνη.

Σύγχρονος Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης, γιος του γιαννιώτη ζωγράφου Γιώργου Καζάκου και αδελφός του ηθοποιού Κώστα Καζάκου. Μεταξύ 1964-1965 μαθήτευσε κοντά στους Π. Σαραφιανό και Ν. Νικολάου, προετοιμαζόμενος για την ΑΣΚΤ. Έγινε δεκτός στη Σχολή, μετά από εξετάσεις, την επόμενη χρονιά, και φοίτησε στο Εργαστήριο Χαρακτικής με καθηγητή τον Κώστα Γραμματόπουλο. Εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά το 1968, στην ομαδική έκθεση νέων καλλιτεχνών στο Βρετανικό Συμβούλιο, μαζί με εικαστικούς όπως οι Α. Δρούγκας, Α. Κριτσέλης, Θ. Παπαδοπεράκης, Δημ. Σακελίων, Α. Πατσόγλου, κ.ά. Το 2000 εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής της ΑΣΚΤ στην Αθήνα. Πέθανε στις 2 Αυγούστου του 2006, αφήνοντας πίσω του ένα πολυσχιδές και πολυσήμαντο έργο.