[...] Το λεξικό αυτό έχει σπουδαστικό χαρακτήρα και αποβλέπει όσο μπορεί να δώσει με σαφήνεια ορισμένες δασικές γνώσεις για τα αισθητικά και τεχνικά ζητήματα του κινηματογράφου, σε κείνους που ενδιαφέρονται με σοβαρότητα γι' αυτόν, είτε είναι απλοί φίλοι του, είτε έμμεσα και άμεσα ενδιαφερόμενοι εργάτες του. Αποβλέπει επίσης και στην εκλαΐκευση (όσο βέβαια αυτό είναι δυνατό) για θέματα που από τη φύση τους χαρακτηρίζονται ως αμφιλεγόμενα ή δυσκολονόητα (όπως είναι ορισμένα θεωρητικά ζητήματα στην περιοχή του υπαρξισμού ή της φαινομενολογίας ή του στρουκτουραλισμού, της γλωσσολογίας, της ψυχανάλυσης και της φιλοσοφίας της τέχνης), όλα γνώσεις (συχνά πολύ αντιφατικές μεταξύ τους), που επηρεάζουν εντούτοις άμεσα τον σύγχρονο κινηματογράφο. Εξάλλου εκλαΐκευση δε σημαίνει υποχρεωτικά εκχυδαϊσμό. Το λεξικό δεν περιέχει θέματα ιστορίας του κινηματογράφου, βιογραφίες και ονόματα σκηνοθετών, εκτός μόνο εκείνων που το όνομα τους συνδέεται με θεωρητικά ζητήματα. Πιστεύω επίσης ότι δεν αδικώ καμία από τις διάφορες απόψεις, προσπαθώντας να συμμορφώνομαι με το "αίτημα της αμεροληψίας", όπως συνήθως απαιτούν πολλοί για τη συγγραφή ενός λεξικού. Δεν ξεχνώ εντούτοις και την αξιοσημείωτη άποψη του Χέγκελ όταν μιλούσε για μια "αμερόληπτη" ιστορία της φιλοσοφίας (που νομίζω ότι ισχύει το ίδιο και για ένα αμερόληπτο λεξικό του κινηματογράφου): "Το αίτημα της αμεροληψίας δεν έχει τις πιο πολλές φορές κανένα άλλο νόημα παρά πως ο δάσκαλος της ιστορίας της φιλοσοφίας οφείλει να συμπεριφέρεται σαν νεκρός στην παράσταση της φιλοσοφίας, να την πραγματεύεται σαν κάτι αποχωρισμένο από το πνεύμα του να αρκείται με τη γνώση της σκέψης των άλλων. Την αλήθεια μπορούμε μόνο να τη γνωρίσουμε, όταν είμαστε εκεί παρόντες με το ίδιο μας το πνεύμα, η απλή γνώση δεν δείχνει πως είναι κανείς πραγματικά εκεί παρών" ("Einleitung in die Geschichte der Philosophie", Hamburg, 1966). Γι' αυτό και δεν παραλείπω και τις δικές μου απόψεις.
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)