Ο Γιώργος Αντωνίου είναι διδάκτωρ Ιστορίας και Πολιτισμικών Σπουδών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας (2007). Είναι ακαδημαϊκός βοηθός στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος και διδάσκει ευρωπαϊκή ιστορία στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Έχει διδάξει επίσης στα Πανεπιστήμια της Κύπρου και του Yale. Διετέλεσε επί διετία μεταδιδάκτορας του Foundation for the Memory of the Shoah στο Παρίσι. Ειδικεύεται σε θέματα μεταπολεμικής ιστορίας και της κληρονομιάς του παρελθόντος στο παρόν. Έχει επιμεληθεί και δημοσιεύσει μελέτες για το Ολοκαύτωμα στα Βαλκάνια ("To Ολοκαύτωμα στα Βαλκάνια", "Επίκεντρο", 2011) και για την επιστημονική παραγωγή στην Ελλάδα του Ψυχρού Πολέμου ("H εποχή της σύγχυσης: η δεκαετία του '40 και η ιστοριογραφία", "Εστία", 2008). Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά, όπως τα "History and Theory", "Journal of Peace Research", "Memoria e Ricerca", "Επιστήμη και Κοινωνία", και έχει οργανώσει διεθνείς επιστημονικές συναντήσεις.

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Βασικά του ερευνητικά ενδιαφέροντα αποτελούν ο κομμουνισμός (πολιτική ιδεολογία, κόμματα και καθεστώτα), η πολιτική και εκλογική συμπεριφορά και οι εμφύλιοι πόλεμοι με έμφαση στον ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο (1943 -1949). Άλλα του βιβλία: "Οι μικρές Μόσχες" (Παπαζήσης, 1997), "Γιασασίν Μιλλέτ - Ζήτω το Έθνος" (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2001), "Οι άλλοι καπετάνιοι" (Εστία, 2005), "Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949" (Αλεξάνδρεια, 2010).

Ο Γιάννης Ο. Ιατρίδης (John O. Iatrides) σπούδασε στην Ελλάδα, την Ολλανδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες (διδακτορικό δίπλωμα από το Clark University, 1962). Υπηρέτησε στο ελληνικό Γενικό Επιτελείο Εθνικής Αμύνης (1955-1956) και στο Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού (1956-1958). Είναι ομότιμος καθηγητής διεθνούς πολιτικής στο Southern Connecticut State University. Δίδαξε σύγχρονη ελληνική ιστορία στα Πανεπιστήμια Harvard και Yale. Στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Βαλκανικό Τρίγωνο: γέννηση και παρακμή μιας συμμαχίας που ξεπερνούσε τα ιδεολογικά σύνορα" ("Balkan Triangle: Birth and Decline of an Alliance Across Ideological Boundaries"), 1968, "Εξέγερση στην Αθήνα: ο ελληνικός κομμουνιστικός "Δεύτερος Γύρος", 1944-1945" ("Revolt in Athens: The Greek Communist "Second Round", 1944-1945"), 1972, "Οι αναφορές του πρεσβευτή Μακβή: Ελλάδα 1933-1947" ("Ambassador MacVeagh Reports: Greece, 1933-1947"), 1980· ήταν ο επιμελητής του βιβλίου "Η Ελλάδα στη δεκαετία του '40: ένα έθνος σε κρίση" ("Greece in the 1940s: A Nation in Crisis"), 1981 και (μαζί με τον Θεόδωρο Α. Κουλουμπή) του βιβλίου "Ελληνοαμερικανικές σχέσεις: μια κριτική επισκόπηση" ("Greek-American Relations: A Critical Review"), 1980.

Ο Στράτος Δορδανάς γεννήθηκε το 1968 στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Είναι διδάκτορας νεότερης και σύγχρονης ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει διδάξει ως ειδικός επιστήμονας στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Α.Π.Θ., ενώ από τις αρχές του 2006 διδάσκει στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στη μελέτη των γερμανο-ελληνικών σχέσεων κατά τον 20ό αι., καθώς και σε ζητήματα σχετικά με την ιστορία της ελληνικής Μακεδονίας την αναφερόμενη περίοδο. Ειδικεύεται στην πολιτική-διπλωματική και κοινωνική ιστορία, στη μελέτη των πολεμικών συρράξεων και των εμφύλιων συγκρούσεων, με σημεία αναφοράς τους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Ο Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης είναι επίκουρος καθηγητής νεότερης και σύγχρονης ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα, έως σήμερα, ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στη μελέτη των διαβαλκανικών σχέσεων, με επίκεντρο τον χώρο της γεωγραφικής Μακεδονίας (19ος - 20ος αιώνας). Είναι συγγραφέας της μονογραφίας "Σωτήριος Γκοτζαμάνης: ο άνθρωπος, ο πολιτικός, ο μύθος" (Θεσσαλονίκη, 2001) και "Μετακινήσεις σλαβόφωνων πληθυσμών (1912-1930): Ο πόλεμος των στατιστικών" (Αθήνα, 2003). Είναι επίσης συνεπιμελητής του συλλογικού έργου "Ταυτότητες στη Μακεδονία" (Αθήνα, 1997).

Ο Κωνσταντίνος Κατσάνος είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Βελιγραδίου. Είναι κάτοχος διπλώματος μεταπτυχιακών σπουδών και Διδάκτορας Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στις ελληνοσερβικές/γιουγκοσλαβικές σχέσεις και το Μακεδονικό Ζήτημα. Είναι επιμελητής των εκδόσεων "Το Μακεδονικό και η Γιουγκοσλαβία. Πλήρη τα απόρρητα γιουγκοσλαβικά έγγραφα 1950-1967", Θεσσαλονίκη 2009 και "Το Μακεδονικό στις σχέσεις Ελλάδος - Γιουγκοσλαβίας. Απόρρητα έγγραφα 1949-1967", Θεσσαλονίκη 2012.

Ο Τάσος Χατζηαναστασίου γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1965. Σπούδασε Ιστορία και Φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1998 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα: "Ένοπλες ομάδες αντίστασης κατά της βουλγαρικής Κατοχής της Ανατ. Μακεδονίας και της Δυτ. Θράκης, 1941-1944", το μεγαλύτερο μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε το 2003 με τίτλο: "Αντάρτες και Καπετάνιοι, Η εθνική αντίσταση κατά της βουλγαρικής κατοχής της Ανατ. Μακεδονίας και της Θράκης, 1942-1944" ενώ, ειδικά για τα γεγονότα της Δράμας, έχει συγγράψει μαζί με τον Δ. Πασχαλίδη, τη μονογραφία: 'Τα γεγονότα της Δράμας Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1941, εξέγερση ή προβοκάτσια;" που το 2004 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Άλλα έργα του: "Το Ηφαίστειο του Αίμου, τα Βαλκάνια μετά τον Ψυχρό Πόλεμο" (1992), "Το άλλο σχολείο, πρόταση για μια παιδεία χωρίς αποκλεισμούς από την εμπειρία διδασκαλίας στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση" (2001), "Το σύμπλεγμα της ήττας, Κύπρος και Μεταπολίτευση" (2004) και "Το σχολείο είναι γυρισμένο ανάποδα". Η γλωσσική διδασκαλία στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση και τα κείμενα των μαθητών της (2011). Επίσης, έχει μεταφράσει από τα ισπανικά την ομιλία του Τσε Γκεβάρα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1964 με τίτλο: "Πατρίδα ή θάνατος" καθώς και το 'Μανιφέστο της Καρθαγένης" του Σιμόν Μπολίβαρ. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, του Παλέρμου και της Κύπρου. Από το 2009 ζει και εργάζεται ως φιλόλογος στο Ναύπλιο.

Ο Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale (ΗΠΑ). Το έργο του έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, όπως το Gregory Luebbert Best Article Award, το Mary Parker Follett Prize για το καλύτερο άρθρο και το J. David Greenstone Prize για το καλύτερο βιβλίο, που απονέμονται από τον τομέα Πολιτικής και Ιστορίας της APSA, καθώς και το Council of Graduate Schools Distinguished Dissertation Award.

Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου γεννήθηκε το 1966 στο Δοξάτο Δράμας. Το 1992 αναγορεύθηκε διδάκτορας Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics). Είναι επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα δημοσιεύματά του περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Britain and the International Status of Cyprus", 1955-1959 (Minneapolis, 1997), "Το Κυπριακό ζήτημα, 1878-1960: Η συνταγματική πτυχή" (Αθήνα, 1998), "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η ελληνοτουρκική προσέγγιση και το πρόβλημα της ασφάλειας στα Βαλκάνια, 1928-1931" (Θεσσαλονίκη, 1999, Α΄ Βραβείο "Μνήμη Ελευθερίου Βενιζέλου" της Βουλής των Ελλήνων, 1994), "Η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εξουσία, 1954-1956" (Αθήνα, 2001). Υπήρξε επίσης, ο συντονιστής των τυπογραφικών εργασιών της έκδοσης "Κωνσταντίνος Καραμανλής: Αρχείο, γεγονότα και κείμενα" (Αθήνα, 1992-1997) και συντάκτης τριών τόμων της.

Η Οντέτ Βαρών γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη νεώτερη ιστορία στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης. Σπούδασε επίσης γαλλική λογοτεχνία και λογοτεχνική μετάφραση στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Το πρώτο της βιβλίο αφορούσε τα έντυπα των νέων στην Κατοχή ( "Ελληνικός Νεανικός Τύπος 1941-1945. Καταγραφή", τόμ. Α'-Β΄, εκδ. ΙΑΕΝ, Αθήνα 1987) (βλέπε www.iaen.gr). Υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Ιστορικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών (1995). Επεξεργασμένη της μορφή εκδόθηκε από τις εκδ. Εστία ("Η ενηλικίωση μιας γενιάς. Nέοι και νέες στην Κατοχή και στην Αντίσταση", α' εκδ. Μάιος 2009, β' εκδ. Δεκέμβριος 2009). Οι έρευνές της στράφηκαν αρχικά γύρω από τη συμμετοχή της ελληνικής νεολαίας στην Αντίσταση. Αργότερα στα ερευνητικά της ενδιαφέροντα προστέθηκε η γενοκτονία των Ευρωπαίων Εβραίων. Έχει δημοσιεύσει σχετικά μελέτες σε συλλογικούς τόμους, στα περιοδικά "Μνήμων", "Αντί", "Ο Πολίτης", "Σύγχρονα Θέματα", "Historein" και άρθρα στις εφημερίδες "Το Βήμα", "Η Καθημερινή", "Η Αυγή". Συγκεντρωτική έκδοση των σχετικών κειμένων της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία "Η ανάδυση μιας δύσκολης μνήμης. Κείμενα για τη γενοκτονία των Εβραίων", 2012. Δραστηριοποιήθηκε στην Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού Μνήμων τη δεκαετία του '80 και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Εβραϊσμού, στην οποία συμμετείχε ενεργά στη δεκαετία του '90. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα, στη Γαλλία και στο Βέλγιο (συνεργασία με το "΄Ιδρυμα για την Μνήμη του Άουσβιτς" και με το Τμήμα νεοελληνικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου). Διδάσκει Ιστορία στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (από το 2001). Διευθύνει Σεμινάριο για τη Στρατοπεδική Λογοτεχνία στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος (Αθήνα 2011, 2012). Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις έργων γαλλικής λογοτεχνίας (Φλωμπέρ, Σεμπρούν, Άναλις) και ανθρωπιστικών επιστημών (Μπρωντέλ, Λυοτάρ, Τόντοροφ). Μετέφρασε δύο μυθιστορήματα του ελληνοεβραϊκής καταγωγής γαλλόφωνου Αλμπέρ Κοέν ("Σολάλ", εκδ. Χατζηνικολή 1990, "Καρφοχάφτης", εκδ. Ηριδανός 1994) και έγραψε για το έργο του. Από το 1995 ως το 2008 εξέδωσε το ετήσιο περιοδικό "Μετάφραση". Το 2005 τιμήθηκε με τη διάκριση Chevalier des Arts et des Lettres (Ιππότης των γραμμάτων και των τεχνών) από τον Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, για το εν γένει έργο της και ιδιαίτερα για την προσφορά της στα γαλλικά γράμματα.

Η Τασούλα Βερβενιώτη σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών και έκανε Διδακτορικό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα "Οι Συναγωνίστριες. Τα Αίτια της Συμμετοχής και η Δράση των Γυναικών στις Εαμικές Αντιστασιακές Οργανώσεις 1941-1944". Αργότερα εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Έχει διδάξει στη Μέση Εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ακόμη, διετέλεσε επιμορφώτρια και σχολική σύμβουλος, και έχει εργαστεί στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών και στην Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Εργάστηκε στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, όπου έχει χρηματίσει Θεματική υπεύθυνος Κοινωνικού Γραμματισμού. Έχει συμμετάσχει σε διεπιστημονικές επιτροπές και ομάδες, ενώ διαθέτει πλούσιο ερευνητικό έργο. Η ερευνητική της δραστηριότητα επικεντρώνεται στην κοινωνική ιστορία των δεκαετιών 1940 και 1950. Έχει γράψει πλήθος άρθρων σε συλλογικούς τόμους και ιστορικά περιοδικά στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Μια από τις τελευταίες της δουλειές αφορά τον ελληνικό εμφύλιο: "Charity and Nationalism", στο Paola Bacchetta and Margaret Power (επιμ.) "Right-Wing Women: From Conservatives to Eχtremists Around the World" Routledge, Νέα Υόρκη και Λονδίνο 2002.

Η Κατερίνα Θ. Τσέκου είναι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος μεταπτυχιακού στην Ιστορία των Σλαβικών Λαών από το ίδιο Τμήμα και διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Το 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο της "Προσωρινώς διαμένοντες... Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες στη Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας (1948-1982)" από τις εκδόσεις "Επίκεντρο".

Η Μαρία Νικολοπούλου σπούδασε Φιλολογία στο Παν/μιο Αθηνών και απέκτησε μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο στη Νεοελληνική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (King's College.) Η διατριβή της έχει τίτλο «Ο λόγος της μαρτυρίας στη νεοελληνική πεζογραφία, 1924-1994» και εξετάζει πώς τα λογοτεχνικά κείμενα μεταπλάθουν την ιστορική εμπειρία. Έχει ασχοληθεί με αρκετά κείμενα με θέμα τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και τη Μικρασιατική Καταστροφή, διερευνώντας πώς συμμετέχουν στη διαμόρφωση της μνήμης των ιστορικών γεγονότων. Τα θεωρητικά της ενδιαφέροντα αφορούν την πρόσληψη, τη λογοτεχνία ως είδος λόγου που διαμορφώνει τη μνήμη, και την αλληλεπίδραση των ειδών λόγου στα πλαίσια του μεταμοντέρνου, το ρόλο του τύπου στην ιστορία των ιδεών. Η συμμετοχή της στο ερευνητικό πρόγραμμα «Η εικαστική και λογοτεχνική παρουσία των γυναικών στα περιοδικά λόγου και τέχνης 1900-1940» στρέφει τα ενδιαφέροντά της στην πρόσληψη της γυναικείας λογοτεχνικής παραγωγής καθώς και σε γυναίκες συγγραφείς που περιλαμβάνονται ή αποσιωπούνται από το λογοτεχνικό κανόνα. Διδάσκει Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή λογοτεχνία στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών (407/80) και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (μέλος Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού).

Ο David H. Close γεννήθηκε το 1942. Πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1967, και στη συνέχεια δίδαξε σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία στο Πανεπιστήμιο Φλίντερς της Νότιας Αυστραλίας. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα για τα πολιτικά κόμματα στη Βρετανία του 19ου και του 20ού αιώνα και έχει συνεργαστεί στην έκδοση του έργου "Επανάσταση, μια ιστορία της ιδέας της" (1985). Στις δημοσιεύσεις του που αφορούν την Ελλάδα περιλαμβάνονται και οι εξής: "Η Δικτατορία Μεταξά από τη διεθνή σκοπιά" (Κέντρο Σύγχρονων Ελληνικών Σπουδών, King's College, Λονδίνο, 1990), και κεφάλαια για την ελληνική πολιτική στον εικοστό αιώνα, στο έργο που επιμελήθηκε ο M. Blinkhorn με τίτλο "Φασίστες και συντηρητικοί στην Ευρώπη" (1990), καθώς και στο έργο "Αρχεία της Διεθνούς Ιστορικής Διάσκεψης για τη Δικτατορία και την Κατοχή" που επιμελήθηκαν οι Χάγκεν Φλάισερ και Ν. Σβορώνος (στα ελληνικά, έκδ. 1989).

Ο Γιώργος Αντωνίου είναι διδάκτωρ Ιστορίας και Πολιτισμικών Σπουδών του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας (2007). Είναι ακαδημαϊκός βοηθός στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος και διδάσκει ευρωπαϊκή ιστορία στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Έχει διδάξει επίσης στα Πανεπιστήμια της Κύπρου και του Yale. Διετέλεσε επί διετία μεταδιδάκτορας του Foundation for the Memory of the Shoah στο Παρίσι. Ειδικεύεται σε θέματα μεταπολεμικής ιστορίας και της κληρονομιάς του παρελθόντος στο παρόν. Έχει επιμεληθεί και δημοσιεύσει μελέτες για το Ολοκαύτωμα στα Βαλκάνια ("To Ολοκαύτωμα στα Βαλκάνια", "Επίκεντρο", 2011) και για την επιστημονική παραγωγή στην Ελλάδα του Ψυχρού Πολέμου ("H εποχή της σύγχυσης: η δεκαετία του '40 και η ιστοριογραφία", "Εστία", 2008). Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά, όπως τα "History and Theory", "Journal of Peace Research", "Memoria e Ricerca", "Επιστήμη και Κοινωνία", και έχει οργανώσει διεθνείς επιστημονικές συναντήσεις.

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Βασικά του ερευνητικά ενδιαφέροντα αποτελούν ο κομμουνισμός (πολιτική ιδεολογία, κόμματα και καθεστώτα), η πολιτική και εκλογική συμπεριφορά και οι εμφύλιοι πόλεμοι με έμφαση στον ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο (1943 -1949). Άλλα του βιβλία: "Οι μικρές Μόσχες" (Παπαζήσης, 1997), "Γιασασίν Μιλλέτ - Ζήτω το Έθνος" (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2001), "Οι άλλοι καπετάνιοι" (Εστία, 2005), "Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949" (Αλεξάνδρεια, 2010).

O Nίκος Ε. Καραπιδάκης γεννήθηκε το 1955 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και Αρχειονομία -Παλαιογραφία στην Ecole Nationale des Chartes. Εργάσθηκε ως αρχειονόμος από το 1982 στο Ιστορικό Αρχείο Κέρκυρας, στα Γενικά Αρχεία της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη συνέχεια, από το 1989 έως το 1993, ως διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Από το 1990 διδάσκει μεσαιωνική ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στο συγγραφικό του έργο ασχολείται με την ιστορία των θεσμών, των κοινωνικών ομάδων και την ιστοριογραφία του Μεσαίωνα και της Ενετοκρατίας. (Πηγή: Αρχείο Σύγχρονων Συγγραφέων, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)