Έναν άνθρωπο ζωντανό μπορείς να τον πολεμήσεις σαν αντίπαλο. Ένα φάντασμα όμως, πώς; Ο ζωγράφος Αλέξης Δεπόντης συναντά κάποιο μεσημέρι στον σταθμό Λαρίσης ένα φάντασμα. Το φάντασμα της μεγάλης αγάπης. Μια γυναίκα που από χρόνια ήταν νεκρή.
Ποια ήταν αυτή η γυναίκα; Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου Ελένη Μενδρινού, που ο ζωγράφος αγάπησε μέσα στα μαύρα χρόνια της Κατοχής και στη θύελλα των "Δεκεμβριανών" του 1944; Μια άλλη που της μοιάζει; Η ίδια δεν λέει τίποτε. Όποτε εκείνος κατορθώνει να την πλησιάσει, η αινιγματική γυναίκα διαλύεται σαν καπνός...
Αυτό το μυθιστόρημα, που έχει σαν πλαίσιο την γερμανική κατοχή, την ταραγμένη περίοδο των "Δεκεμβριανών" και τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμική ς Αθήνας, δεν είναι τελείως φανταστικό. Είναι εμπνευσμένο από την τραγωδία της μεγάλης, της κορυφαίας πρωταγωνίστριας του θεάτρου μας, Ελένης Παπαδάκη. Δεν πρόκειται βέβαια για την ιστορία εκείνης. Η άδικη όμως και δραματική εκτέλεση της κορυφαίας καλλιτέχνιδος από την Πολιτοφυλακή του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944, ενέπνευσε κατά το παρελθόν και άλλους συγγραφείς, με πιο γνωστή περίπτωση το "Ασθενείς και Οδοιπόροι" του Γιώργου Θεοτοκά.
Το βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου Γιώργου Λεονταρίτη, "Στη σκιά μιας άλλης...", πιάνει διαφορετικά το θέμα. Εδώ υπάρχει "σασπένς" και μυστήριο, που κερδίζουν την περιέργεια του αναγνώστη και αποτυπώνεται ζωντανά η ατμόσφαιρα της κατοχικής Αθήνας και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, με τα κέντρα, τους ανθρώπους και τις προσωπικότητες εκείνης της περιόδου. Ενώ όλο το πλαίσιο και πολλά γεγονότα είναι αυθεντικά, η εξέλιξη του έργου παίρνει μυθιστορηματικό χαρακτήρα και το κάνει απολαυστικό.
Εξήντα τόσα χρόνια μετά την Δεκεμβριανή τραγωδία, που κόστισε πολύ αίμα, δάκρυα και συμφορές στον ελληνικό λαό, η μορφή της Ελένης Παπαδάκη παραμένει πάντα ζωντανή στη μνήμη εκείνων που θαύμασαν το ταλέντο της. Και θυμίζει σ' όλους -όπως έλεγε ο Παύλος Παλαιολόγος- "Το χάλι μιας κοινωνίας που έφτασε στο κατάντημα να φυτεύει σφαίρες στον αυχένα της τέχνης της"...