Γερμανίδα ποιήτρια (Βερολίνο, 1891 - Στοκχόλμη, 1970), που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της στη Σουηδία, η Νέλλυ Ζακς τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1966, από κοινού με τον ισραηλινό συγγραφέα Shmuel Yosef Agnon.

Ο Τσέχος ποιητής Γιάροσλαβ Σάιφρτ (1901-1986) πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην εργατική συνοικία Ζίζκοβ της Πράγας, όπου γεννήθηκε. Ο πατέρας του ήταν διπλωματούχος σιδηρουργός και ενεργός σοσιαλδημοκράτης, αλλά, εκτός των άλλων, εμπορευόταν και πίνακες ζωγραφικής. Αφού τελείωσε το δημοτικό σχολείο, ο Σάιφρτ φοίτησε μόνο στις έξι τάξεις του κλασικού γυμνασίου, για να αφοσιωθεί αμέσως μετά στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Τη δημοσιογραφική σταδιοδρομία του την άρχισε στον κομμουνιστικό τύπο και συγκεκριμένα το 1921 στη σύνταξη της εφημερίδας "Ρούντε πράβο" ("Κόκκινο Δίκαιο") και, το 1922, της εφημερίδας του "Μπρνο Ρόβνοστ" ("Ισότητα"). Στο χρονικό διάστημα 1922-25 ήταν υπεύθυνος συντάκτης του σατιρικού περιοδικού "Σρσατέτς" ("Ο καυγατζής") και κατά την περίοδο 1927-29 του εικονογραφημένου εβδομαδιαίου περιοδικού "Ρέφλεκτορ" ("Ο προβολέας"). Συγχρόνως, από το 1923 μέχρι το 1927, εργάστηκε στο κομμουνιστικό βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο. Το 1928 παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Μετά την αποβολή του από το κομμουνιστικό κόμμα, όταν μαζί με άλλους έξι συγγραφείς εξέφρασε τη διαφωνία του με τη σταλινική γραμμή της νέας ηγεσίας υπό τον Κλέμεντ Γκότβαλντ (1929), διηύθυνε για ένα μικρό διάστημα το θεατρικό περιοδικό "Νόβα στσένα" ("Νέα Σκηνή") (1929-30) και έπειτα από άλλες ευκαιριακές απασχολήσεις καταστάλαξε στον σοσιαλδημοκρατικό τύπο. Εργάστηκε διαδοχικά ως συντάκτης του εικονογραφημένου εβδομαδιαίου περιοδικού "Πέστρε κβιέτυ" ("Πολύχρωμα άνθη") (1930-32), της πολιτιστικής στήλης της εφημερίδας "Ράννι νόβινυ" ("Πρωινά νέα") (1933-38), κατά τη διάρκεια του πολέμου στην εφημερίδα "Νάροντνι πράτσε" ("Εθνική εργασία") (1939-45) και μεταπολεμικά στη συνδικαλιστική εφημερίδα "Πράτσε" ("Εργασία"). Το 1949 έπαψε να δημοσιογραφεί. Μια σοβαρή πάθηση του κινητικού συστήματος (1956) τον εμπόδισε για μερικά χρόνια να εκφραστεί δημιουργικά πληρέστερα. Με το έργο του και την τολμηρή του παρέμβαση στο δεύτερο συνέδριο της Ένωσης Τσεχοσλοβάκων Συγγραφέων (1956), με την οποία άσκησε κριτική στη μέχρι τότε πολιτιστική πολιτική απέναντι στους αντικομφορμιστές συγγραφείς και τους φυλακισμένους λογοτέχνες (στο τέλος της δεκαετίας του '60 ηγήθηκε επίσης της επιτροπής της Ένωσης που επιδίωκε την αποκατάστασή τους), απέκτησε σημαντικό κύρος. Χάρις σε αυτό, το 1969 εκλέχτηκε πρόεδρος της νεοσυσταθείσης Ένωσης Τσέχων Συγγραφέων, που όμως μόλις ένα χρόνο αργότερα διαλύθηκε λόγω της αρνητικής στάσης που τήρησε σχετικά με την κατάληψη της χώρας από τα στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Έκτοτε δεν επιτράπηκε στον Σάιφρτ να προβαίνει παρά μόνο σε μεμονωμένες επανεκδόσεις. Καινούρια έργα μπόρεσε να δημοσιεύσει μόνο προς το τέλος της δεκαετίας του ΄70, όταν οι πολιτικοί κύκλοι, λόγω του γεγονότος ότι ήταν εξαιρετικά δημοφιλής, αναζητούσαν -παρόλο που είχε υπογράψει τη Χάρτα 77- μια συμβιβαστική λύση, με τον όρο να μην ξαναβάλει στο μέλλον της υπογραφή του σε άλλα αιτήματα διαμαρτυρίας, κάτι όμως που δεν το τήρησε πάντα. Το 1984 ο Γιάροσλαβ Σάιφρτ πήρε το βραβείο Νομπέλ για τη λογοτεχνία, για το σύνολο της λογοτεχνικής του προσφοράς -τριάντα ποιητικές συλλογές από το 1921 μέχρι τη βράβευσή του. Πριν πάρει το Νόμπελ, ο Σάιφρτ είχε τιμηθεί τρεις φορές με το κρατικό βραβείο ποίσης (1936, 1965, 1968) και το 1966 με τον τίτλο του "εθνικού καλλιτέχνη", και είχε αναδειχθεί, ακόμα περισσότερο, σύμφωνα με τη υποδοχή κριτικών και κοινού, ως ο αντιπροσωπευτικότερος και δημοφιλέστερος εν ζωή τσέχος ποιητής. Δύο χρόνια μετά το Νόμπελ, το 1986, πέθανε στην Πράγα. Από τα ταξίδια του στο εξωτερικό, ουσιαστικότερη σημασία για το ποιητικό του έργο είχε αυτό που έκανε με τον Κάρελ Τάιγκε στη Γαλλία μέσω Ιταλίας (1924), καθώς και η συμμετοχή του στην τσεχοσλοβάκικη πολιτιστική αποστολή που επισκέφθηκε τη Σοβιετική Ένωση (1925).

Ο Γκύντερ Γκρας γεννήθηκε το 1927 στην ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ, το σημερινό Γκντανσκ της Πολωνίας, από πατέρα Γερμανό και μητέρα Πολωνέζα. Για να ξεφύγει από τα ασφυκτικά πλαίσια της "καθολικής μικροαστικής οικογένειάς του", όπως έχει πει ο ίδιος, προσελήφθη στα 15 του χρόνια στην Κρατική Υπηρεσία Εργασίας και δύο χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1944, κατατάχθηκε στα διαβόητα Waffen SS, όπως εξομολογήθηκε στην (πρόσφατη) αυτοβιογραφία του. Τον Μάρτιο του 1945, υπηρετώντας στη 10η Μεραρχία των Panzer SS, ο Γκρας τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε από τους Αμερικανούς. Μετά τον πόλεμο έκανε διάφορες δουλειές, από ανθρακωρύχος ως λιθοξόος. Φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντύσελντορφ και στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών του Βερολίνου, όπου σπούδασε γλυπτική και γραφιστική και έζησε λίγα χρόνια στο Παρίσι ερχόμενος σε επαφή με λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1956 ο Γκρας έκανε την πρώτη λογοτεχνική του εμφάνιση με μια συλλογή ποιημάτων. Μετά τον πόλεμο, ο Γκρας δραστηριοποιήθηκε στο πλαίσιο της "Ομάδας 47" -μαζί με τον Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ, τον Μάρτιν Βάλζερ, τον Ζίγκφριντ Λεντς, την Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, κ.ά.- μια ομάδα διανοούμενων που κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν το πρόβλημα της συλλογικής συνείδησης στη μεταναζιστική Γερμανία. Απέκτησε παγκόσμια φήμη με την "Τριλογία του Ντάντσιχ": "Το τενεκεδένιο ταμπούρλο" (1959, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Φόλκερ Σλέντορφ, είκοσι χρόνια αργότερα), "Γάτα και ποντίκι" (1961), "Σκυλίσια χρόνια" (1963). Ακολούθησαν μεταξύ άλλων "Ο Μπουτ, το ψάρι" (1979), "Δυσοίωνα κοάσματα (1992), "Ένα ευρύ πεδίο" (1995), "Ο αιώνας μου" (1999), "Σαν τον κάβουρα" (2002) και φυσικά η αυτοβιογραφία του "Ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι" (2006). Σε όλη την πορεία του παρέμεινε -και παραμένει- έντονα πολιτικοποιημένος, υποστηρίζοντας το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών τη δεκαετία του 1960 (υπήρξε σύμβουλος του Βίλι Μπραντ), φιλειρηνιστής με πύρινα άρθρα στον Τύπο εναντίον των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία και της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, αλλά και κατά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, μεταξύ άλλων. Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. (φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)

Γεννημένη στις 20 Οκτωβρίου του 1946, από πατέρα τσεχοεβραίο, στην πόλη Μουρτσουσλάγκ στη Στυρία της νοτίου Αυστρίας, η Γέλινεκ έμαθε μουσική και τελειοποίησε τις σπουδές της στη σύνθεση στο Μουσικό Ωδείο της Βιέννης. Μετά την αποφοίτησή της το 1964, παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου και ιστορίας της τέχνης στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, συνεχίζοντας παράλληλα τις μουσικές σπουδές της. Το 1971 απέκτησε το δίπλωμα στο εκκλησιαστικό όργανο από το Ωδείο. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα το 1967 με την ποιητική συλλογή "Lisas Schatten" που εκδόθηκε στο Μόναχο, έγινε όμως ευρύτερα γνωστή το 1975 με το μυθιστόρημά της "Liebhaberinnen" ("Οι ερασιτέχνιδες") και εν συνεχεία το 1980, με το "Die Ausgesperrten" ("Οι αποκλεισμένοι"). To μυθιστόρημά της "Die Klavierspielerin" ("Η πιανίστρια", 1983), μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2001 από τον συμπατριώτη της Μίκαελ Χάνεκε (με τίτλο "Η δασκάλα του πιάνου"), με την Ιζαμπέλ Ιπέρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Άλλα γνωστά μυθιστορήματά της είναι τα "Lust" ("Λαγνεία", 1989) και "Gier" ("Απληστία", 2000). Το τελευταίο της μυθιστόρημα, "Neid" (2007), κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο, σηματοδοτώντας την απόφασή της να διαρρήξει τα δεσμά με το εμπορικό εκδοτικό κύκλωμα. Κάτοικος Βιέννης και Μονάχου, η Γέλινεκ είναι επίσης μεταφράστρια (έργων του Τόμας Πίντσον, Ζορζ Φεϊντό, Ευγένιου Λαμπίς, Κρίστοφερ Μάρλοου), ενώ έχει εργασθεί και ως σεναριογράφος στον κινηματογράφο κι έχει γράψει ένα λιμπρέτο για όπερα. Επίσης, είναι δημοφιλής θεατρική συγγραφέας, με περισσότερα από είκοσι θεατρικά έργα στο ενεργητικό της μεταξύ 1979-2009. Το 2004 της απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών, για "το μουσικό κύμα των φωνών και των αντίλαλων που διαπερνά τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά της έργα και που αποκαλύπτει, με εξαιρετική γλωσσική θέρμη, το παράλογο και την καταπιεστική λειτουργία των κοινωνικών στερεοτύπων", σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση της Ακαδημίας.

Ο Σωτήρης Γυφτάκης γεννήθηκε στο Ραφτόπουλο Μεσσηνίας. Σπούδασε στη Γερμανία φιλοσοφία και παιδαγωγικά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ίδρυσε φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην Καλαμάτα (1966 - 1982). Υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και μορφωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα. Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Πολωνίας και Ελλάδος. Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια, ουσιαστικά, όμως, σοβαρά καταπιάστηκε με το γράψιμο το 1996, ευρισκόμενος στην Πολωνία. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη μελέτη και τη μετάφραση ποίησης ποιητών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, θεατρικά, δοκίμια, επιφυλλίδες και διηγήματα. Ελάχιστα από τα έργα του έχουν εκδοθεί. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών, στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κρίσης Ν. Μελών. Συνεργάστηκε με επαρχιακές εφημερίδες και περιοδικά κατά καιρούς.

Ο Σωτήρης Γυφτάκης γεννήθηκε στο Ραφτόπουλο Μεσσηνίας. Σπούδασε στη Γερμανία φιλοσοφία και παιδαγωγικά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ίδρυσε φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην Καλαμάτα (1966 - 1982). Υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και μορφωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα. Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Πολωνίας και Ελλάδος. Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια, ουσιαστικά, όμως, σοβαρά καταπιάστηκε με το γράψιμο το 1996, ευρισκόμενος στην Πολωνία. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη μελέτη και τη μετάφραση ποίησης ποιητών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, θεατρικά, δοκίμια, επιφυλλίδες και διηγήματα. Ελάχιστα από τα έργα του έχουν εκδοθεί. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών, στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κρίσης Ν. Μελών. Συνεργάστηκε με επαρχιακές εφημερίδες και περιοδικά κατά καιρούς.

Ο Σωτήρης Γυφτάκης γεννήθηκε στο Ραφτόπουλο Μεσσηνίας. Σπούδασε στη Γερμανία φιλοσοφία και παιδαγωγικά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ίδρυσε φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην Καλαμάτα (1966 - 1982). Υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και μορφωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα. Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μοιράζει το χρόνο του μεταξύ Πολωνίας και Ελλάδος. Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια, ουσιαστικά, όμως, σοβαρά καταπιάστηκε με το γράψιμο το 1996, ευρισκόμενος στην Πολωνία. Ασχολήθηκε περισσότερο με τη μελέτη και τη μετάφραση ποίησης ποιητών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα, θεατρικά, δοκίμια, επιφυλλίδες και διηγήματα. Ελάχιστα από τα έργα του έχουν εκδοθεί. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών, στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου και της Επιτροπής Κρίσης Ν. Μελών. Συνεργάστηκε με επαρχιακές εφημερίδες και περιοδικά κατά καιρούς.