Ο Ahmad Karimi - Hakkak είναι καθηγητής περσικής λογοτεχνίας, ιδρυτικός διευθυντής του Center for Persian Studies του Πανεπιστημίου του Maryland.

Η Shouleh Vatanabadi είναι master teacher ιρανικής λογοτεχνίας και σπουδών φύλου στο Τμήμα Μεσανατολικών Σπουδών (Faculty of Near Eastern Studies) του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Η Σιρίν Νεσάτ γεννήθηκε το 1957 στο Καζβίν του Ιράν. Το 1973 μεταβαίνει για σπουδές στις ΗΠΑ. Το 1983 αποφοιτά με Master of Fine Arts από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια. Για πρώτη φορά μετά την Ιρανική Επανάσταση του 1979, επισκέπτεται τη χώρα της στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο προβληματισμός της για τη μεταμόρφωση της χώρας της κάτω από το θεοκρατικό καθεστώς του Χομεϊνί, και ιδιαίτερα σε σχέση με τη ζωή των γυναικών, εκφράζεται με τη σειρά φωτογραφιών "Women of Allah" που ξεκινάει το 1993. Στις φωτογραφίες αυτές απεικονίζονται γυναίκες ντυμένες με τσαντόρ να κρατούν όπλα. Στα πρόσωπα, στα χέρια ή σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια του σώματος που παραμένει ακάλυπτη από το τσαντόρ, με μελάνι εγγράφονται ποιητικά κείμενα με περσική καλλιγραφία. Τις στατικές φωτογραφίες ακολουθούν οι πρώτες βιντεοεγκαταστάσεις της, όπως τα "Anchorage" (1996) και "The Shadow of the Web" (1997), που αποτελούν την πρώτη της απόπειρα με πολλαπλή προβολή. Το 1998 με τη βιντεοεγκατάσταση δύο αντικριστών προβολών με τίτλο "Turbulent" ξεκινάει μια τριλογία, η οποία συμπληρώνεται από τα έργα "Rapture" (1999) και "Fervor" (2000) και πραγματεύεται την άνιση θέση των δύο φύλων στις ισλαμικές κοινωνίες και τη μεταξύ τους σχέση. Το "Turbulent" βραβεύεται με το First International Prize το 1999 στην 48η Μπιενάλε της Βενετίας, καθιερώνοντας τη Σιρίν Νεσάτ στον διεθνή καλλιτεχνικό χώρο. Το 2004 με την τριπλή βιντεοπροβολή "Μαχντόχτ" ξεκινάει έναν μνημειακό κύκλο πέντε βιντεοεγκαταστάσεων βασισμένων στο μυθιστόρημα της Σαρνούς Παρσιπούρ "Women without Men" που είναι απαγορευμένο στο Ιράν. Το "Μαχντόχτ" μαζί με τα υπόλοιπα βίντεο, "Ζαρίν" (2005), "Μουνίς" (2008), "Φαεζέ" (2008) και "Φαρόχ Λαγκά" (2008), είναι έργα εμπνευσμένα από τους βασικούς γυναικείους χαρακτήρες του μυθιστορήματος της Σαρνούς Παρσιπούρ, που με τον τρόπο τους απομακρύνονται από την κοινωνία στην οποία ζουν. Η σειρά αυτή ολοκληρώθηκε το 2008 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο σύνολό της στο Μουσείο Aros στη Δανία. Παράλληλα με τα βίντεο του κύκλου "Women without Men", η Σιρίν Νεσάτ ολοκλήρωσε πρόσφατα την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της με το ίδιο θέμα.