Έγινε παρεξήγηση

Πράσινοι λόφοι. Γοητεία. Λάμψη. Υγεία. Κι ένας κυνηγός κυνηγάει -αιχμαλωτίζει πεταλούδες. Οι πεταλούδες στη φυλακή. Οι πεταλούδες μακριά από το σπίτι τους. Τα παιδιά τους. Σε κελιά ανήλιαγα οι μουσικές, από έξω, δεν φτάνουν στα αυτιά τους. Μόνο κλαίνε για την αδικία. Την παρεξήγηση.

Οι μουσικές δυναμώνουν, γίνονται χορός. Που τους κυκλώνει.
Πρέπει να υποφέρουν κι άλλο. Πρέπει να ξεχάσουν την ζωή που έζησαν.
Όλα να σβύσουν από τη θύμησή τους.

Περπατάμε στα κελιά και βλέπουμε τις λέξεις, που ο Χάρης Λάμπερτ, διακρίνει στους τοίχους γραμμένες με κραγιόνια. Μολύβια πολύχρωμα.

Αντιγράφω: Όρη -λίμνη -συλλογές πεταλούδας - το σπιτάκι του τρόμου - ελευθερος - αεροπλάνο- έξω - ας γιορτάσουμε - δεν είναι όνειρο ή πραγματικότητα; - τέχνη - στόχος - άντρας - άνθρωπος - όραση - σχετικά με την τέχνη - το κλουβί - επαφή - έξω δεν έχει ασφάλεια - προστασία - μέσα υπάρχει τάξη και ασφάλεια - κάτω από το υπόστεγο - έβγαλε το λευκό πανί - κλουβί - φίλε - ψάχνοντας για την αγάπη - μια ευτυχισμένη οικογένεια - τέχνη - ο καλός-φίλος - χόρεψε στη μουσική της νύχτας μαζί μου - πρόκειται.

Μουσική.

Τα συναισθήματα στον τοίχο μοιάζουν πια σαν μέρη χορογραφίας. Τίτλοι εικόνων θεατρικής πράξης. Σαν τίτλοι τραγουδιών, που ο Άρης Δαβαράκης περιγράφει το συναίσθημα των άυλων όντων -της πεταλούδας. Ο πατέρας. Η μητέρα. Τα παιδιά ακούνε έκπληκτα. Τους αφορά αυτό το έργο. Γράφεται γι' αυτούς.

Ο συγγραφέας αυτού του αλλόκοτου παραμυθιού, ο Τάσος Μελετόπουλος, γράφει και συνθέτει την μουσική μαζί με τις λέξεις του πάνω σ' αυτό το χαρτί που κρατάτε στα χέρια σας. Ξεχνάει πως η ψυχή-πεταλούδα-μας- ζει το πολύ τέσσερις (4) ημέρες και μετά τέλος. Καπούτ. Θάνατος. Η τεχνητή επιμήκυνση της ζωή τους τον βοηθάει να γίνει πνεύμα-ήθος-σολωμικό ψυχανέμισμα.

Νεραϊδοπέρασμα δίπλα σε ποτάμια.

Που στερεύουν.

(Γιώργος Χρονάς)