Παρ' όλο που το αρχικό κείμενο αυτού του βιβλίου γράφτηκε πάνω στην κορύφωση που προκλήθηκε από το σχίσμα του παλαιού Ελληνικού Τεκτονισμού σε δυο Μεγάλες, ανεξάρτητες και αντίζηλες μεταξύ τους Στοές, προσπάθησα τότε κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, να μην υπερβώ την ευπρεπή κριτική, καίτοι θα είχα το προς τούτο δικαίωμα.

Κυρίως απέφυγα να κυκλοφορήσω το κείμενό του στο ευρύτερο κοινό και το εξέδωσασε ένα πολύ περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, τα οποία τα κατεύθυνα μόνοστους Τέκτονες εκείνους που, καθώς βρίσκονταν σε καίριες θέσεις, θεώρησα ότι είναι προβληματισμένοι και όχι μόνο θα κρίνουν με ευθύτητα, αλλά και ότι θα έπαιρναν επί τέλους θέση. Παραγνώρισα φυσικά το γεγονός ότι σε καιρούς δογματικών διαφορών, η ευθύνη, τα συναισθήματα και οι κρίσεις μεταβάλλονται και η μη ανάμιξη ή όπως πρόσφατα επικυρώθηκε η σιωπή, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να διατηρήσει κανείς τα αναλώσιμα και τυχαία τις περισσότερες φορές αξιώματά του.

'Εγραψα κυρίως αυτό το βιβλίο, για να υπηρετήσω πέρα από την αλήθεια και την ανάγκη του ιστορικού συγγραφέα, που υπάρχει σε κάποιο βαθμό, μέσα μου.Του ιστορικού που ενδιαφέρεται τόσο για τη διασύνδεση και την ερμηνεία των γεγονότων, όσο και για την αποτύπωση της προσωπικής του πορείας σε σχέση με αυτά. Με την απαίτηση να είναι όσο παίρνει βέβαια αντικειμενικός. Και δεν είμαι φυσικά εκείνος που θα αποφανθεί αν όντως αυτό το τελευταίο το πέτυχα στο βιβλίο μου τούτο. Εκείνο, πάντως, που μπορώ να βεβαιώσω, είναι ότι εγώ είχα εκείνη την εποχή τουλάχιστον τη διαίσθηση, αν όχι το ακριβές αίσθημα της συγκεκριμένης ιστορίας που εμείς τότε με τη στάση μας δημιουργούσαμε.

Όταν απεγνωσμένα κατέβαλα προσπάθεια να αναβάλω την εναντίον μου τεκτονική δίκη με πολλές υποχωρήσεις και δεν το πέτυχα, αναγκάστηκα να δηλώσω σε μια απολογία που υπήρξε στην ουσία ένα πολύωρο κατηγορώ εναντίον των κατηγόρων μου, ότι το αποτέλεσμα εκείνης της δίκης θα προσδιόριζε την πορεία του θεσμού μας για τις επόμενες δύο γενεές. Το πόσο έπεσα φυσικά μέσα σε αυτό μου τον υπολογισμό προσδιορίζεται από το γεγονός ότι η κρίση όχιμόνο και σήμερα εξακολουθεί να συνεχίζεται, αλλά έχει κορυφωθεί και μάλιστα στην πιο κυνική πλέον μορφή της.
Το Ύπατο Συμβούλιο που τότε θεώρησε ότι η αποστασιοποίηση θα το ωφελούσε, σήμερα πληρώνει τις τότε ευθύνες του. Το ίδιο εκείνο πρόσωπο το οποίο είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για το σχίσμα, καραδοκούσε με εξευτελιστικά ιώβεια υπομονή, επί πολλά χρόνια στα παρασκήνιά του, για να το διασπάσει και αυτό. Στις 12 Νοεμβρίου 2008 με έναν κεραυνό εν αιθρία καθαιρεί τον Ύπατο, ανακηρύσσεται Ύπατος ελέω Θεού και επιχαίρει μάλιστα για το κατόρθωμά του. Και όλα αυτά με την εν σιωπή παρουσία ανθρώπων, που παραδόξως εξακολουθώ να εκτιμώ.
Γιατί το κακό είναι ότι τώρα η πλαδαρότητα και όχι η οξύτητα είναι εκείνη που χαρακτηρίζει τη χλωμή ύπαρξη των συμβατικών Τεκτονικών Σωμάτων στη χώρα μας και των στελεχών τους. Και απομένει πάλι σε μας που απλά αγαπάμε το θεσμό, να τα βγάλουμε από τη νάρκη τους, με την πρωτοβουλία που δημιουργήσαμε. Να ιδρύσουμε δηλαδή μια νέα Μεγάλη Στοά, με έδρα μακριά από την Αθήνα, που θα αποτελέσει όχι μέσα από μια αντιπαράθεση, αλλά εξ αιτίας μιας θετικής παρουσίας,το έναυσμα μιας γενικότερης ανάτασης στο χώρο μας, αλλά και στον κοινωνικό μας περίγυρο γενικότερα. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)