Ο Ισαάκ Εμμανουήλοβιτς Μπάμπελ γεννήθηκε στην Οδησσό το 1894. Ήταν γιος ενός εμπόρου αγροτικών μηχανημάτων. Το πρώτο του διήγημα το δημοσίευσε το 1913 αλλά ήταν η Επανάσταση των Μπολσεβίκων και η δεκαετία του '20 που σηματοδότησε τις μεγάλες και βίαιες κοινωνικές αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της σοβιετικής ζωής που επηρέασαν ανεξίτηλα τον νεαρό συγγραφέα. Την περίοδο αυτή ο Μπάμπελ, όπως και οι συνομήλικοί του Μαγιακόφκσι, Ζαμιάτιν, Παστερνάκ και Μπουλγκάκοφ, απελευθερωμένος από τη λογοκρισία των τσάρων, βρήκε γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει τη λογοτεχνική του περσόνα. Εβραίος με σπουδές στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, συνδύασε την υπόθεση της επανάστασης με τη λογοτεχνία, τα δε πρώτα του διηγήματα τα έγραψε στα γαλλικά, επηρεασμένος από τον Φλομπέρ και τον Μοπασάν. Σπούδασε οικονομικά στο Κίεβο και αργότερα μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη, όπου συνήψε στενή φιλία με τον Μαξίμ Γκόργκι, δημοσιεύοντας διηγήματα στο περιοδικό του "Letopis". Το 1920 με το ψευδώνυμο Κίριλ Βασίλιεβιτς Λιούτοφ γίνεται πολεμικός ανταποκριτής στο πολωνικό μέτωπο. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά και εφημερίδες δημοσιεύοντας ανταποκρίσεις από τον πόλεμο, διηγήματα και ιστορίες. Το 1932 έρχεται στο Παρίσι, όπου βρισκόταν ήδη η γυναίκα του Ευγενία, και βλέπει για πρώτη φορά την τριετή κόρη του Ναταλί. Στο Παρίσι γνωρίζει τον Ιλία Ερεμπούργκ, ο οποίος τον φέρνει σε επαφή με τον Αντρέ Μαλρό, ο οποίος, σε συνεννόηση με τον Αντρέ Ζιντ, πρωτοστατεί στο να σταλούν ο Μπάμπελ και ο Παστερνάκ τον Ιούνιο του 1933 στο Διεθνές Αντιφασιστικό Συνέδριο των Συγγραφέων στο Παρίσι. Το 1934 ο Μπάμπελ ασκεί δημόσια και σκληρή κριτική στο καθεστώς του Στάλιν. Το 1935 συνεργάζεται με τον Αϊζενστάιν στην παραγωγή της ταινίας "Το λιβάδι του Μπεζίν". Όλο το διάστημα του Μεσοπολέμου εκδίδει δεκάδες βιβλία με διηγήματα που πηγαίνουν πολύ καλά στις πωλήσεις. Το 1939 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ως κατάσκοπος της Αυστρίας και της Γαλλίας και στις 27 Ιανουαρίου 1940 με διαταγή του Στάλιν εκτελείται στις φυλακές Λιουμπιάνκα. Η άδικη εκτέλεσή του παραμένει επτασφράγιστο μυστικό ως και οκτώ χρόνια αργότερα, το 1948, που κυκλοφορούν φήμες ότι θα αποφυλακισθεί. Το δε 1954 αθωώνεται και επίσημα και δικαιώνεται από τη Σοβιετική Ένωση, με το πιστοποιητικό θανάτου του να γράφει ότι πέθανε από "ανεξακρίβωτες αιτίες".

Ο David Bezmozgis γεννήθηκε στη γεννήθηκε στη Ρίγα της Λετονίας. Το 1980 μετανάστευσε με τους γονείς του στο Τορόντο. Πήρε το πτυχίο του στην Αγγλική Φιλολογία από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ και στις Καλές Τέχνες από τη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας. Γραπτά του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Harper's, New Yorker και The Walrus, και άλλα συμπεριλήφθηκαν στα "Καλυτέρα Διηγήματα της Αμερικής", 2005. Η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο "Natasha" (Νατάσα) κυκλοφόρησε και έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Ζει στο Τορόντο.

Ο Χάρολντ Μπρόντκι (1930-1996) γεννήθηκε στο Στάντον του Ιλινόι και μεγάλωσε στο Γιουνιβέρσιτι Σίτι του Μιζούρι, έξω από το Σεντ Λούις. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ο Μπρόντκι άρχισε τη συγγραφική του καριέρα γράφοντας διηγήματα για το New Yorker και άλλα περιοδικά. Τα διηγήματά του κέρδισαν δυο πρώτα Βραβεία O. Henry.

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Διηγηματογράφος και ποιητής, δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα το 1961. Επί χρόνια θα εργαστεί ως καθηγητής δημιουργικής γραφής σε διάφορα πανεπιστήμια. Το 1983 θα γνωρίσει την καταξίωση, όταν του απονέμεται το βραβείο Μίλντρεντ και Χάρολντ Στράους από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, το οποίο του επιτρέπει να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο γράψιμο. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του "Ο καθεδρικός ναός" (εκδ. Οδυσσέας), η οποία ήταν υποψήφια για το βραβείο Πούλιτζερ. Πεθαίνει τον Αύγουστο του 1988. Πολυμεταφρασμένος, έργα του κυκλοφορούν και στα ελληνικά.

Άντον Τσέχοφ (1860 - 1904): Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ ήταν Ρώσος συγγραφέας πολλών διηγημάτων, θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του και μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό και θρησκευτικό περιβάλλον. Ο Τσέχωφ από την 6η τάξη του γυμνασίου αναγκάστηκε μόνος του να βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα κατ' οίκον. Το 1879 μπαίνει στο ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου της Μόσχας, το οποίο τελείωσε το 1884. Από τον καιρό της σπουδής του στο γυμνάσιο, ο Τσέχωφ άρχισε να γράφει χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις, μονόπρακτα. Από το 1880 τα έργα του αρχίζουν να δημοσιεύονται στα περιοδικά "Ξυπνητήρι", "Θεατής", "Μόσχα", "Φως και σκιά", "Θραύσματα" κ.ά. με το ψευδώνυμο Αντόσια Τσεχοντέ. Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων "Τα παραμύθια της Μελπομένης". Το 1884-85 γράφει την ιατρική του διατριβή που δεν τελείωσε, εξαιτίας των ασχολιών του. Ως γιατρός βοηθούσε τους ανήμπορους και παρείχε τις ιατρικές υπηρεσίες του δωρεάν. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι: "Ο γλάρος", "Ο θείος Βάνιας", "Οι τρεις αδελφές", "Ο βυσσινόκηπος", "Στέππα" κ.ά. Πέθανε το 1904.

Ο Στούαρτ Ντάιμπεκ είναι ο βραβευμένος συγγραφέας της συλλογής ιστοριών με τίτλο "Childhood and Other Neighborhoods", "I Sailed With Magellan" και "The Coast of Chicago", καθώς και των ποιητικών ανθολογιών "Brass Knuckles" και "Streets in Their Own Ink". Πήρε το πτυχίο Καλών Τεχνών από το Πανεπιστήμιο της Αιόβα το 1973 και με την ιδιότητα του διακεκριμένου συγγραφέα συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν. Οι πολλές διακρίσεις του περιλαμβάνουν ένα Βραβείο ΡΕΝ/Malamud, ένα Βραβείο Lannan και το Βραβείο Συγγραφέων Writing.

Η Ντέμπορα Άιζενμπεργκ είναι συγγραφέας τεσσάρων συλλογών διηγημάτων: " Transactiosn in Foreign Currency", "Under the 82nd Airborne", "All Around Atlantis" και "Twilight of the Superheroes". Τιμήθηκε με το Βραβείο Συγγραφέων Whiting, με υποτροφία από το Ίδρυμα Lannan, υποτροφία Guggenheim και το Βραβείο Διηγήματος.

Ο Γουίλιαμ Φώκνερ γεννήθηκε -ως William Cuthbert Falkner- στο New Albany κοντά στην Οξφόρδη της Πολιτείας του Μισισιπή το 1897. Παρόλο που ο προπάππος του ήταν συνταγματάρχης και σπουδαία φυσιογνωμία του αμερικανικού Νότου, ο Φώκνερ δεν έγινε δεκτός στο στρατό όταν η Αμερική μπήκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λίγο αργότερα, κατάφερε να καταταγεί στην καναδική και, στη συνέχεια, στη βρετανική βασιλική αεροπορία, και μετά τον πόλεμο φοίτησε για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή. Εγκατέλειψε τις σπουδές του -ήταν, εξάλλου, μετριότατος φοιτητής- και ασχολήθηκε με δουλειές του ποδαριού, ανάμεσά τους ένα βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη και μια μικρή εφημερίδα στη Νέα Ορλεάνη, όπου το 1924 ο φίλος του Φιλ Στόουν φρόντισε να εκδοθεί σε 1.000 αντίτυπα η συλλογή ποιημάτων του "The Marble Faun" ("Ο μαρμάρινος φαύνος"). Στη Νέα Ορλεάνη γνωρίστηκε με έναν κύκλο λογοτεχνών στον οποίο συμμετείχε ο Σέργουντ Άντερσον, που τον ενθάρρυνε να στραφεί στην πεζογραφία, κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, "Soldiers' Pay" ("Η πληρωμή του στρατιώτη"), που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Boni and Liveright το 1926. Το 1929 παντρεύτηκε κι έπιασε δουλειά, νυχτερινή βάρδια, στην τροφοδοσία ενός τοπικού ηλεκτρικού σταθμού. Εκείνο το διάστημα, μέσα σε έξι βδομάδες του καλοκαιριού, από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις το πρωί, γεννήθηκε το "As I Lay Dying" ("Καθώς ψυχορραγώ"), που κυκλοφόρησε την αμέσως επόμενη χρονιά (1930). Ακολούθησε το "Sanctuary" ("Άδυτο", 1931) και κάποια σενάρια για το Χόλυγουντ (μεταξύ των οποίων το "Today we Live" του Χάουαρντ Χωκς, 1933, πάνω σ' ένα δικό του διήγημα, και αργότερα οι διασκευές του "Μεγάλου ύπνου" του Ρ. Τσάντλερ, στην ομότιτλη μεταφορά με πρωταγωνιστές τον Χ. Μπόγκαρτ και τη Λ. Μπακόλ, καθώς και του "Να έχεις και να μην έχεις" του Χέμινγουεϊ), μια και οι πωλήσεις των βιβλίων του ήταν ασήμαντες. Αν και αναγνωρισμένος συγγραφέας, ο Φώκνερ πέρασε βασανισμένη ζωή βυθισμένος στον αλκοολισμό και την κατάθλιψη. Στον κόσμο του, παρά την επικέντρωση στον αμερικανικό νότο, η αφήγηση προσλαμβάνει οικουμενική σημασία ως στάση απέναντι στο ανθρώπινο πεπρωμένο και σε προβλήματα όπως οι φυλετικές διακρίσεις. Στα σημαντικότερα έργα του, που συχνά χαρακτηρίζονται από πειραματική γραφή, επηρεασμένη από την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, συγκαταλέγονται και τα μυθιστορήματα "Mosquitos" ("Κουνούπια"), 1927, "Sartoris" ("Σαρτόρις", με αρχικό τίτλο "Flags in the Dust"), 1929, "The Sound and the Fury" ("Η βουή και η μανία"), 1929, "Light in August" ("Φως τον Αύγουστο"), 1932, "Absalom, Absalom!" ("Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!"), 1936, "The Wild Palms" ("Άγρια Φοινικόδενδρα"), 1939, "The Hamlet" ("Το χωριουδάκι" -πρώτο μέρος της τριλογίας των Snope), 1940, "Requiem for a Nun" ("Ρέκβιεμ για μια μοναχή"), 1951, "The Town" ("Η πόλη"), 1957 και "The Mansion" ("Το Μέγαρο"), 1959 -δεύτερο και τρίτο μέρος της τριλογίας των Snope-, "The Reivers" ("Οι κλέφτες"), 1961, καθώς και περισσότερες από 80 συλλογές διηγημάτων. Το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1955 με το National Book Award και με το Pulitzer Prize for fiction (για το μυθιστόρημα "A Fable"), το 1962 με το Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και -μετά θάνατον- για δεύτερη φορά με το Pulitzer Prize (για το μυθιστόρημα "The Reivers"). Το 1957 έγινε δεκτός από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια ως συγγραφέας διαμονής (writer-in-residence). Στο ίδιο Πανεπιστήμιο δώρισε το 1961 το προσωπικό του αρχείο για τη δημιουργία του William Faulkner Foundation. Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στη Byhalia της Βιρτζίνια, το 1962, και τάφηκε στο κοιμητήριο της Οξφόρδης του Μισισιπή, Πολιτείας την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ στη ζωή του.

Ο Ρίτσαρντ Φορντ γεννήθηκε στο Τζάκσον του Μισσισσιππή το 1944. Είναι ο συγγραφέας των συλλογών διηγημάτων "Rock Springs", "Women with Men" και "A Multitude of Sins" καθώς και έξι μυθιστορημάτων: "Α Piece of My Heart", "The Ultimate Good Luck", "The Sprotwriter", "Wild Life", "Independence Day", που τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ, και πολύ πρόσφατα, το "Lay of the Land", που ήταν υποψήφιο για το Βραβείο National Book Critics Circle.

Ο Ντέιβιντ Γκέιτς είναι μόνιμος συνεργάτης του Νewsweek και ζει στη Νέα Υόρκη. Δουλειά του έχει δημοσιευτεί στα Esquire, GQ, Grand Street, Ploughshares, Triquarterly, The Best American Short Stories και The O. Henry Prize Stories. Η συλλογή διηγημάτων του "The Wonders of the Invisible World" ήταν στην τελική λίστα για το Βραβείο National Book Critics Circle.

Ο Ντένις Τζόνσον (1949-2017) γεννήθηκε στο Μόναχο της πρ. Δυτικής Γερμανίας. Μεγάλωσε στο Τόκιο, στη Μανίλα και στην Ουάσινγκτον. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Αιόβα, με δάσκαλο τον σημαντικό συγγραφέα και ποιητή Raymond Carver. Όπως και ο Norman Mailer, ένας από τους προδρόμους του, καταπιάστηκε με ποικίλα είδη γραφής: υπήρξε πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, αρθρογράφος και ποιητής. Το 1969 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο "The Man Among the Seals". Την επόμενη χρονιά προχώρησε στην πρώτη του θεραπεία αποτοξίνωσης από το αλκοόλ, ενώ έζησε κάμποσες περιπέτειες με τα ναρκωτικά και την αλητεία. Έγινε γνωστός με το βιβλίο του "Jesus' Son" (1992), συλλογή διηγημάτων με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, κείμενα γραμμένα στη διάρκεια του εθισμού του στα ναρκωτικά και σε μια ατμόσφαιρα οδύνης - μόλις είχε διαζευχθεί για δεύτερη φορά, είχε προσβληθεί από ελονοσία, ήταν ζορισμένος οικονομικά, δεν είχε μόνιμη κατοικία. Το "Jesus' Son", τίτλος αντλημένος από έναν στίχο του περιβόητου τραγουδιού "Heroin" του Lou Reed, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ώθησε το αναγνωστικό κοινό στην ανακάλυψη και των παλαιότερων έργων του, ανάμεσα στα οποία οι ποιητικές συλλογές "The Incognito Lounge" (1982) και "The Veil" (1987) και τα μυθιστορήματα "Angels" (1983), "Fiskadoro" (1985), "Stars at Noon" (1986), "Resuscitation of a Hanged Man" (1991), και αυτά που ακολούθησαν: "Already Dead: A California Gothic" (1998) και "The Name of the World" (2000). Το μυθιστόρημα "Tree of Smoke" ("Δέντρο από καπνό", 2007, ελλ. Εκδ. Πατάκη, 2011), αποτελεί ένα έξοχο επίτευγμα που συνδύασε τα πολλά ταλέντα του δημιουργού του, τιμήθηκε με National Book Award και έφτασε στην τελική λίστα για το βραβείο Pulitzer. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Nobody Move" (2009), "The Laughing Monsters" (2014), και η νουβέλα "Train Dreams" (2011), που ήταν επίσης υποψήφια για το βραβείο Pulitzer. Το 2018 αναμένεται από τις εκδόσεις Penguin/Random House η τελευταία συλλογή διηγημάτων του, "The Largesse of the Sea Maiden". Έφυγε από τη ζωή μετά από μάχη με τον καρκίνο στο σπίτι του στην Καλιφόρνια, στις 24 Μαΐου 2017, σε ηλικία 67 ετών.

Η Μιράντα Τζουλάι είναι κινηματογραφίστρια, performing artist και συγγραφέας. Η συλλογή διηγημάτων της "No One Belongs here Move Than You" εκδόθηκε το 2007. Ζει στο Λος Άντζελες.

Ο τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα γεννήθηκε στο Μπρνο, το 1929, και ζει στη Γαλλία, τη δεύτερη πατρίδα του, από το 1975. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: "Το αστείο", "Η ζωή είναι αλλού", "Το βαλς του αποχαιρετισμού", "Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης", "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", "Η αθανασία", καθώς επίσης τη συλλογή διηγημάτων "Κωμικοί έρωτες" -όλα στην τσέχικη γλώσσα. Όπως και τα παλαιότερα δοκίμια "Η τέχνη του μυθιστορήματος" και οι "Προδομένες διαθήκες". Τα πιο πρόσφατα όμως, μυθιστορήματά του -"Η βραδύτητα", "Η ταυτότητα" και "Η άγνοια" γράφτηκαν στα γαλλικά.

Ο Bernard Malamud (1914-1986) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς του ήταν Ρωσοεβραίοι εμιγκρέδες που διατηρούσαν ένα μικρό μπακάλικο στο Μπρούκλιν. Ο Bernard πηγαίνει σε διάφορα δημόσια σχολεία και το 1936 αποφοιτά από το City College της Νέας Υόρκης. Δουλεύει παράλληλα ως εκπαιδευόμενος δάσκαλος και το 1942, μην έχοντας στρατευθεί, ως προστάτης οικογενείας, παίρνει και το Μάστερ από το Columbia University. Τα επόμενα χρόνια εργάζεται ως δάσκαλος σε νυχτερινά σχολεία με ενήλικους μαθητές. Το 1945 παντρεύεται την ιταλικής καταγωγής Ann de Chiara, παρά τις αντιδράσεις και των δύο οικογενειών. Απόφοιτος του Cornell και η ίδια, θα τον συντροφεύει ως το θάνατό του, και θα είναι πάντα η πρώτη που θα διαβάζει (και θα δακτυλογραφεί...) τα χειρόγραφά του. Θα αποκτήσουν ένα γιο και μια κόρη. Το 1949, ο Malamud αρχίζει να διδάσκει έκθεση σε πρωτοετείς του Oregon State University, καθώς όμως δεν έχει διδακτορικό, δεν του επιτρέπεται να διδάξει λογοτεχνία. Αν και έχει αρχίσει να γράφει κάποια πρώτα διηγήματα και να τα δημοσιεύει σε περιοδικά ήδη από το 1943, είναι στα χρόνια του Όρεγκον που αποκτά τη συνήθεια να αφιερώνει τρεις ημέρες της εβδομάδας στο γράψιμο. Το 1961 αφήνει το Όρεγκον για να διδάξει δημιουργική γραφή στο Bennington College, στο Βερμόντ- μια θέση που θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Malamud ολοκληρώνει το πρώτο του μυθιστόρημα το 1948- αυτό το έργο όμως θα μείνει ανέκδοτο, μια και ο ίδιος θα κάψει αργότερα τα χειρόγραφα. Το πρώτο του βιβλίο που τελικά θα εκδοθεί, ένα μυθιστόρημα με θέμα έναν αστέρα του μπέιζμπολ, κυκλοφορεί το 1952 με τίτλο "The Natural" και περνά μάλλον απαρατήρητο. Πολλά χρόνια αργότερα, ωστόσο, θα γυριστεί σε ταινία από τον Barry Levinson με πρωταγωνιστή τον Robert Redford (1984, ελληνικός τίτλος: "Ο Καλύτερος"). Στο δεύτερο μυθιστόρημά του, με τίτλο "The Assistant" (1957, στα ελληνικά: "Ο βοηθός", μτφ. Θάνος Ελισαίος, εκδ. ΑΣΕ), ο Malamud αντλεί από τα παιδικά του βιώματα για να περιγράψει έναν Εβραίο έμπορο του Μπρούκλιν. Το 1958 κυκλοφορεί και η πρώτη συλλογή διηγημάτων του, με τίτλο "The Magic Barrel" (στα ελληνικά: "Το μαγικό βαρέλι", μτφ. Μάνθος Κρίσπης, εκδ. Γράμματα) που θα κερδίσει το National Book Award. Ακολουθούν τα μυθιστορήματα "A New Life" (1961), εμπνευσμένο από τα χρόνια του στο Oregon State University, και "The Fixer" (1966), που του αποφέρει τόσο το National Book Award όσο και το βραβείο Pulitzer. Το βιβλίο έχει θέμα του τον αντισημιτισμό στα χρόνια της τσαρικής Ρωσίας και γυρίζεται επίσης σε ταινία (1968, ελληνικός τίτλος: "Ο άνθρωπος από το Κίεβο") από τον John Frankenheimer, με τους Alan Bates και Dirk Bogarde. Από τα υπόλοιπα βιβλία του ξεχωρίζουν η συλλογή διηγημάτων "Pictures of Fidelman" (1969), και τα μυθιστορήματα "The Tenants" (1971), "Dubin's Lives" (1979) και "God's Grace" (1982, στα ελληνικά: "Η τελευταία χάρη", μτφ. Γιάννης Κωστόπουλος, εκδ. Ψυχογιός). Το θεματικό πεδίο του Malamud είναι αρκετά ευρύ, η ηθική ευαισθησία του ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη και η σκωπτική του διάθεση καταφεύγει σχεδόν πάντοτε σε ευρηματικές λύσεις. Αν και ο ίδιος θεωρούσε ότι είχε κατά κύριο λόγο επηρεαστεί από τον Mark Twain και τον Nathaniel Hawthorne, η εβραϊκή και "γίντις" πτυχή του έργου του είναι πολύ έντονη. Οι ήρωες του, απλοί άνθρωποι τους οποίους περιγράφει με τρυφερότητα και συμπόνια, είναι εγκλωβισμένοι σε μια άχαρη ζωή και, όποιο κι αν είναι το σκηνικό της ιστορίας τους (ο κόσμος του μπέιζμπολ, το γκέτο του Μπρούκλιν, η τσαρική Ρωσία, η αμερικανική Δύση ή ένα κατεδαφιστέο κτίριο της Νέας Υόρκης), ονειρεύονται ένα νέο ξεκίνημα, προτάσσοντας όμως πάντα την ηθική και υπερβαίνοντας τελικά κάθε εγωισμό τους. Ο Bernard Malamud πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1986. Το έργο του θεωρείται μάλλον μικρό σε έκταση: του άρεσε να γράφει αργά και προσεκτικά, με αποτέλεσμα να προσφέρει ένα σύνολο μονάχα επτά μυθιστορημάτων και 54 διηγημάτων. Κι όμως, αυτά ήταν αρκετά για να τον κατατάξουν μεταξύ των κορυφαίων Αμερικανοεβραίων συγγραφέων, μαζί με τους Saul Bellow και Philip Roth.

O Henri Rene Albert Guy de Maupassant γεννιέται στη Νορμανδία το 1850 και πεθαίνει στο Παρίσι το 1893. Ξεκινά να γράφει σε ηλικία δεκατριών χρόνων και συνεχίζει να δουλεύει εντατικά μέχρι το τέλος της ζωής του. Στο έργο του περιλαμβάνονται έξι μυθιστορήματα, οκτώ θεατρικά έργα, μερικές ποιητικές συλλογές, πολλά δοκίμια, άρθρα και ταξιδιωτικά αφηγήματα και το κυριότερο, πάνω από τριακόσια διηγήματα. Ο Maupassant μεγαλώνει στη Νορμανδία, κοντά στη φύση και τους ανθρώπους της υπαίθρου. Είναι ένα πανέξυπνο αγόρι με μεγάλη παρατηρητικότητα που απολαμβάνει εξίσου το παιχνίδι με τη μελέτη. Όταν ο Guy γράφει τους πρώτους του στίχους, η μητέρα του, ενθουσιασμένη τον αναθέτει στον Flaubert , παλιό οικογενειακό φίλο, που γίνεται ο πνευματικός πατέρας του Maupassant. Σε ηλικία δεκαεννέα ετών ξεκικά σπουδές στη νομική σχολή του Παρισιού και αργότερα προσλαμβάνεται στο δημόσιο. Το 1874 γνωρίζει στο σπίτι του Flaubert τον Zola, ο οποίος τον περιβάλλει με φιλία και τον εισάγει σ' έναν κύκλο μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής. Το 1880 με τη βοήθεια του Zola εκδίδεται το διήγημά του "Χοντρομπαλού" χάρη στο οποίο αναγνωρίζεται ως μεγάλος διηγηματογράφος. Παραιτείται από το υπουργείο και ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο. Ο Maupassant αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και πεθαίνει από σύφιλη σε ψυχιατρική κλινική του Παρισιού σε ηλικία μόλις σαράντα τριών ετών. Στα 310 διηγήματά του έχει καταγράψει την πραγματικότητα σε όλες της τις εκφάνσεις, αποστασιοποιημένα, χωρίς να αναπτύσσει κοινωνικούς προβληματισμούς, με ύφος λιτό και ακριβές, άλλοτε ανάλαφρο και περιπαικτικό και άλλοτε πικρό και ζοφερό.

Η Λόρι Μουρ γεννήθηκε το 1957 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια St.Lawrence και Cornell και είναι καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin. Έχει δημοσιεύσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων, τρία μυθιστορήματα και ένα παιδικό βιβλίο. Είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Το βιβλίο της "Η πόρτα στη σκάλα" ήταν στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για τα βραβεία PEN/Faulkner και Orange.

Η Άλις Μανρόου γεννήθηκε το 1931 και μεγάλωσε στο Οντάριο του Καναδά. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων: "Dance of the Happy Shades", 1968 (Governor General's Award for Fiction), "Lives of Girls and Women", 1971 (που μερικοί το θεωρούν σπονδυλωτό μυθιστόρημα), "Something I've Been Meaning to Tell You", 1974, "Who Do You Think You Are?", 1978 (Governor General's Award for Fiction), "The Moons of Jupiter", 1982, "The Progress of Love", 1986 (Governor General's Award for Fiction), "Friend of My Youth", 1990 (Trillium Book Award), "Open Secrets", 1994, "The Love of a Good Woman", 1998 (Giller Prize), "Hateship, Friendship, Courtship, Loveship, Marriage", 2001 (ελλ. έκδ. "Μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει", επανεκδόθηκε και ως "Away From Her"), "Runaway", 2004 (Giller Prize), "The View from Castle Rock", 2006, "Too Much Happiness", 2009 (ελλ. έκδ. "Πάρα πολλή ευτυχία"), "Dear Life", 2012 (υπό έκδοση στα ελληνικά). Έχει διακριθεί τρεις φορές με την υψηλότερη λογοτεχνική διάκριση στον Καναδά, το Governor General’s Literary Award. Έχει επίσης βραβευτεί από την Ένωση Κριτικών των ΗΠΑ κι έχει λάβει το βραβείο Rea για την προσφορά της στο διήγημα. Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Man Booker International για το σύνολο του έργου της. Η κριτική επιτροπή του βραβείου, ανέφερε: "Με κάθε διήγημά της, η Μανρόου καταφέρνει να φτάσει το βάθος και την ακρίβεια που οι πιο πολλοί μυθιστοριογράφοι καταφέρνουν με το σύνολο του έργου τους· διαβάζοντάς την, μαθαίνεις πάντα κάτι που δεν είχες ποτέ σκεφτεί". Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Παρότι έχουν πουλήσει 1 εκ. αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, η αναγνώρισή της δεν ήταν αυτή που της άξιζε, έξω από έναν κύκλο "ειδικών" της λογοτεχνίας, μέχρι το 2013, όταν τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας -πρώτη καναδή συγγραφέας και 13η γυναίκα που βραβεύτηκε- "ως μετρ του σύγχρονου διηγήματος", σύμφωνα με τη λιτή ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας. Όταν ανακοινώθηκε η βράβευσή της, τον ανεπιφύλακτο θαυμασμό για το έργο της εξέφρασαν δημόσια, μεταξύ άλλων, οι συγγραφείς Μάργκαρετ Άτγουντ, Α.Σ. Μπάιατ, Ανν Ενράιτ, Κολμ Τόιμπιν, Τζόναθαν Φράνζεν, κ.ά.

Ο Ρόμπερτ Μούζιλ γεννήθηκε το 1880 στο Κλάγκενφουρτ της Αυστρίας. Σπούδασε αρχικά σε στρατιωτική σχολή, αλλά αργότερα ενδιαφέρθηκε για τη μηχανολογία. Το 1901 πήρε το πτυχίο του μηχανολόγου. Σύντομα στράφηκε προς τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και την πειραματική ψυχολογία. Το 1908 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας, της φυσικής και των μαθηματικών. Την τριετία 1911-1914 εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος. Το 1911 παντρεύτηκε τη Μάρθα Μαρκοβάλντι. Το 1914 υπηρέτησε ως αξιωματικός στο ιταλικό μέτωπο, όπου και παρασημοφορήθηκε. Το 1919 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του αυστριακού Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1920 εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος. Το 1923 του απονεμήθηκε το βραβείο "Κλάιστ" για τους "Ονειροπόλους". Το 1924 του απονεμήθηκε το μεγάλο βραβείο των τεχνών της Βιέννης και το 1929 το βραβείο "Γκέρχαρτ Χάουπτμαν". Το 1938 κατέφυγε με τη γυναίκα του στη Ζυρίχη και από εκεί στη Γενεύη, όπου και πέθανε το 1942. Κυριότερα έργα του είναι τα μυθιστορήματα "Οι αναστατώσεις του οικότροφου Ταίρλες" (1906) και "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες" (1930-1943), που έμεινε ημιτελές. Οι νουβέλες "Δεσμοί" ("Η τελείωση του έρωτα" και "Ο πειρασμός της σιωπηλής Βερόνικας") (1911), "Οι τρεις γυναίκες" ("Η Γκρίτζα", "Η πορτογαλίδα", "Η Τόνκα") (1924) και "Ο Βίντσεντς και η φίλη των σημαντικών ανδρών" (1923).

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1899, από αριστοκρατική οικογένεια. Όταν οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία στη Ρωσία, η οικογένειά του εγκατέλειψε τη χώρα. Σπούδασε γαλλική και ρωσική λογοτεχνία στο κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ και το 1922 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας του εξέδιδε τη ρωσόφωνη εφημερίδα "Rul'". Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία οδήγησε το Βλαντιμίρ, τη γυναίκα του Βέρα και το γιο τους Ντμίτρι στο Παρίσι, το 1938, και η νίκη του Χίτλερ τους οδήγησε οριστικά στην Αμερική, το 1940, όπου έζησε και δίδαξε λογοτεχνία στο κολέγιο Γουέλεσλι, στο Στάνφορντ, στο Κορνέλ και στο Χάρβαρντ. Από το 1959 αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, έγραψε στα ρωσικά και στα αγγλικά. Το 1973 τιμήθηκε με το Αμερικανικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα του που έγραψε στα ρωσικά (και απέδωσε, αργότερα, ο ίδιος στα αγγλικά), ξεχωρίζουν τα: "Γέλιο στο σκοτάδι", "Mashenka/Μαίρη", "Η άμυνα του Λούζιν", "Απόγνωση", "Πρόσκληση σ’ έναν αποκεφαλισμό", "Το μάτι", "Το δώρο" και "Ο γητευτής" (ένας πρόδρομος της "Λολίτας"), και ανάμεσα σ' αυτά που έγραψε στα αγγλικά, "Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ", "Χλομή φωτιά", "Άντα", "Επικίνδυνη στροφή", "Ο αξιοπρεπής κύριος Πνιν", "Διαφανή αντικείμενα", "Μίλησε μνήμη", "Λώρα" (ημιτελές μυθιστόρημα, που έδωσε εντολή να καταστραφεί), και φυσικά το αριστούργημά του, "Λολίτα", που μεταφέρθηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Πέθανε το 1977 στην Ελβετία, από επιδείνωση της υγείας του ύστερα από ένα πέσιμο στις πλαγιές του Νταβός, όπου ασκούσε το χόμπι του της συλλογής πεταλούδων.

H Γκρέις Πέιλι (1922-2007) μοίραζε το χρόνο της μεταξύ Νέας Υόρκης και Θέτφορντ Χιλ, στο Βερμόντ. Έχει συγγράψει τη συλλογή διηγημάτων "The Little Disturbances of Man", "Enormous Changes at the Last Minute" και "Later the Same Day". Τα "Collected Stories" ήταν υποψήφια για το Βραβείο Πούλιτζερ και το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου. Έγραψε επίσης δύο βιβλία ποίησης και μια ανθολογία με ποιήματα και πεζά, με τίτλο "Long Walks and Intimate Talks". Η Πέιλι δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Σάρα Λόρενς, Ντάρμουθ και στο Σίτι Κόλετζτης Νέας Υόρκης. Τιμήθηκε το 1993 με το Αριστείο Τεχνών του Βερμόντ, με το Βραβείο RΕΑ διηγήματος το 1992 και με το Βραβείο Edith Wharton το 1989.

Η Μαίρη Ρόμπιζον γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον. Αποφοίτησε από το Τζονς Χόπκινς όπου σπούδασε με τον Τζον Μπαρθ. Με υποτροφία Guggenheim, δύο Βραβεία Pushcart και Βραβείο Ο. Henry, καθώς και το Βραβείο Μυθιστορήματος από τους Los Angeles Times. Έχει συγγράψει τρία μυθιστορήματα προηγουμένως, τα "Oh!", "Substraction" και "Why Did I Ever", και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Η Ρόμπιζον έχει γράψει για το Χόλιγουντ και συνεργάζεται με το New Yorker από το 1977.

Ο George Saunders έχει γράψει εφτά βιβλία, ανάμεσα στα οποία οι συλλογές διηγημάτων Tenth of December και Pastoralia. Έχει υπάρξει υπότροφος του Ιδρύματος Lannan, της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, και του Ιδρύματος Guggenheim. Το 2006 τιμήθηκε με την Υποτροφία MacArthur. Το 2013 του απονεμήθηκε το Βραβείο Διηγήματος PEN/Malamoud ενώ συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο των Times με τους εκατό πιο σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο. Διδάσκει στο Πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Σύρακιουζ..

O Gilbert Sorrentino (1929-2006) έχει γράψει πάνω από 30 βιβλία, στα οποία περιλαμβάνεται το κλασικό "Mulligan Stew" και δυο μυθιστορήματα που ήταν υποψήφια για το βραβείο PEN/Faulkner: "Little Casino" και "Aberrration of Starlight". Έχει πάρει δύο φορές υποτροφία του Ιδρύματος Guggenheim και το 2005 το βραβείο Lannan Lifetime Achievement (για τη συνολική του προσφορά). Άλλοτε αρχισυντάκτης του Grove Press, ο Σορεντίνο δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, προτού επιστρέψει στη γενέτειρά του, το Μπρούκλιν.

Ο Γουίλιαμ Τρέβορ γεννήθηκε στο Μίτσελσταουν του Κορκ το 1928 και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην ιρλανδική επαρχία. Σπούδασε στο Κολλέγιο της Αγίας Τριάδας του Δουβλίνου και είναι μέλος της Ιρλανδικής Ακαδημίας Γραμμάτων. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Hawthornden ενώ έχει λάβει τρεις φορές το βραβείο Whitebread. Ήταν πέντε φορές υποψήφιος για το βραβείο Man Booker. Το βιβλίο του "Καλοκαίρι και έρωτας" ήταν στη μεγάλη λίστα για το βραβείο Man Booker το 2009. Για το σύνολο του έργου του έλαβε το έγκριτο David Cohen Literature Prize (1999) ενώ το 2002 χρίστηκε ιππότης. Ζει στο Ντέβον. Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: "Το οικοτροφείο" (1965), "Τη μέρα που μεθύσαμε με κέικ" (1967), "Η κυρία Έκντορφ στο ξενοδοχείο του Ο' Νηλ" (1969), "Άγγελοι στο Ριτς" (1975, Βραβείο της Βασιλικής Ακαδημίας Λογοτεχνίας), "Τα παιδιά του Ντύνμουθ" (1976, Βραβείο Whitbread).

Η Άννα Παπασταύρου μεταφράζει επαγγελματικά εδώ και δεκαπέντε χρόνια από ιταλικά, αγγλικά και γαλλικά, κυρίως και (σχεδόν αποκλειστικά πια) λογοτεχνία. Επίσης ασχολείται και με τη διασκευή κλασικών έργων για παιδιά καθώς και με την ποιητική διασκευή κλασικών (όπως, π.χ. Οι μύθοι του Αισώπου, για τις εκδόσεις Παπαδόπουλος). Ενδεικτικά, κάποιοι από τους συγγραφείς που έχει μεταφράσει είναι οι: Umberto Eco, Cesare Pavese, Massimo Montanari, Alessandro Baricco, Ernest Hemingway, Mark Twain, Terry Pratchett, Jeffrey Eugenides. Μεταφραστική δουλειά της που είχε την τύχη να διακριθεί ήταν: - The Adventures of Huckleberry Finn, Mark Twain - Οι περιπέτειες του Χακ Φιν ( τιμήθηκε από τη Διεθνή Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον τομέα της μετάφρασης για το έτος 2000. - Storie Della Preistoria, Alberto Moravia - Ιστορίες από την Προϊστορία, εκδόσεις "Μεταίχμιο" (Βραβείο Μετάφρασης από το Υπουργείο Εξωτερικών της Ιταλίας για το έτος 2005).

Ο Τζέφρυ Ευγενίδης (Jeffrey Eugenides), κατάγεται από την Προύσα της Μικράς Ασίας και γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1960 στο Ντιτρόιτ του Michigan. Σπούδασε αγγλική και αμερικανική λογοτεχνία και φιλολογία και δημιουργική γραφή στα πανεπιστήμια Μπράουν και Στάνφορντ. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Αυτόχειρες παρθένοι" ("The Virgin Suicides"), εκδόθηκε το 1993 και έγινε ταινία το 1999, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Κόπολα, με πρωταγωνιστές τους Κίρστεν Ντανστ, Τζος Χάρτνετ, Καθλίν Τέρνερ και Τζέημς Γουντς. Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες. Το δεύτερο μυθιστόρημά του "Middlesex" -κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τίτλο "Ανάμεσα στα δύο φύλα"- που εκδόθηκε το 2003, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ. Επίσης, είχε συμπεριληφθεί στη βραχεία λίστα για το βραβείο του National Book Critics Circle Award, το λογοτεχνικό βραβείο του International IMPAC Dublin και το Prix Medicis της Γαλλίας. Το "Σενάριο γάμου" ("The Marriage Plot", 2011) ήταν υποψήφιο για το National Book Critics Circle Award την επόμενη χρονιά. Κάποια από τα έργα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως "The New Yorker", "The Paris Review", "The Yale Review", "Granta", "Best American Short Stories". Εκτός απο το βραβείο Πούλιτζερ, έχει επίσης βραβευτεί με το Whiting Writer's Award, και με το Harold D. Vursell Award, από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων. Έζησε για λίγα χρόνια με την σύζυγό του Karen Yamauci και την κόρη τους στο Βερολίνο, ενώ σήμερα κατοικεί και πάλι στο Σικάγο.