«Θα 'μουν εκεί στα δεκαπέντε δεκάξι μου, μέσα της δεκαετίας του '50, όταν άρχισα να σκέπτομαι ότι θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας. Κι όχι όποιος κι όποιος – κάτι μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Χάμσουν...»

Με το Έτσι κι αλλιώς... ολοκληρώνεται μια αφηγηματική τριλογία του Δημήτρη Γκιώνη, που άρχισε με το Τώρα θα δεις... (1995) και συνεχίστηκε με Το περίπτερο (1996). «Εκείνο που μ' ενδιέφερε, με τα δύο αυτά βιβλία, ήταν να δώσω, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, το κλίμα μιας εποχής, αυτό της μετεμφυλιακής Ελλάδας του 1950, με κάποιες εικόνες από την επαρχία (στο πρώτο) και την Αθήνα (στο δεύτερο)», λέει ο ίδιος. Στο Έτσι κι αλλιώς... ο λόγος –πάντα σε πρώτο πρόσωπο– περνάει σ' ένα δημοσιογράφο, σ' έναν καλλιτεχνικό συντάκτη, ο οποίος, μέσα από τα βιώματά του, δίνει πτυχές-εικόνες από το κλίμα της περιόδου από το 1960 ως τις μέρες μας. Με μια καταγραφή γεγονότων στο πρώτο μέρος. Με αντιπροσωπευτικά πορτρέτα προσώπων από τον καλλιτεχνικό και πνευματικό χώρο στο δεύτερο – όπως η Έλλη Αλεξίου, η Ιορδανίδου, ο Βάρναλης, ο Ρώτας, ο Σκαρίμπας, ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Λοΐζος, η Καρέζη, η Βουγιουκλάκη, η Μελίνα, η Λιλή Ζωγράφου...