Στόχος του βιβλίου είναι η θεωρητική προσέγγιση και ερμηνεία της Ζώνης Εγγύτερης Ανάπτυξης (ΖΕΑ) στο πλαίσιο της θεωρίας του L. S. Vygotsky. Ως η πιο διαδεδομένη και η πιο προσιτή έννοια της προσέγγισης του Vygotsky, η ΖΕΑ πολλές φορές εξετάζεται αποκομμένη από το θεωρητικό πλαίσιο στο εισήχθη, με αποτέλεσμα συχνά να παρατηρείται μια ελλιπής ή μονομερής ερμηνεία της. Ένας από τους κυριότερους τρόπους συρρίκνωσης της έννοιας της ΖΕΑ αναφέρεται στην απομόνωση της διάστασης της καθοδήγησης του παιδιού από τους ικανούς άλλους και στο συμπέρασμα ότι, με την κατάλληλη καθοδήγηση, το παιδί μπορεί να καταφέρει περισσότερα από αυτά που θα μπορούσε αβοήθητο. Κάτι τέτοιο ενέχει τον κίνδυνο παρερμηνείας της ΖΕΑ ως μιας διαδικασίας παθητικής απορρόφησης από το παιδί αυτού που εισάγουν οι ικανότεροι. Στο παρόν βιβλίο, η ΖΕΑ συνδέεται με την ανάπτυξη των ψυχολογικών λειτουργιών και προσεγγίζεται ως η έννοια εκείνη η οποία επιλύει τη φαινομενική αντίφαση που παρατηρείται στη θεωρία του Vygotsky, ανάμεσα στον αυθόρμητο και τον κοινωνικό χαρακτήρα, που έχει η διαδικασία της ανάπτυξης του παιδιού. Για να γίνει επομένως κατανοητή, η έννοια της ΖΕΑ τοποθετείται και αναλύεται στο πλαίσιο της θεωρίας του Vygotsky για τις ανώτερες ψυχολογικές λειτουργίες και την ανάπτυξη του παιδιού.