"Δεν ξέρει τ' όνομά μου, δεν ρώτησε ποτέ. Τις νύχτες με φωνάζει "Έσθερ". Η προφορά του είναι βαριά, μάλλον γερμανική, μα μεταξύ μας μιλάμε πάντα στη γλώσσα μου. Ανάβει τσιγάρο και μου το δίνει. Καπνίζω μόνο όταν είμαστε μαζί. Ο καπνός πλημμυρίζει το χώρο, θαμπώνει τα μάτια μου. Ώρες αργότερα, όταν κοιμηθεί, θα μείνω ξάγρυπνη να παρατηρώ το πρόσωπό του, ν' αφουγκράζομαι τη βαριά αναπνοή του, περιμένοντας. Σύντομα, εφιάλτες θα ταράξουν τον ύπνο του, "Έσθερ" θα φωνάξει, "Έσθερ" και τα χέρια του θα αναζητήσουν το κορμί μου στο σκοτάδι. "Έσθερ" - κι ύστερα σιωπή. Πριν κοιμηθούμε δίπλα δίπλα, κρατημένοι από το χέρι, πριν κάνουμε έρωτα, θα βγάλουμε τα ρούχα μας και τρέμοντας θα σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλο, όπως κάθε εβδομάδα. Ενώ θα με πλησιάζει, δάκρυα θα γεμίσουν τα μάτια μου, θα λιμνάσουν για λίγο στις κόχες τους κι ύστερα
βουβά θα κατρακυλήσουν στο λαιμό μου. Θα με κοιτάξει έντονα μία μόνο στιγμή πριν αρχίσει να λέει με τη βραχνή, ραγισμένη φωνή του: "Το σώμα σου είναι ένας χάρτης..."

Στα διηγήματα της συλλογής "Μεσημβρινές Συνευρέσεις", η Εύα Στάμου, με βλέμμα διαπεραστικό και όλες τις αισθήσεις της σε επιφυλακή, εξερευνά τα όρια του ερωτισμού, τα κίνητρα, την πρακτική και τις συνέπειές του. Είτε ως μέσο προσέγγισης του άλλου, είτε ως έξοδος κινδύνου από το σκοτεινό εγώ, η σεξουαλικότητα αποδίδεται στις μικρές αυτές ιστορίες με λόγια απλά, χαμηλόφωνα και μέσα σε ένα μεσημβρινό ημίφως, πίσω από παράθυρα κλειστά. Η ερωτική πράξη γίνεται ένας τόπος, στον οποίο οι επισκέπτες προσέρχονται ο καθείς με τις αποσκευές του: την ελπίδα, το φόβο, την αγάπη, καταστάσεις που ενώνουν κάποτε τους ανθρώπους σε "αυτά τα περίεργα δικέφαλα πλάσματα", όπως λέει κάπου ο Τσαρλς Μπουκόφσκι για τους εραστές.

Οκτώ διηγήματα για τη σαρκική επαφή, τη φαντασίωση και την απελπισία.
Οκτώ διηγήματα για τον έρωτα, για την ανάγκη, για τη μοναξιά.