Ο Τζων Ερνστ Στάινμπεκ γεννήθηκε στο Σαλίνας της Καλιφόρνιας το 1902. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, κύριος εκπρόσωπος του νατουραλισμού και της κοινωνικής πεζογραφίας στη χώρα του. Στο έργο του ασχολήθηκε με την εργατική τάξη της δεκαετίας του '30, την εποχή του μεγάλου κραχ ή της "Μεγάλης Ύφεσης" της αμερικανικής οικονομίας· παρ' όλη την απαισιοδοξία που φέρνει η νατουραλιστική προσέγγιση, το έργο του διαπνέεται από ποιητικά και ανθρωπιστικά στοιχεία, διαγράφοντας τους ήρωές του σαν πραγματικούς χαρακτήρες. Ο Στάινμπεκ έγινε γνωστός με το μυθιστόρημα "Τορτίλα Φλατ" το 1935, αλλά η μεγάλη επιτυχία ήλθε το 1937 με το "Άνθρωποι και ποντίκια". Δύο χρόνια αργότερα με τα "Σταφύλια της οργής" καθιερώθηκε μαζί με τον Φώκνερ και τον Χέμινγουεϊ ως ένας από τους τρεις μεγάλους σύγχρονους αμερικανούς συγγραφείς. Το 1940 το μυθιστόρημά του τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Στάινμπεκ εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής για λογαριασμό της εφημερίδας "New York Herald Tribune", ενώ το 1948, σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ είχαν καταληφθεί από αντικομμουνιστική υστερία, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση. Υπήρξε προσωπικός φίλος δύο αμερικανών προέδρων: του Τζων Κένεντι και του Λίντον Τζόνσον. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1962. Πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1968. Τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα του μυθιστορήματα είναι: "Η αμφίβολη μάχη", "Άνθρωποι και ποντίκια", "Ο δρόμος με τις φάμπρικες", "Τα σταφύλια της οργής", "Ανατολικά της Εδέμ", "Η πεδιάδα της Τορτίγια", "Ουράνιες βοσκές", κ.ά.

Η Κίρα Σίνου (1923-2007) γεννήθηκε στο Ροστόφ της Ρωσίας από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ρωσίδα. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία εννιά χρονών χωρίς να ξέρει ελληνικά. Τα έμαθε όμως τόσο γρήγορα ώστε τα διηγηματάκια της δημοσιεύονταν τακτικά στη "Διάπλαση των Παίδων". Από το ίδιο περιοδικό πήρε και το πρώτο της λογοτεχνικό βραβείο. Εργάστηκε στη ΔΕΗ, όπου ο τομέας της ήταν οι πρακτικώς ασκούμενοι σπουδαστές και αυτό την οδήγησε στη λογοτεχνία για παιδιά. Έγραψε πάνω από 25 βιβλία με θέματα την παλαιοντολογία, την προϊστορία, την ιστορία και την σύγχρονη ζωή. Ήταν πτυχιούχος ξεναγός και απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής (Αbitur), ήξερε επίσης καλά αγγλικά, γαλλικά και ρώσικα και ασχολήθηκε πολύ με τη μετάφραση, έχοντας στο ενεργητικό της πάνω από 100 βιβλία για μεγάλους και μικρούς. Βραβεύτηκε πολλές φορές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και το 1996 ήταν υποψήφια για το βραβείο Άντερσεν. Ηταν μέλος διαφόρων φορέων για την παιδική λογοτεχνία (Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, κ.ά.) Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Σεπτεμβρίου 2007, σε ηλικία 84 ετών, έπειτα από πνευμονικό οίδημα. Εργογραφία: -"Στη χώρα των μαμούθ": εικ. Νίνα Σταματίου, Αθήνα, Κέδρος 1977, -"Το αίνιγμα του πύργου": εικ. Νίνα Σταματίου, Αθήνα, Κέδρος 1979, 1987, -"Το τέλος των τεράτων": εικ. Νϊνα Σταματίου, Αθήνα, Κέδρος 1980, 1987, -"Το μεγάλο πείραμα": εικ. Νίνα Σταματίου, Αθήνα, Κέδρος 1980, 1987, -"Στην πόλη του Αϊ-Δημήτρη": εικ. Ωρίων Αρκομανης, Αθήνα, Κέδρος 1982, 1995, -"Τα διαμάντια της μαϊμούς": εικ. Ωρίων Αρκομάνης, Αθήνα, Κέδρος 1983, -"Το χέρι στο βυθό" (Συνεργασία: Ελένης Χουκ- Αποστολοπούλου), Αθήνα, Καστανιώτης, 1987, -"Μια χαραμάδα φως", Αθήνα, Κέδρος 1986, -"Το πάρτι της Μιράντας": εικ. Σοφία Μενδράκου, Αθήνα, Καστανιώτης, 1987, -"Το συμβόλαιο του πύργου": εικ. Φιλομήλα Βακάλη-Συρογιαννοπούλου, Αθήνα, Κέδρος 1988, -"Ο αιχμάλωτος του πύργου": εικ. Φιλομήλα Βακάλη - Συρογιαννοπούλου, Αθήνα, Κέδρος 1990, -"Ο τελευταίος βασιλιάς της Ατλαντίδας": εικ. Σόνια Μητραλιά, Αθήνα, 1990, -"Η μηχανή στο υπόγειο": κ. Σόνια Μητραλιά, Αθήνα, Κέδρος 1991, -"Κάτω από τον ήλιο της Μακεδονίας": εικ. Σόνια Μητραλιά, Αθήνα, Κέδρος 1992, -"Περσεφόνη, η πάπια που πήγε σχολείο", Αθήνα, Πατάκης, 1991, -"Το ασημένιο μενταγιόν": εικ. Βίκτωρ Σκούταρης, Αθήνα, Κέδρος 1994, -"Η Λι Σι και οι έξι πειρατές", Αθήνα, Κέδρος 1995, -"Γράμμα από το παρελθόν", Αθήνα, Κέδρος 1995, -"Η νύχτα των καλικατζάρων": εικ. Σόνια Μητραλιά, Αθήνα, Κέδρος 1997, -"Στο σκοτάδι της σπηλιάς", Αθήνα, Κέδρος 1998, -"Οι ιερές γάτες": εικ. Σταύρος Παλαντσάς, Αθήνα, Κέδρος 2000, -"Ο σκύλος του Μετρό": εικ. Ρένα Δημητροπούλου, Αθήνα, Κέδρος 2000, -"Ριμπετσάλ, αυτός που μετρούσε τα ραπάνια": εικ. Έρση Σπαθοπούλου, Αθήνα, Πατάκης, 2000 - κ.ά. Μεταφράσεις: -Έντε Μικαέλ: "Τζιμ Κνοπφ και ο μηχανοδηγός Λουκάς", Αθήνα, Κέδρος 1984, -Έντε Μικαέλ: "Τζιμ Κνοπφ και το άγριο 13", Αθήνα, Κέδρος 1990, -Ιλυϊν Μ.: "Ο ήλιος στο τραπέζι", Αθήνα, Κέδρος 1987, -Μπάουμαν Χάνς: "Φτερά για τον Ίκαρο", Αθήνα, Κέδρος 1986, -Μπούλιτσεφ Κυρ.: "Η Αλίκη και οι πειρατές του διαστήματος", Αθήνα, Κέδρος 1998, -Πιερόφσκαγια Όλγα: "Η Ντιάνα και ο Τομ", Αθήνα, Κέδρος 1986, -Ραούντ Ένο: "Η ιστορία με τους ιπτάμενους δίσκους", Αθήνα, Κέδρος 1982, -Τουντούζ Ζακ: "Εκείνος που ξυπνούσε τα ηφαίστεια", Αθήνα, Κέδρος 1998, -Τουντούζ Ζακ: "Η Ευρώπη στους πάγους", Αθήνα, Κέδρος 1996. - κ.ά.

Ο Robert Capa (1913-1954) δεν σκόπευε να γίνει πολεμικός φωτογράφος, αλλά οι περιστάσεις της ζωής του ήταν αυτές που τον ώθησαν να γίνει. Γεννήθηκε με το όνομα Endre Erno Friedmann σε μια εβραϊκή οικογένεια της Βουδαπέστης. Το 1931, σε ηλικία 17 ετών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα, επειδή είχε συμμετάσχει σε διαδηλώσεις κατά του ουγγρικού καθεστώτος. Πηγαίνει στο Βερολίνο όπου θα δουλέψει στο σημαντικό βερολινέζικο πρακτορείο Dephot, σαν φωτογράφος (παρόλο που αυτό που ονειρευόταν ήταν να γίνει συγγραφέας). Ο διευθυντής του, Simon Guttmann, αναγνωρίζει αμέσως το ταλέντο του και τον στέλνει να φωτογραφίσει τον Τρότσκι κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης στην Κοπεγχάγη. Το 1933, με τον Χίτλερ στην εξουσία, ο Endre αναγκάζεται για μια ακόμα φορά να φύγει. Θα εγκατασταθεί στο Παρίσι, με την ελπίδα να κερδίσει τα προς το ζην σαν φωτορεπόρτερ. Τον πρώτο καιρό όμως γνωρίζει τι σημαίνει πείνα, δυστυχία και ξενοφοβία, που μετριάζονται μόνο μέσα από τις νέες φιλίες. Ανάμεσα σ' αυτές, ο Henri Cartier-Bresson και ο David Seymour -περισσότερο γνωστός σαν "Chim"- με τους οποίους αργότερα θα ιδρύσει το Magnum Photos (το 1947, μαζί με τους William Vandivert και George Rodger). Αυτή την περίοδο γνωρίζει, επίσης, τη νεαρή γερμανίδα πρόσφυγα Gerda Taro, η οποία θα γίνει η σύντροφος και μάνατζέρ του. Μαζί θα "ανακαλύψουν" την ταυτότητα του φωτογράφου Robert Capa -διαλέγουν το όνομα επειδή προφέρεται εύκολα, ακούγεται σαν αμερικανικό και παρηχεί το όνομα του σκηνοθέτη Frank Capra- και θα φύγουν για την Ισπανία, για να καλύψουν τα επεισόδια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο Robert Capa γίνεται ήδη διάσημος σ'όλο τον κόσμο, το 1936, με την εμβληματική φωτογραφία ενός στρατιώτη των δημοκρατικών που πέφτει χτυπημένος από σφαίρα, φωτογραφημένος τη στιγμή ακριβώς που εκτινάσσεται στον αέρα· τον Ιούλιο του επόμενου χρόνου όμως η Gerda Taro σκοτώνεται, ενώ φωτογραφίζει την υποχώρηση στη μάχη του Brunete. Ο Capa ποτέ δεν ξεπέρασε εντελώς αυτή την απώλεια. Τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να φωτογραφίζει τις μεγάλες συγκρούσεις, καλύπτοντας την κινεζική αντίσταση στην ιαπωνική εισβολή του 1938, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη (1941-1945), τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο (1948) και τον πόλεμο της Ινδοκίνας (1954), στον οποίο θα χάσει τη ζωή του, σε ηλικία 40 ετών, με τη φωτογραφική μηχανή πάντα στο χέρι, ενώ βρίσκεται σε αποστολή του "Time/Life", πατώντας πάνω σε μια νάρκη. Σύμβολο όλων των φωτορεπόρτερ που διακινδύνευσαν τη ζωή τους για το επάγγελμά τους, ο Capa είχε τον τρόπο να συνθέτει εικόνες με ασύγκριτη γλυκύτητα, ιστορικές τοιχογραφίες ποτισμένες με πινελιές ανθρωπιάς. Ήξερε τον τρόπο να ανακαλύπτει στα πρόσωπα του κόσμου την αποκαλυπτική εκείνη στιγμή, όταν ο πόνος αμβλύνεται από την ελπίδα. Για να διαφυλάξει τη μνήμη και το πνεύμα του έργου του, ως ανθρώπινου ντοκουμέντου -καθώς και του έργου των πρόωρα χαμένων συναδέλφων του Werner Bischof, David "Chim" Seymour και Dan Weiner- ο νεώτερος αδελφός του Cornell Capa ίδρυσε το 1966 το International Fund for Concerned Photography και αργότερα, το 1974, το International Center of Photography ("Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας"), στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, στο οποίο φιλοξενείται μόνιμη έκθεση των φωτογραφιών του.