Και νομίζατε οτι η δική σας εφηβεία ήταν τρομακτική... Προάστια του Σιάτλ, μέσα δεκαετίας ΄70. Μαθαίνουμε από την αρχή ότι μια περίεργη, σεξουαλικά μεταδιδόμενη επιδημία έχει πλήξει τους έφηβους της περιοχής. Τα συμπτώματα ποικίλουν αλλά εάν κολλήσεις αυτό ήταν. Δεν υπάρχει επιστροφή.
Καθώς παρατηρούμε τις προσωπικότητες πολλών βασικών χαρακτήρων -κάποιοι που έχουν κολλήσει, κάποιοι που όχι, κάποιοι που θα κολλήσουν- αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την αναμενόμενη μάχη ενάντια στην επιδημία ή μια προσπάθεια συνειδητοποίησης του προβλήματος ή ακόμη και μια απόπειρα θεραπείας. Αντιθέτως γινόμαστε μάρτυρες μιας αιθέριας και συγκλονιστικής εικόνας της φύσης της λυκειακής αποξένωσης- η σκληρότητα, η ωμότητα, η ασίγαστη αγωνία και πλήξη, η επιθυμία της απόδρασης.
Και τότε ξεκινούν οι φόνοι.
Όσο υπνωτιστικά όμορφη τόσο ανατριχιαστική, η "Μαύρη τρύπα" υπερβαίνει το είδος στο οποίο ανήκει με το να τολμήσει να εξερευνήσει ένα συγκεκριμένο αμερικανικό πολιτιστικό φαινόμενο εν κινήσει και τα παιδιά που αποτελούν μέρος του -τότε που δεν ήταν και τόσο πρέπον να είσαι χίπις, αλλά και ο Bowie ήταν ακόμη σχετικά εξεζητημένος. Για να μην αναφερθούμε σε παραμορφώσεις οστών και εκζέματα στο δέρμα....