Συχνά η τέχνη παρουσιάζεται ως κάτι το μη πρακτικό, κάτι που δεν έχει σχέση με τη ζωή, στην καλύτερη περίπτωση ένα πάρεργο για χορτάτους αργόσχολους ή για εκκεντρικούς λαθρόβιους. Η δε Ιστορία είτε είναι ένα εκνευριστικό μάθημα που απαιτεί απομνημόνευση άχρηστων ημερομηνιών είτε το αντικείμενο βαρετών πανηγυρικών που εκφωνούνται από επισήμους - με όλη την αρνητική φόρτιση που κουβαλάει η λέξη. [...]

Στον σύγχρονο κόσμο τα μουσεία και οι γκαλερί αποτελούν κομβικά σημεία για τη γέννηση και τη μνήμη. Αποτελούν τον συνδετικό κρίκο τους, πράγμα που αποτελεί και την ουσία της ζωής, η οποία είναι και ο πολιτισμός - γιατί τι άλλο είναι ο πολιτισμός εκτός από τρόπος ζωής σε μια συγκεκριμένη εποχή;

Σ' αυτό το κομβικό σημείο της ζωής υπεισέρχεται ο "Smart Art in Greece" σε μια χώρα που διαμόρφωσε εν πολλοίς -ελλείψει άλλου μέσου- την εθνική της ταυτότητα μέσω της τέχνης, να οδηγήσει τα βήματα μας προς την ουσιαστική πληροφορία σε έναν πολιτισμό του οποίου η πληροφορία υποτίθεται ότι είναι το κύριο χαρακτηριστικό, χωρίς καμιά διάκριση ανάμεσα στην περιττή και ουσιαστική πληροφορία. Όσοι όμως δούλεψαν για τον "Smart Art in Greece" είχαν κατά νου τα λόγια του Πικάσο: "Τέχνη είναι η εξάλειψη του περιττού".