Ο Ι. Εύδος αποτελεί την πλέον αντιπροσωπευτική περίπτωσι των αγνών αγωνιστών, οι οποίοι πίστεψαν στο όραμα του κομμουνιστικού παραδείσου και θυσιάστηκαν για την πραγμάτωσί του, αλλά ένιωσαν τελικά οικτρά προδομένοι.

Με άδολα πατριωτικά αισθήματα, νεαρός ακόμη στην Καστοριά, προσχώρησε στον αντιστασιακό αγώνα κατά της τριπλής κατοχής. Με την απελευθέρωσι βρέθηκε ασυναισθήτως ενταγμένος στην κομμουνιστική ιδεολογία, με αποτέλεσμα να όδηγηθή στα στρατοδικεία και σε μιαν επτάχρονη βασανιστική φυλάκισι στην Γυάρο, το Γεντί Κουλέ κλπ.

Τελικά κατέφυγε στην Τασκένδη και σπούδασε στο Πολυτεχνείο του Κιέβου. Κατά τα επτά χρόνια της εκεί ζωής του ένιωσε με τρόπο επώδυνο να καταρρέουν τα Ιδανικά, για τα οποία θυσίασε την νιότη του, όπως και άπειροι άλλοι. Αναρρωτιέται με παράπονο αν αγωνίστηκε γι' αυτόν τον σοσιαλισμό. Περιγράφει την Σταλινική τρομοκρατία. Διεκτραγωδεί τις υποσχέσεις που διαψεύσθηκαν κατά τρόπον τραγικό, αφήνοντας ένα κενό χωρίς ελπίδα. Περιγράφει την μετατροπή των ανθρώπων από Homo sapiens σε Homo sovieticus, δηλαδή σε μία απρόσωπη και δουλική μάζα.

Ειδική αναφορά κάμνει "στο έγκλημα που διαπράχθηκε και λίαν επιεικώς ώνομάσθηκε παιδομάζωμα... στα παιδιά που μεταφέρθηκαν στα "ευαγή ιδρύματα" του Τσαουσέσκου", για να μεταλλαχθούν σε γενιτσάρους με Σκοπιανή συνείδησι. Ακόμη στον θηριώδη και εξοντωτικό ανταγωνισμό των ενδοκομματικών φατριών για την νομή της εξουσίας και στο βουβό παράπονο εκατομμυρίων καταδικασμένων στην πείνα και την απελπισία.

Και το προσωπικό του δράμα: "Ή δυστυχία μου ήταν ϊσως που πίστευα ότι μπορώ να διορθώσω την κοινωνία, μα τώρα που ζω σ' αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα καταλαβαίνω πόσο πολλά ζητούσα"!

Πρόκειται για μία κατάθεσι ψυχής, που δεν θα αφήση κανέναν ασυγκίνητο, και προ παντός, απροβλημάτιστο.