O Ίβο Άντριτς γεννήθηκε στο Ντοτς της Βοσνίας, κοντά στο Τράβνικ, στις 10 Oκτωβρίου 1892. Από το 1912 σπουδάζει διαδοχικά στα Πανεπιστήμια του Ζάγκρεμπ, της Βιέννης, της Κρακοβίας και του Γκρατς. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου φυλακίζεται από τους Αυστριακούς στο Σπλιτ (1914-1917). Μετά τον πόλεμο διορίζεται στο διπλωματικό σώμα, όπου και υπηρετεί μέχρι το 1941. Μεταπολεμικά εκλέγεται βουλευτής της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και πρόεδρος της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Λογοτεχνών. Το 1961 του απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής, αλλά έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο με τα τρία μεγάλα μυθιστορήματά του: "Το γεφύρι του Δρίνου" (μτφρ. Χρήστος Γκούβης, Εκδ. Καστανιώτη 1997), "Tο χρονικό του Τράβνικ" (μτφρ. Χρήστος Γκούβης, Εκδ. Καστανιώτη 1999), "H Δεσποινίδα" και τη νουβέλα του "H καταραμένη αυλή". Δημοσίευσε επίσης δύο ποιητικές συλλογές και πολλές συλλογές διηγημάτων. Πέθανε στο Βελιγράδι το 1975.

Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης γεννήθηκε το 1952 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το 1969 φεύγει για σπουδές στην Ιταλία. Παίρνει το πτυχίο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ρώμης το 1978. Δουλεύει στην Αθήνα ως αρχιτέκτονας μέχρι το 1982. Την ίδια περίοδο αρχίζει να μεταφράζει από την ιταλική γλώσσα, στην αρχή δοκίμια και στη συνέχεια λογοτεχνικά έργα. Το 1983 αρχίζει να εργάζεται ως δημοσιογράφος στο περιοδικό "Ένα". Στη συνέχεια εργάστηκε ως διευθυντής σε διάφορα περιοδικά μαζικής κυκλοφορίας. Η δημοσιογραφική του ενασχόληση συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην εφημερίδα "Αυγή", στην οποία υπογράφει κάθε Κυριακή μια ολόκληρη σελίδα με τον τίτλο "Περιδιαβάζοντας". Από το 1998 εργάζεται ως Διευθυντής του τμήματος Ξένης Λογοτεχνίας στις Εκδόσεις "Καστανιώτη". Το 1999 δημοσίευσε μαζί με τον Αντόνιο Ταμπούκι το βιβλίο΄"Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες" (Άγρα). Από το 2000 διδάσκει σε μεταπτυχιακά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στο ΕΚΕΜΕΛ πρακτική μετάφρασης. Το 2003 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Το 2004 το Ιταλικό Κράτος, τιμώντας τον για τις προσπάθειές του για την εξάπλωση της ιταλικής κουλτούρας, του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας.