Το ζήτημα της χαμηλής εκπροσώπησης των γυναικών εκπαιδευτικών στη διοικητική ιεραρχία του εκπαιδευτικού συστήματος, έχει προκαλέσει το επιστημονικό και ερευνητικό ενδιαφέρον κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και είναι ένα σημαντικό ζήτημα με πολλές προεκτάσεις και πολλούς αποδέκτες. Ο αποκλεισμός των γυναικών από τη διοικητική ιεραρχία της εκπαίδευσης, δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά απαντάται στα συστήματα όλων των δυτικών κοινωνιών με κάποιες διαφοροποιήσεις. Οι γυναίκες κατέχουν μικρό ποσοστό συμμετοχής στη διοικητική δομή των σχολικών μονάδων, παρά την ποσοτική υπεροχή τους στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Οι γυναίκες, είτε επιλέγουν να μην ανέλθουν στην εκπαιδευτική ιεραρχία, είτε εμποδίζονται να πετύχουν και να επιδιώξουν κάτι τέτοιο, εξαιτίας συγκεκριμένων παραγόντων. Για τους άνδρες ο χώρος της εργασίας και της επαγγελματικής ανέλιξης είναι ανοιχτός, ενώ έχουμε περιορισμένη συμμετοχή των γυναικών.
Η παρούσα μελέτη η οποία βασίζεται στο ποιοτικό παράδειγμα, έχει ως βασικό άξονα να καταγραφεί το πώς βιώνουν οι γυναίκες διευθύντριες το φαινόμενο της χαμηλής εκπροσώπησης των γυναικών στη διοίκηση των Σχολικών Μονάδων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και πώς αντιλαμβάνονται και αποτιμούν οι ίδιες τη συμμετοχή τους στη διοίκηση των Σχολικών Μονάδων.