O Stuart Hall είναι κορυφαία φυσιογνωμία της βρετανικής Αριστεράς τα τελευταία τριάντα χρόνια και έχει σημαντική συμβολή στο Κέντρο Σύγχρονων Πολιτιστικών Μελετών του πανεπιστημίου Μπέρμιγχαμ. Το έργο του έχει παίξει αποφασιστικό ρόλο στο διάλογο για τα σύγχρονα πολιτισμικά, φυλετικά και εθνοτικά ζητήματα.

Ο Slavoj Zizek γεννήθηκε το 1949 στη Σλοβενία. Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας και ψυχανάλυσης, έχει εργαστεί στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Λιουμπλιάνας και σήμερα διευθύνει το Διεθνές Κέντρο Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Το συγγραφικό και ερευνητικό του έργο είναι πολυδιάστατο και πολύπλευρο. Σημαντικό μέρος του επικεντρώνεται στην ανάδειξη της ριζοσπαστικής πολιτικής και φιλοσοφικής σημασίας της λακανικής ψυχανάλυσης. Στα βιβλία του, που έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, περιλαμβάνονται και τα εξής: "Les plus sublime des hysteriques: Hegel passe", (1988), "The Sublime Object of Ideology" (1989), "Looking Awry: An Introduction to Jacques Lacan through Popular Culture (1991), "Enjoy your Symptom!: Jacques Lacan in Hollywood and Out" (1991), "Tarrying with the Negative" (1993), "The Metastases of Enjoyment" (1994), "The Plague of Fantasies" (1997), "The Ticklish Subject: The Absent Centre of Political Ontology" (1999), "The Fragile Absolute" (2000), "On Belief" (2001), "Μίλησε κανείς για ολοκληρωτισμό;" (Scripta, 2002).

Η βελγικής καταγωγής Chantal Mouffe γεννήθηκε το 1943. Σπούδασε φιλοσοφία και πολιτική επιστήμη στο καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, στο Παρίσι και στο Έσεξ. Είναι καθηγήτρια πολιτικής θεωρίας στο Κέντρο για τη Μελέτη της Δημοκρατίας του Πανεπιστημίου Westminster (Λονδίνο). Στις κυριότερες δημοσιεύσεις της, εκτός από το "Δημοκρατικό παράδοξο", περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Hegemony and socialist strategy: Towards a radical democratic politics" (1985), που έγραψε μαζί με τον Ernesto Laclau, και "The return of the political" (1993). Έχει επίσης επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους: "Gramsci and Marxist theory" (1979), "Dimension of radical democracy: Pluralism, citizenship and community" (1992), "Deconstruction and pragmatism" (1996), "The challenge of Carl Schmitt" (1999).

Ο Ιμμάνουελ Βάλλερσταϊν γεννήθηκε το 1930 στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, απ' όπου και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα (1959). Στο ίδιο πανεπιστήμιο δίδαξε έως το 1971, ενώ από το 1976 έως το 1999 διετέλεσε επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Binghamton και, παράλληλα, διευθυντής του "Fernand Braudel", του διάσημου ερευνητικού κέντρου "για τη Μελέτη των Οικονομιών, των Ιστορικών Συστημάτων και των Πολιτισμών". Από το 2000 είναι επίτιμος καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Yale. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Βάλλερσταϊν εστιάζει την έρευνά του στα αφρικανικά κράτη, πριν και μετά την εποχή της αποικιοκρατίας. Σύντομα, κρίνει ανεπαρκή την εξέταση ενός ή λίγων κρατών σε μία δεδομένη χρονική στιγμή και, έτσι, στρέφει τη μεθοδολογική του προσέγγιση στη μακρά διάρκεια και στην ευρύτητα του συνόλου. Το 1974 εκδίδει τον πρώτο τόμο του -προς το παρόν τρίτομου και υπό ολοκλήρωση- έργου του "The Modern World System", το οποίο και θα τον καταστήσει κύριο ανανεωτή της νεομαρξιστικής σκέψης. Στην ίδια δεκαετία, και αφού έχει προηγουμένως συμμετάσχει ενεργά στο μεταρρυθμιστικό κίνημα της αμερικανικής πανεπιστημιακής κοινότητας του 1968, θα στρέψει, επιπλέον, το ενδιαφέρον του στη μελέτη των "αντισυστημικών" κινημάτων, όρος του οποίου η πατρότητα του ανήκει.

Ο Michael Hardt γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον το 1960. Σπούδασε εφαρμοσμένη μηχανική, ασχολήθηκε με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και εργάστηκε σε μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Κεντρική Αμερική. Το 1983 εγκαταστάθηκε στο Σιάτλ, όπου σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία. Το 1990 μεταφέρθηκε στο Παρίσι, όπου άρχισε τη συνεργασία του με τον Αντόνιο Νέγκρι. Είναι καθηγητής λογοτεχνίας και ιταλικής γλώσσας στο Duke University και καθηγητής φιλοσοφίας και πολιτικής επιστήμης στο European Graduate School της Saas-Fee. Έχει δημοσιεύσει, μεταξύ άλλων, το βιβλίο "Gilles Deleuze: an Apprenticeship in Philosophy" (1993).

Ο Antonio Negri γεννήθηκε στην Πάντοβα το 1933. Έγινε καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της Εργατικής Εξουσίας και της Εργατικής Αυτονομίας και από τους πιο διάσημους θεωρητικούς του κινήματος της Αυτονομίας. Το 1979 συνελήφθη και κατηγορήθηκε, χωρίς επαρκή στοιχεία, για τρομοκρατική δράση -ακόμη και ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών- και καταδικάστηκε τελικά σε 30 χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε δύο φόνους. Το 1983 διέφυγε στη Γαλλία, όπου, προστατευμένος από τον κίνδυνο της απέλασης χάρη στο "δόγμα Μιτεράν", δίδαξε στο πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού και στο Coll?ge International de Philosophie, κοντά στον Ντεριντά, τον Φουκώ και τον Ντελέζ. Το 1997, μετά από συμφωνία που μείωσε την καταδίκη του στα 13 χρόνια, επέστρεψε στην Ιταλία για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Πολλά από τα σημαντικότερα έργα του γράφτηκαν στη φυλακή. Μετά την αποφυλάκισή του το 2003, ζει στη Βενετία και στο Παρίσι μαζί με τη γαλλίδα φιλόσοφο Judith Revel. Στο εκτενέστατο συγγραφικό έργο του, σημαντικό μέρος του οποίου είναι γραμμένο στη φυλακή, ανήκουν τα βιβλία: "Stato e diritto nel giovane Hegel" (1958), "Stato e politica" (1970), "Proletari e stato: per una discussione su autonomia operaia e compromesso storico" (1976), "Il dominio e il sabotaggio : sul metodo marxista della trasformazione sociale" (1978), "Marx oltre Marx : quaderno di lavoro sui Grundrisse" (1978), "Dall'operaio massa all'operaio sociale : intervista sull'operaismo" (1979), "Il comunismo e la guerra" (1980), "L'anomalia selvaggia: saggio su potere e potenza in Baruch Spinoza" (1981), "Diario di un'evasione" (1985), "Il potere costituente: saggio sulle alternative del moderno" (1992), "Kairοs, alma venus, multitudo" (2001), "Il ritorno: quasi un'autobiografia" (2003).

Ο Μανουέλ Ντε Λάντα γεννήθηκε το 1952 στην πόλη του Μεξικού και ζει στο Μανχάταν από το 1975. Εργάστηκε ως προγραμματιστής και γραφίστας για αρκετά χρόνια. Τα φιλοσοφικά του δοκίμια και οι διαλέξεις του αφορούν τις μη γραμμικές δυναμικές θεωρίες, τις θεωρίες αυτοοργάνωσης, την τεχνική νοημοσύνη και την τεχνητή ζωή.