O Λόρενς Κ. Σμιθ είναι καθηγητής και αντιπρόεδρος τον Τμήματος Γης και Διαστήματος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Το 1996 έλαβε τον διδακτορικό τον τίτλο από το Πανεπιστήμιο Κορνέλ έπειτα από μεταπτυχιακές σπουδές στις Γήινες και Ατμοσφαιρικές Επιστήμες. Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από πενήντα ερευνητικές εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά, όπως το Science και το Nature. Το 2006, υπέβαλε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ την ενημερωτική έκθεση τον για τις συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν οι αλλαγές του βόρειου κλίματος, ενώ η εισήγησή του για το έτος 2007 χαιρετίστηκε ως μία από τις σημαντικότερες στην Τέταρτη Έκθεση Αξιολόγησης που κατατέθηκε στη Διακυβερνητική Επιτροπή τον ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (ΙPCC). Το επιστημονικό έργο του Σμιθ που αφορά στην αλλαγή του βόρειου κλίματος χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Γκούγκενχαϊμ, το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών και την Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος (ΝΑSΑ). Μεταξύ άλλων, ο Σμιθ έχει τιμηθεί με το Βραβείο Νέων Ερευνητών της ΝΑSΑ (2000), το όνομά του συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για το Προεδρικό Βραβείο Early Career Award της ΝΑSΑ, ενώ έλαβε την υποτροφία Μπελάτζιο του Ιδρύματος Ροκφέλερ (2007).

Ο Κρίστιαν Κέιζερς σπούδασε Ψυχολογία και Βιολογία στη Γερμανία και τη Βοστόνη. Το 2000, έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στη Νευροεπιστήμη, από το Πανεπιστήμιο του Αγίου Ανδρέα στη Σκοτία. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Πάρμα της Ιταλίας, όπου συνεισέφερε στην ανακάλυψη των ακουστικών κατοπτρικών νευρώνων και διεύρυνε την έννοια των κατοπτρικών νευρώνων, εφαρμόζοντας τη σε συναισθήματα κι αισθήσεις. Υπήρξε επιστημονικός διευθυντής του Κέντρου Νευροαπεικόνισης του Πανεπιστημιακού Ιατρικού Κέντρου Γκρόνινγκεν (Κάτω Χώρες), όπου διατέλεσε επίσης καθηγητής του Κοινωνικού Εγκεφάλου. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Αριστείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαρί Κιουρί, ενώ συμμετείχε ως αρχισυντάκτης στο επιστημονικό περιοδικό Social Neuroscience.

Ο Νικ Μπόστρομ είναι φιλόσοφος και διευθυντής του Ινστιτούτου του Μέλλοντος της Ανθρωπότητας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης· πριν αναλάβει καθήκοντα εκεί, δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Γέιλ. Το 2000, έλαβε τον διδακτορικό τίτλο του από το London School of Economics. Ο Μπόστρομ έχει ασχοληθεί με τη Φυσική, την Υπολογιστική Νευροεπιστήμη και τη Μαθηματική Λογική, ενώ η έρευνά του επικεντρώθηκε σε θεμελιακά ζητήματα της θεωρίας των Πιθανοτήτων, του Παγκόσμιου Καταστροφικού Κινδύνου, της ηθικής της Ανθρώπινης Βελτίωσης και των συνεπειών των Τεχνολογιών του Μέλλοντος. Σε συνεργασία με τον Τζούλιαν Σαβουλέσκου, ανέλαβε την επιστημονική επιθεώρηση Human Enhancement, και με τον Μίλαν Κίρκοβιτς την Global Catastrophic Risks. Έχει συγγράψει αρκετά σημαντικά δοκίμια σχετικά με το ζήτημα της ανθρώπινης βελτίωσης, και το έργο του έχει μεταφραστεί σε δεκαέξι γλώσσες. Επίσης, έχει εργαστεί σε διάφορους οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών.

Ο Σον Κάρολ είναι ερευνητής-συνεργάτης στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας, από το 2006. Ολοκλήρωσε τις διδακτορικές του σπουδές στη Φυσική το 1993, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Η διατριβή του έχει τον τίτλο "Κοσμολογικές Επιπτώσεις και Γεωμετρικά Φαινόμενα στη Θεωρία Πεδίων". Διατέλεσε μεταπτυχιακός ερευνητής στο Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης και στο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, καθώς και βοηθός καθηγητής της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Η έρευνά του επικεντρώθηκε σε διάφορα θέματα της Θεωρητικής Φυσικής, συμπεριλαμβανομένης της κοσμολογίας, της θεωρίας πεδίων, της σωματιδιακής Φυσικής και της βαρύτητας. Αυτή την εποχή μελετάει τη φύση της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας· τη σύνδεση μεταξύ της κοσμολογίας, της κβαντικής βαρύτητας και της στατιστικής μηχανικής· και το ερώτημα του αν το πρώιμο σύμπαν υπέστη μία περίοδο διαστολής. Ο Κάρολ είναι συγγραφέας του μεταπτυχιακού συγγράμματος με τον τίτλο "Διαστημικός Χρόνος και Γεωμετρία: Εισαγωγή στη Γενική Σχετικότητα".

Ο Στίβον Χ. Σ. Αλεξάντερ είναι βοηθός καθηγητής της Φυσικής στο Κολέγιο Χάβερφορντ. Έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στη Φυσική από το Πανεπιστήμιο Μπράουν το 2000. Από τότε και μέχρι το 2002 ήταν μεταπτυχιακός υπότροφος του PPARC (Συμβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου για την Έρευνα στη Σωματιδιακή Φυσική και την Αστρονομία). Πρόσφατα τιμήθηκε με το βραβείο CAREER του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών και εκλέχθηκε Αναδυόμενος Εξερευνητής του National Geographic. Η έρευνά του επικεντρώθηκε στα άλυτα προβλήματα -όπως αυτό της κοσμολογικής σταθεράς ή της σκοτεινής ενέργειας- που συνδέουν την κοσμολογία με την κβαντική βαρύτητα και το καθιερωμένο πρότυπο των στοιχειωδών σωματιδίων. Ειδικότερα, ο Αλεξάντερ χρησιμοποίησε παρατηρήσεις στην κοσμολογία τόσο για να διατυπώσει, όσο και για να θέσει υπό δοκιμή θεμελιώδεις θεωρίες.

Η Σάρα-Τζέιν Μπλέικμορ είναι επιστημονική συνεργάτιδα-ερεννήτρια της Βασιλικής Πανεπιστημιακής Εταιρείας στο Ινστιτούτο Γνωσιακής Νευροεπιστήμης του University College του Λονδίνου. Πήρε το πτυχίο της στην Πειραματική Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και, το 2000, το διδακτορικό της από το University College του Λονδίνου. Η Μπλέικμορ επικέντρωσε την έρευνά της στη Γνωστική Νευροεπιστήμη και μαζί με την ομάδα της, στο University College του Λονδίνου, μελέτησε την ανάπτυξη της νοητικοποίησης, της κατανόησης ενεργειών και της επιτελεστικής λειτουργίας κατά τη διάρκεια της εφηβείας, χρησιμοποιώντας μία ποικιλία συμπεριφορικών και νευροαπεικονιστικών μεθόδων. Επίσης μελέτησε τα κοινωνικά γνωστικά ελλείμματα στον αυτισμό. Σε συνεργασία με την Ούτα Φριθ, η Σάρα-Τζέιν Μπλέικμορ έγραψε το έργο "Ο Εκπαιδευόμενος Εγκέφαλος: Μαθήματα για την Εκπαίδευση".

Ο Τζέισον Π. Μίτσελ είναι διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικογνωστικής και Συγκινησιακής Νευροεπιστήμης του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Χρησιμοποίησε συμπεριφορικές μεθόδους και μεθόδους λειτουργικής νευροαπεικόνισης, για να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο οι αποδέκτες συνάγουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις απόψεις των άλλων. Ο Μίτσελ αποφοίτησε το 1997 από το Πανεπιστήμιο Γέιλ, απ' όπου έλαβε και το μάστερ του το 2003, ολοκλήρωσε το διδακτορικό τον στο Πανεπιστήμιο τον Χάρβαρντ. Σήμερα είναι βοηθός καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Χάρβαρντ, ενώ χρημάτισε και επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο Ντάρμουθ και στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Είναι σύμβουλος ύλης του επιστημονικού περιοδικού Social Cognitive and Affective Neuroscience και βοηθός αρχισυντάκτη στα περιοδικά NeuroImage και Cortex.

Ο Μάθιου Ντ. Λίμπερμαν είναι βοηθός καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Πήρε το διδακτορικό του στην Ψυχολογία το 1999, από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Οι έρευνές του αφορούν σε ζητήματα της γνωστικής νευροεπιστήμης, όπως ο αυτοέλεγχος, η αυτεπίγνωση, ο αυτοματισμός, η κοινωνική απόρριψη και η πειθώ. Έχει δημοσιεύσει εργασίες σε πολυάριθμα επιστημονικά περιοδικά, συμπεριλαμβανομένων των Science, Nature Neuroscience, Annual Review of Physchology, και οι έρευνές του έχουν χρηματοδοτηθεί από διάφορα ιδρύματα και οργανισμούς: Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ίδρυμα Γκούγκενχαϊμ και Υπηρεσία Προηγμένων Ερευνών Αμύνης. Η εργασία του έχει παρουσιαστεί σε περιοδικά (Time, Scientific American, Discover), καθώς και σε πολυάριθμα ντοκιμαντέρ του ΒΒC. Είναι ο εκδότης της επιστημονικής επιθεώρησης Social Cognitive and Affective Neuroscience, ενώ το 2007 πήρε το Βραβείο Αριστείας Early Career της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, για τη συνεισφορά του στην επιστήμη της Ψυχολογίας.

Ο Τζόσονα Ντ. Γκριν είναι γνωστικός νευροεπιστήμονας και φιλόσοφος. Ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές του στη Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (1997) και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον, το 2002. Το 2006, έγινε μέλος τον διδακτικού προσωπικού τον Τμήματος Ψυχολογίας τον Χάρβαρντ ως βοηθός καθηγητής. Το πρωτεύον ερευνητικό ενδιαφέρον του υπήρξε η ψυχολογική και νευροεπιστημονική μελέτη της ηθικότητας, με επίκεντρο την αλληλεπίδραση ανάμεσα στις συναισθηματικές και «νοητικές» διεργασίες στη λήψη ηθικών αποφάσεων. Τα ευρύτερα ενδιαφέροντά του αφορούν στο σημείο τομής φιλοσοφίας, ψυχολογίας και νευροεπιστήμης. Αυτή την περίοδο συγγράφει ένα βιβλίο για τις φιλοσοφικές συνέπειες της αναδυόμενης επιστημονικής κατανόησης μας της ηθικότητας.

Η Λίρα Μποροντίτσκι είναι βοηθός καθηγήτρια Ψυχολογίας, Νευροεπιστήμης και Συμβολικών Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Η δόκτωρ Μποροντίτσκι κατάγεται από το Μινσκ της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και έλαβε το διδακτορικό της στη Γνωστική Ψυχολογία από το Στάνφορντ, το 2001. Εργάστηκε ως μέλος του διδακτικού προσωπικού του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης στο Τμήμα Εγκεφάλου και Γνωστικών Επιστημών προτού επιστρέψει στο Στάνφορντ. Επίσης διευθύνει ένα δορυφορικό εργαστήριο στην Τζακάρτα της Ινδονησίας. Η έρευνα της Μποροντίτσκι επικεντρώθηκε στη φύση της νοητικής αναπαράστασης και στο πώς η γνώση αναδύεται μέσα από την αλληλεπίδραση νου, κόσμου και γλώσσας. Ένα από τα σημεία στα οποία επέλεξε να εστιάσει τις μελέτες της ήταν η έρευνα των τρόπων με τους οποίους οι γλώσσες και οι πολιτισμοί διαμορφώνουν την ανθρώπινη σκέψη. Γι' αυτόν το σκοπό, το εργαστήριο της Μποροντίτσκι συγκέντρωσε δεδομένα απ' όλο τον κόσμο, από την Ινδονησία και τη Χιλή έως την Τουρκία και την Αυστραλία των Αβορίγινων. Η έρευνά της έχει προβληθεί από τα ΜΜΕ, ενώ έχει πάρει πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου CAREER από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, καθώς και του βραβείου Searle Scholars.

Ο Σαμ Κουκ είναι νευροεπιστήμονας και σπούδασε Φιλοσοφία και Πειραματική Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ. Η έρευνά του επικεντρώθηκε σε δύο ερωτήματα: πρώτον, πώς αλλάζει ο εγκέφαλος μας καθώς μαθαίνουμε και, δεύτερον, πώς μένει αλλαγμένος ώστε να αποθηκεύσει πληροφορίες για μια ολόκληρη ζωή. Πήρε το διδακτορικό του από το University College του Λονδίνου (2002) και η διατριβή του είχε τον τίτλο "Η Κατασκευή μιας Κινητικής Μνήμης". Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Κουκ κατάφερε να αποσαφηνίσει κάποιους από τους νευρωνικούς μηχανισμούς που λειτουργούν ως υπόβαθρο στην απόκτηση απλών κινητικών δεξιοτήτων μέσω της συνειρμικής εκμάθησης. Στη συνέχεια μεταπήδησε στο Εθνικό Ινστιτούτο Ιατρικής Έρευνας στο Βόρειο Λονδίνο, όπου επικεντρώθηκε στη νευρωνική βάση της επεισοδιακής μνήμης -τη μνήμη, δηλαδή, των λεπτομερειών των γεγονότων που βιώνει ένα άτομο. Επίσης ερεύνησε το φαινόμενο της μακροπρόθεσμης ενδυνάμωσης, ένα πρότυπο του πώς οι αναμνήσεις θα μπορούσαν να αποθηκεύονται μέσω της τροποποίησης των συνάψεων του εγκεφάλου. Σήμερα, ο Κουκ είναι μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο ΜΙΤ, όπου συνεχίζει να διερευνά τη βιολογία της μνήμης.

Η Ντίνα Σκόλνικ Γουάιζμπεργκ είναι υποψήφια διδακτορικού τίτλου στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία, στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Γέιλ. Έλαβε τον πρώτο τίτλο της στη Γνωστική Επιστήμη από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, το 2003, και είναι επίσης κάτοχος Μάστερ Επιστημών και Μάστερ Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο Γέιλ. Η έρευνα της Γουάιζμπεργκ επικεντρώθηκε στις γνωστικές ικανότητες που αποτελούν το υπόβαθρο για τη δημιουργία και την αναπαράσταση μη πραγματικών σεναρίων -ειδικά ιστοριών, παιχνιδιών προσποίησης και εξωπραγματικών καταστάσεων-, και στο πώς αυτές οι ικανότητες ωριμάζουν κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του παιδιού. Η Γουάιζμπεργκ ερεύνησε πώς τα παιδιά μαθαίνουν καινούργια επίθετα και τους τρόπους με τους οποίους οι ενήλικοι παρερμηνεύουν τα επιστημονικά ευρήματα, ειδικά αυτά της νευροεπιστήμης. Οι έρευνές της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες επιστημονικές επιθεωρήσεις, συμπεριλαμβανομένων των Cognition, Journal of Cognitive Neuroscience και Science.

Ο Ντέιβιντ Μ. Ίγκλμαν ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές τον στη Βρετανική και Αμερικανική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Ράις και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και το 1998 έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στη Νευροεπιστήμη από το Κολέγιο Ιατρικής Μπέιλορ. Σήμερα εργάζεται στο ίδιο ίδρυμα ως διευθυντής τον Εργαστηρίου για την Αντίληψη και τη Δράση. Ο Ίγκλμαν είναι επικεφαλής της Πρωτοβουλίας τον Κολεγίου Ιατρικής Μπέιλορ για το Νόμο, τους Εγκεφάλους και τη Συμπεριφορά, οργανισμός ο οποίος επιζητά να προσδιορίσει πώς οι νέες ανακαλύψεις της νευροεπιστήμης θα αλλάξουν τους νόμους και το σύστημα του ποινικού δικαίου. Ο Ίγκλμαν έχει γράψει: "Sum: Σαράντα Ιστορίες από τις Επέκεινα Ζωές και Πλαστικότητα: Πως ο Εγκέφαλος Ανασχηματίζει τον Εαυτό του".

Η Βανέσα Γουντς είναι πτυχιούχος της Βιολογίας και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας και πήρε το μάστερ της στις Επιστήμες Επικοινωνίας από το Κέντρο Κοινωνικής Ευαισθητοποίησης στις Επιστήμες τον Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας, το 2004. Είναι βραβευμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας του έργου "Κάθε Πίθηκος για τον Εαυτό του". Σήμερα εργάζεται ως ερευνήτρια με την Ερευνητική Ομάδα Ψυχολογίας Ανθρωποειδών και μελετά την ψυχολογία των μπονόμπο και των χιμπαντζήδων στην Αφρική.

Ο Μπράιαν Χερ είναι ανθρωπολόγος και βοηθός καθηγητής στο Τμήμα της Βιολογικής Ανθρωπολογίας και Ανατομίας του Πανεπιστημίου Ντιουκ. Σπούδασε Ανθρωπολογία, Ψυχολογία και Ανθρώπινη και Φυσική Οικολογία στο Πανεπιστήμιο Έμορι, και πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, το 2004. Η έρευνά του έχει επικεντρωθεί στη γνωστική εξέλιξη τον ανθρώπου, ενώ στην επαγγελματική του εμπειρία περιλαμβάνεται η εργασία σε μία φάρμα με αλεπούδες στη Σιβηρία, η αναζήτηση χιμπαντζήδων στη ζούγκλα της Ουγκάντα και η παροχή βοήθειας σε ορφανούς μπονόμπο στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Ο Νέιθαν Γουλφ είναι επισκέπτης καθηγητής της Ανθρώπινης Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Πήρε διδακτορικό στην Ανοσολογία και τις Μεταδοτικές Ασθένειες, από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1998). Επίσης, έχει πάρει την υποτροφία Λόρι Ι. Λόκι, το βραβείο Director's Pioneer Award του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας και το βραβείο Αναδυόμενου Εξερευνητή του National Geographic. Η έρευνα του Γουλφ επικεντρώθηκε στη χαρτογράφηση της ποικιλότητας της μικροβιακής ζωής στη Γη, συνδυάζοντας μεθόδους από τη μοριακή ιολογία, την οικολογία, την εξελικτική βιολογία και την ανθρωπολογία. Μεταξύ των σημαντικών ευρημάτων του Γουλφ συγκαταλέγονται τα πρώτα ευρήματα φυσικής μετάδοσης ρετροϊών από μη ανθρώπινα πρωτεύοντα θηλαστικά σε ανθρώπους. Ο Γουλφ υπήρξε ιδρυτής και διευθυντής της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας Πρόγνωσης Ιών (GVFI), οργανισμού προειδοποίησης για πανδημίες, ο οποίος παρακολουθεί τη διάχυση νέων μολυσματικών παραγόντων από τα ζώα στους ανθρώπους. Επιπλέον, ο οργανισμός συντονίζει τις δράσεις εκατό και πλέον επιστημόνων και προσωπικού από διάφορες χώρες του κόσμου, και σήμερα διευθύνει έρευνες και μελέτες για τη δημόσια υγεία στο Καμερούν, την Κίνα, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Δημοκρατία του Κονγκό, την Γκαμπόν, την Ισημερινή Γουινέα, το Λάος, τη Μαδαγασκάρη, Μαλαισία και το Σάο Τόμε.

Η Σίριαν Σάμνερ είναι μεταδιδακτορική ερευνήτρια-υπότροφος της Εξελικτικής Βιολογίας στο Ινστιτούτο Ζωολογίας της Ζωολογικής Εταιρείας του Λονδίνου. Πήρε το πρώτο δίπλωμα της στη Ζωολογία το 1995 και το διδακτορικό της στη Συμπεριφορική Οικολογία και Εξέλιξη το 1999, από το University College του Λονδίνου. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν Τροπικών Ερευνών του Παναμά και στη συνέχεια στο Ινστιτούτο Ζωολογίας (2004). Η έρευνα της Σάμνερ εστιάζεται στην εξέλιξη της κοινωνικότητας - στο πώς εξελίσσεται η ευκοινωνικότητα και πώς διατηρείται η κοινωνική συμπεριφορά. Η Σάμνερ έχει ερευνήσει διάφορες ποικιλίες μελισσών, σφηκών και μυρμηγκιών απ' όλο τον κόσμο, μελετώντας τη συμπεριφορά τους μέσω της παρατήρησης, του πειραματικού χειρισμού και της μοριακής ανάλυσης, συμπεριλαμβανομένης της γονιδιακής έκφρασης. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της επικεντρώνεται στην καταγωγή της κοινωνικότητας και το ρόλο του γονιδιώματος σε αυτή τη θεμελιώδη εξελικτική μετάβαση.

Η Κατερίνα Χαρβάτη είναι παλαιοανθρωπολόγος, με ειδίκευση στην εξέλιξη του Νεάντερταλ και της προέλευσης του σύγχρονου ανθρώπου. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στο City University της Νέας Υόρκης και στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Πριν μεταβεί στο Ινστιτούτο Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ (2004), εργαζόταν ως βοηθός καθηγήτρια στο Τμήμα Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Επίσης, είναι επίκουρη καθηγήτρια της Ανθρωπολογίας στο Κέντρο Μεταπτυχιακών Σπουδών του City University της Νέας Υόρκης. Στις ερευνητικές μελέτες της περιλαμβάνεται η εξελικτική θεωρία, η σχέση μεταξύ της μορφολογικής ποικιλότητας και των περιβαλλοντικών παραγόντων και της εξέλιξης των πρωτευόντων οργανισμών με την ανθρώπινη βιολογική ιστορία. Σή-μερα, διεξάγει έρευνα πεδίου στην Αφρική και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η ανάλυση της Χαρβάτη και της ερευνητικής ομάδας της σε ένα ανθρώπινο κρανίο της ύστερης Πλειστοκαίνου που βρέθηκε στην επαρχία του Ανατολικού Ακρωτηρίου της Νότιας Αφρικής ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Τime ως μία από τις σοβαρότερες δέκα επιστημονικές ανακαλύψεις του 2007, εφόσον έφερε στο φως "το πρώτο απολίθωμα που πιστοποιεί ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έφυγε από την Αφρική κάπου μεταξύ πέντε και είκοσι πέντε χιλιάδες χρόνια πριν".

Ο Γκάβιν Σμιντ είναι κλιματολόγος και εργάζεται στο Ινστιτούτο Διαστημικών Μελετών Γκοντάρ της ΝΑSΑ στη Νέα Υόρκη, όπου ασχολείται με την προτυποποίηση του κλίματος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Έχει πτυχίο στα Μαθηματικά (1989) από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και διδακτορικό στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά από το University College του Λονδίνου (1994). Εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ στο Μόντρεαλ μέχρι το 1996, οπότε και μεταπήδησε στο Ινστιτούτο Γκοντάρ, όταν δέχτηκε τη μεταπτυχιακή υποτροφία για την Κλιματική και Παγκόσμια Αλλαγή από την Εθνική Διεύθυνση Ωκεανών και Ατμόσφαιρας. Ο Σμιντ περιλαμβάνεται στον κατάλογο των πενήντα κορυφαίων ερευνητών του 2004 από το περιοδικό Scientific American και συνέβαλε στη συγγραφή της βραβευμένης με Νόμπελ αναφοράς της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (για το έτος 2007). Είναι συνιδρυτής και βασικός συνεργάτης του RealClimate.org, το οποίο παρέχει πληροφορίες για το γενικό πλαίσιο και το υπόβαθρο ζητημάτων της κλιματικής επιστήμης, σε θέματα τα οποία δεν τυχαίνουν ευρύτερης προβολής από τα ΜΜΕ.

Η Έφη Τσιρώνη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε κοινωνική ανθρωπολογία στις ΗΠΑ. Με το χώρο του βιβλίου ασχολείται επαγγελματικά σχεδόν ολόκληρη την ενήλικη ζωή της, έχοντας τα τελευταία χρόνια επικεντρωθεί στη λογοτεχνική μετάφραση. Μεταξύ άλλων, έχει μεταφράσει έργα των Α. Σ. Μπάιατ, Ντέιβιντ Λοτζ, Στίβεν Κινγκ, Έμα Ντόναχιου, Μινέτ Γουόλτερς, Ρόμπερτ Χάρις, Έλεν Ντάνμορ και Τόρστεν Κρολ. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα και την κόρη της.

Ο Μαξ Μπρόκμανείναι λογοτεχνικός πράκτορας και εκπροσωπεί συγγραφείς, όπως ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, ο Στίβεν Πίνκερ, ο Τζάρεντ Ντάιμοντ και ο Νασίμ Ταλέμπ. Επίσης, συνεργάζεται με το Edge Foundation, μία μη κερδοσκοπική οργάνωση που εκδίδει το newsletter Edge (http://www.edge.org). Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και ζει στη Νέα Υόρκη.