Ο Δημήτρης Ησαΐας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952 και αποφοίτησε από την Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ το 1976. Από τα φοιτητικά του χρόνια συνεργάζεται με τον Τάση Παπαϊωάννου, συνεργασία που από το 1979 έχει τη μορφή αρχιτεκτονικού γραφείου. Έχει εκπονήσει μελέτες για δημόσια και ιδιωτικά έργα και έχει πάρει μέρος σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς με προτάσεις που έχουν αποδώσει μεγάλο αριθμό βραβεύσεων. Η τελευταία αυτή δραστηριότητα αποτελεί σημαντικό τμήμα της δουλειάς του αλλά και πεδίο έρευνας και προβληματισμού. Το αρχιτεκτονικό του έργο παρουσιάζεται σε πλήθος δημοσιεύσεων στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία καθώς και σε σημαντικές αρχιτεκτονικές εκθέσεις. Ο κατάλογος των έργων του γραφείου Δ.Ησαΐας και Τ.Παπαϊωάννου περιλαμβάνει κτίρια όπως το Δικαστικό Μέγαρο Αιγίου (Α’ βραβείο πανελλήνιου αρχιτεκτονικού διαγωνισμού-1988), το κτίριο γραφείων στην Αθήνα (βραβείο ΕΙΑ - 2000), τα Αρσάκεια Σχολεία Πατρών (2004) και Τιράνων (2007) και το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας (Ειδικό βραβείο - 2008). Παράλληλα ανέπτυξε ερευνητική δραστηριότητα για θέματα κατοικίας στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (1984-1992) και στο Johns Hopkins Center for Metropolitan Planning and Research (1982-1983). Σημαντική θέση στη διαμόρφωση των απόψεών του έχει η διδακτική του δραστηριότητα και η σχέση του με την Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Το 1992 εκλέχτηκε Λέκτωρ του Τομέα Ι των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ όπου και εξακολουθεί να διδάσκει στη βαθμίδα του Αναπληρωτή Καθηγητή. Έχει δώσει διαλέξεις και συμμετέχει στο δημόσιο διάλογο που αφορά στην αρχιτεκτονική και στην πόλη δημοσιεύοντας άρθρα και σχόλια σε βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες. Μεταξύ άλλων συμμετείχε στη συγγραφή του βιβλίου "Αρχιτεκτονική. Ιδέες που συναντιούνται-ιδέες που χάνονται" (2004).

Ο Τάσης Παπαϊωάννου γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1953 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, από την οποία αποφοίτησε το 1976. Επέστρεψε στη Σχολή το 1982 ως επιστημονικός συνεργάτης και ασχολήθηκε συστηματικά με τη διδασκαλία του μαθήματος της Κτηριολογίας και των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων. Σήμερα είναι καθηγητής του Τομέα 1, της περιοχής των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων, της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Έχει δώσει διαλέξεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συνεργάζεται με τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Ησαΐα, με τον οποίο διατηρούν αρχιτεκτονικό γραφείο από το 1979. Στο πλαίσιο αυτής της ομάδας, αλλά συνεργαζόμενος και με άλλους αρχιτέκτονες, έχει εκπονήσει πολλές αρχιτεκτονικές μελέτες δημόσιων και ιδιωτικών έργων. Από αυτά, πολλά παρουσιάζονται στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία. Έχει συμμετάσχει σε σημαντικούς πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς με προτάσεις που έχουν αποδώσει μεγάλο αριθμό βραβεύσεων. Οι συμμετοχές του αυτές αποτελούν σημαντικό τμήμα της αρχιτεκτονικής του δουλειάς, αλλά και πεδίο έρευνας και προβληματισμού. Το 2000 το έργο του "Κτήριο Γραφείων στην Αθήνα" κέρδισε το πρώτο βραβείο του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής στην κατηγορία "Έργα επαγγελματικής και κοινής χρήσης". Τον Μάιο του 2003 παρουσίασε με τον ζωγράφο Αλέκο Φασιανό στην "Αθηναΐδα" την έκθεση "Ζωγραφικός και Αρχιτεκτονικός Xώρος". Έχει δημοσιεύσει σειρά άρθρων για θέματα αρχιτεκτονικής σε ελληνικά και ξένα βιβλία και περιοδικά. Έχει συμμετάσχει με έργα του σε εκθέσεις αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει συγγράψει με τον Αλέκο Φασιανό το βιβλίο "Άναρχη πόλη" (Κάκτος, 2004) και έχει συμμετάσχει με άλλους αρχιτέκτονες στη συγγραφή του βιβλίου "Αρχιτεκτονική: Ιδέες που συναντιόνται, ιδέες που χάνονται" (Eκδ. Παπασωτηρίου, 2004). Tο 2005 έγραψε την "Αρχιτεκτονική του καθημερινού". Tο "H αρχιτεκτονική και η πόλη" είναι το τέταρτο βιβλίο του.

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1955. Σπούδασε μουσική στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και στην Κρατική Ακαδημία "Luigi Cherubini" της Φλωρεντίας, καθώς και αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία (ιστορία με τους Giovanni Klaus Koenig και Ezio Godoli). Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (με τους Manfredo Tafuri και Giorgio Ciucci) και είναι διδάκτωρ ιστορίας της αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του (1981) δίδαξε ιστορία της αρχιτεκτονικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Φλωρεντίας, την τελευταία περίοδο ως επίκουρος καθηγητής. Στη Φλωρεντία ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Aletheia τον οποίο διηύθυνε επί μια δεκαετία, επιδιώκοντας την προβολή της νεοελληνικής λογοτεχνίας και του πολιτισμού: είναι έτσι μέλος της Associazione Nazionale di Studi Neogreci, με πρόεδρο τον Mario Vitti. Από το 1987 είναι σύμβουλος εκδόσεων των επιθεωρήσεων "Αρχιτεκτονικά Θέματα" και "Θέματα Χώρου+Τεχνών" καθώς και συνεργάτης της Enciclopedia Italiana Treccani, του Touring Club Italiano και της εφημερίδας "Το Βήμα" για θέματα αρχιτεκτονικής. Υπήρξε ιδρυτής και επί σειρά ετών συντονιστής της ελληνικής ομάδας του DOCOMOMO, επίτροπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας και διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής ιστορίας της αρχιτεκτονικής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ. Μεταξύ των εργασιών του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό περιλαμβάνεται η επιμέλεια καταλόγων εκθέσεων και η δημοσίευση περισσότερων από 150 άρθρα, εισηγήσεις, διαλέξεις και δοκίμια για την ιστορία και την κριτική της αρχιτεκτονικής, καθώς και το βιβλίο "L' architettura delle scuole e il razionalismo in Grecia" (1985). Από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης έχει κυκλοφορήσει η μελέτη του "Στοιχεία για τη νεότερη ελληνική αρχιτεκτονική, Πάτροκλος Καραντινός".