Ο Ezra Pound γεννήθηκε στο Hailey του Αϊντάχο (1885), μεγάλωσε στο Wyncote της Πενσυλβανίας και φοίτησε στο κολέγιο του Χάμιλτον και στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας. Δίδαξε για λίγο γαλλικά και ισπανικά στο Κολέγιο Wabash της Ιντιάνα και απολύθηκε γιατί ένα βράδυ πρόσφερε στέγη σε μια απένταρη χορεύτρια. Αμέσως ξενιτεύτηκε στην Ευρώπη (1907). Έμεινε ένα χρόνο στη Βενετία, όπου τύπωσε (1908) την πρώτη του συλλογή "A lune spento" . Τον ίδιο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο και άρχισε να εμφανίζεται με προκλητική εμφάνιση στα καλλιτεχνικά σαλόνια. Εκεί τύπωσε τις συλλογές του: "Personae" και "Exultations" (1909), πρωτοστατώντας στο αμερικάνικο ποιητικό κίνημα του "εικονισμού" που καθιέρωνε μια ποίηση λιτή, απέριττη αντικειμενική και ελλειπτική. Το 1914 παντρεύτηκε τη Dorothy Shakespear, απόχτησε από το γάμο του ένα γιο (1926) κι αργότερα την εγκατέλειψε για να συνδεθεί εως το τέλος της ζωής του με την πιανίστα Όλγα Rudge, ερωμένη και πιστή του φίλη. Καρπός του δεσμού τους υπήρξε η κόρη του πριγκήπισσα Mary de Rachewiltz. Στα χρόνια που προηγήθηκαν του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου πρωτοστάτησε στα κινήματα του ιμαζισμού και του βορτισισμού, ενώ συντέλεσε με την επιρροή του ώστε να έρθουν στο προσκήνιο έργα σπουδαίων συγγραφέων, όπως του Τζέιμς Τζόις, του Ουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς, του Ρόμπερτ Φροστ κ.ά., έργα που οδήγησαν στη διαμόρφωση του μοντερνισμού. Το 1920 ο Πάουντ μετακόμισε στο Παρίσι και ήρθε σε επαφή με πλήθος καλλιτεχνών, μουσικών και συγγραφέων. Παρεκίνησε τον Τζόυς και τον Έλιοτ να τυπώσουν τα έργα τους και μάλιστα περιέκοψε σχεδόν τη μισή "Έρημη χώρα" του Έλιοτ και της έδωσε την τελική της μορφή. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη μουσική. Συνέθεσε (μουσική και λιμπρέτο) την όπερα "Francois Villon" και ήταν από τους πρώτους που ανακάλυψαν στον αιώνα μας τον Βιβάλντι. Το 1924 μετακόμισε στην Ιταλία και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει εκεί να υπερασπίζεται θερμά τον Μουσολίνι, εκφράζοντας αντισημιτικά αισθήματα και αποδοκιμάζοντας την αμερικανική συμμετοχή μέσω ραδιοφωνικών εκπομπών και άρθρων σε εφημερίδες. Φύση αντιφατική με τραγικές μεταπτώσεις από την τρυφερότητα έως την αυτοκαταστροφή, μπορούσε να βοηθάει από το υστέρημα του τους φίλους του ή να αναπτύσει μια δική του οικονομική θεωρία περί κοινωνικής πίστεως, να μελετά επί χρόνια νεκρές γλώσσες για να μεταφράζει ή να παραφράζει αρχαία κείμενα από το πρωτότυπο ή να φωνασκεί υπέρ του Μουσολίνι και κατά των Εβραίων από το ραδιοφωνικό σταθμό της Ρώμης. Αυτές οι τακτικές εκπομπές συνεχίστηκαν σ' όλο το διάστημα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ακολούθησε η σύλληψή του (1945) από τα αμερικάνικα στρατεύματα που απελευθέρωσαν την Ιταλία, η απομόνωσή του σ' ένα ξέσκεπο κλουβί με συρματοπλέγματα στην Πίζα και η μεταφορά του στην Ουάσιγκτον (1945) για να δικαστεί επί προδοσία. Κρίθηκε διανοητικά ακατάλληλος για δίκη και κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική. Αποφυλακίστηκε (1958) και ξαναγύρισε τον ίδιο χρόνο στην Ιταλία. Πέθανε στη Βενετία, στις 2 Νοεμβρίου 1972.

Ο συγγραφέας Henry Miller γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου του 1891 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του Heinrich Miller ήταν ράφτης. Η μητέρα του Louise Nieting Miller ποτέ δεν έδειξε ιδιαίτερη στοργή προς το γιο της και συνήθιζε να χτυπάει τα παιδιά της, συμπεριλαμβανομένης και της αδελφής του Miller, η οποία είχε νοητική στέρηση. Στο σχολείο, ο Miller ήταν πολύ καλός μαθητής. Στα 17 του επισκέφτηκε για πρώτη φορά οίκο ανοχής και κόλλησε βλεννόρροια. Ο Miller ήταν από τη φύση του επαναστάτης. Έλεγε "Από τα 5 ως τα 10 ήταν τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής μου. Έζησα στους δρόμους και απόκτησα το πνεύμα του τυπικού Αμερικανού γκάνγκστερ". Με τα χρήματα που ο πατέρας του, τού έδωσε για τις σπουδές του στο κολέγιο, ο Miller ταξίδεψε στα Νοτιοδυτικά και στην Αλάσκα. Όταν επέστρεψε, πήγε να εργαστεί στο ραφείο του πατέρα του, αλλά έφυγε αφού προσπάθησε να οργανώσει σε συνδικάτο τους εργάτες. Ανοίγει ένα "speak easy" στο Greenwich Village, αλλά και αυτό αποδείχτηκε αποτυχία. Το 1917 ο Miller παντρεύτηκε την Beatrice Sylvas Wickens, ερασιτέχνη πιανίστρια, και έγινε πατέρας. Επίσης είχε μία σύντομη σχέση με την πεθερά του. Από το 1920 ως το 1924, ο Miller εργάστηκε στη Western Union Telegraph Company. Εγκατέλειψε την οικογένειά του και πήγε να ζήσει με την June Mansfield Smith, χορεύτρια στο Broadway, η οποία ενθάρρυνε τις λογοτεχνικές φιλοδοξίες του. Η σχέση τους ενέπνευσε στον Miller τα πρώτα του αφηγήματα "Moloch" και "Crazy Cock". Το δεύτερο δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του (1991). Ο Miller δεν ξεκίνησε να γράφει σοβαρά πριν τα σαράντα του, αν και είχε δημοσιεύσει δοκίμια και διηγήματα σ' ένα περιοδικό στο τέλος της δεκαετίας του 1910. Το "Clipped Wings" ("Ψαλιδισμένα φτερά"), που το έγραψε το 1922, απορρίφθηκε από τον εκδοτικό οίκο Macmillan. Η June εργαζόταν περιστασιακά σαν σερβιτόρα, αλλά ο ανέμελος τρόπος ζωής της, που αρχικά είχε γοητεύσει τον Miller, τον έκανε δυστυχισμένο. Το 1930 μετακόμισε στη Γαλλία, όπου σύντομα έμεινε απένταρος. Γνώρισε τον Αυστριακό συγγραφέα Alfred Perles, που πλήρωνε το ενοίκιο και τους λογαριασμούς του και την Anais Nin, που μπήκε στη ζωή του το 1931 και τον στήριξε. Το φθινόπωρο της δεύτερης χρονιάς του στο Παρίσι, έγραψε: "Δεν έχω καθόλου χρήματα, κανένα πόρο, καμία ελπίδα. Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη". Τα πρώτα βιβλία του Miller ("Τροπικός του Καρκίνου", 1934, "Μαύρη άνοιξη", 1936, "Τροπικός του Αιγόκερω", 1939), εκδόθηκαν αποκλειστικά από τον εκδοτικό οίκο Obelisk Press, που είχε ιδρύσει ο Jack Kahane, ο οποίος έγραφε ερωτικές νουβέλες με τα ψευδώνυμα Cecil Barr και Basil Carr. Τα βιβλία αυτά απαγορεύτηκαν ως πορνογραφικά στις ΗΠΑ και δεν κυκλοφόρησαν παρά τη δεκαετία του 1960, ύστερα από μακρόχρονες δικαστικές διαμάχες. Όσο ήταν στο Παρίσι, έγραψε για τις μποέμ εμπειρίες του στον "Τροπικό του Καρκίνου" (1934), για το οποίο είπε: "Αυτό δεν είναι ένα βιβλίο, με τη συνήθη έννοια της λέξης. Όχι, αυτό είναι μία παρατεταμένη προσβολή, ένα φτύσιμο στο πρόσωπο της τέχνης, μία κλωτσιά στον πισινό του Θεού, του ανθρώπου, της μοίρας, του χρόνου, της αγάπης, της ομορφιάς... όπου θέλετε. Θα σας τραγουδήσω, ίσως λίγο φάλτσα, αλλά θα τραγουδήσω". Το βιβλίο αμέσως απαγορεύτηκε στις Η.Π.Α. για την αισχρότητά του και το γραφικό ερωτικό του περιεχόμενο. Το 1964, το Ανώτατο Δικαστήριο τελικά αποφάσισε ότι ο "Τροπικός του Καρκίνου" δεν μπορούσε πλέον να απαγορευτεί. Είχε ήδη πουλήσει δύο εκατομμύρια αντίτυπα. Εν τω μεταξύ, η τριγωνική σχέση Miller, June και Nin αποτέλεσε τη βάση για αρκετά από τα ημερολόγια της Nin και για την ταινία "Henry and June" (1990). Όταν ο Άγγλος συγγραφέας George Orwell ταξίδεψε στην Ισπανία ως ανταποκριτής για τον Ισπανικό εμφύλιο, σταμάτησε στο Παρίσι και συνάντησε τον Miller, ο οποίος του είπε ότι ήταν ειρηνιστής. Τα σημαντικότερα έργα του συγγραφέα αυτή την περίοδο περιλαμβάνουν το "Black Spring" ("Μαύρη άνοιξη") (1936), το οποίο βασίστηκε στις παιδικές του εμπειρίες στο Brooklyn, και το "The Colossus of Maroussi" ("Ο κολοσσός του Μαρουσιού") (1941), το οποίο εμπνεύστηκε από ένα ταξίδι του στην Ελλάδα το 1939. Το 1942, μετακόμισε στην Καλιφόρνια, όπου τελικά εγκαταστάθηκε στο Big Sur, στην παραλία. "Είναι η πεποίθησή μου ότι ο άπειρος καλλιτέχνης σπάνια δημιουργεί σε ειδυλλιακά τοπία" έγραφε ο Miller στο "Big Sur and the oranges of Hieronymus Bosch" ("Μπιγκ Σουρ και τα πορτοκάλια του Ιερώνυμου Μπος") (1957). "Αν εγκατασταθεί εδώ μία αποικία τέχνης, θα καταλήξει όπως και όλες οι άλλες. Οι καλλιτέχνες ποτέ δεν δημιουργούν σε αποικίες. Τα μυρμήγκια ναι. Αυτό που χρειάζεται ο εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης είναι το προνόμιο του να παλέψει με τα προβλήματά του μόνος του - και που και που ένα κομμάτι κόκκινο κρέας". Το 1944 ο Miller παντρεύτηκε την Janina Martha Lepska, μια νεαρή φοιτήτρια φιλοσοφίας, που ήταν πάνω από 30 χρόνια νεότερή του. Ο γάμος τους διαλύθηκε επτά χρόνια αργότερα, αλλά ο Miller σύντομα βρήκε καινούρια σύντροφο, την Eve McClure, μία καλλιτέχνιδα, την οποία παντρεύτηκε το 1953. Ο Henry Miller πέθανε στο Pacific Palisades στις 7 Ιουνίου του 1980.

Ο Ουίλιαμ Σ. Μπάροουζ (William S. Burroughs) γεννήθηκε το 1914 στπ Μισούρι των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1953 κυκλοφόρησε το πρώτο και ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του, "Τζάνκι" (εκδ. Τόπος, 2009), το οποίο θεωρείται η πλέον χαρακτηριστική απεικόνιση του εφιαλτικού αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά, εμπειρία που τον ταλαιπώρησε σε όλη σχεδόν τη ζωή του. Το 1951, σκοτώνει κατά λάθος τη γυναίκα του, ενώ έπαιζαν μεθυσμένοι τον Γουλιέλμο Τέλλο, μια πράξη που τον έστειλε στη φυλακή και στο ψυχιατρείο. Ο Μπάροουζ μαζί με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και τον Τζακ Κέρουακ, θεωρούνται οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι των μπιτ στη λογοτεχνία.Η έρευνά του στη γλώσσα ("η γλώσσα είναι ιός") και οι πειραματισμοί του με το κείμενο (τα περίφημα cut-up: "ο καθένας που διαθέτει ένα ψαλίδι μπορεί να γίνει ποιητής") αποτελούν συστατικα στοιχεία του έργου του. Πιο γνωστά του έργα τα μυθιστορήματα "Γυμνό Γεύμα" (1956/ εκδ. Τόπος, 2010), "Queer" (1986/ εκδ. Τόπος, 2010) και "Exterminator!" (1973), και οι τριλογίες "Nova Express" ("The Soft Machine", "Nova Express", "The Ticket That Exploded") και "Red Night Trilogy" ("Cities of the Red Night", "The Place of Dead Roads", "The Western Lands"). Από τις εκδόσεις "Τόπος" κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο που εγκαινίασε τη γενιά των μπιτ (και που έγραψε από κοινού με τον Τζακ Κέρουακ) το "Και έβρασαν οι ιπποπόταμοι στις γούρνες τους". Πέθανε το 1997.

Η Ντόροθι Πάρκερ (1893-1967) γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1914 δημοσίευσε το πρώτο της ποίημα στο περιοδικό "Vanity Fair", όπου αργότερα εργάστηκε ως κριτικός θεάτρου. Τη δεκαετία του '20 αποτέλεσε κεντρική φιγούρα της Στρογγυλής Τραπέζης του Algonquin, θρυλικής λέσχης συγγραφέων, κριτικών και καλλιτεχνών που συναντιούνταν καθημερινά στο ξενοδοχείο Algonquin του Μανχάταν. Διηγήματά της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "New Yorker", ενώ από το 1927 ανέλαβε τη στήλη βιβλίου του περιοδικού. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Enough Rope" δημοσιεύτηκε το 1926 και τέσσερα χρόνια αργότερα εκδόθηκε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν έγραψε ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά, και κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, για τη συμμετοχή της στο σενάριο της ταινίας "A Star is Born" (1937).

Ο Κερτ Βόνεγκατ (1922-2007) γεννήθηκε στην Ιντιανάπολη της πολιτείας της Ιντιάνα. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και η μητέρα του προερχόταν από εύπορη οικογένεια. 'Αρχισε να σπουδάζει ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του Κορνέλ, αλλά ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος του χάλασε τα σχέδια και αναγκάστηκε να καταταχτεί στο στρατό ένα χρόνο μετά το Περλ Χάρμπορ. Την Ημέρα της Μητέρας του 1944 η μητέρα του αυτοκτόνησε, ενώ ο ίδιος κατά τη Μάχη των Αρδενών, τέλη του 1944, βρέθηκε πίσω από τις γραμμές του εχθρού και στις 14 Δεκεμβρίου αιχμαλωτίστηκε. Επέζησε του βομβαρδισμού της Δρέσδης το Φλεβάρη του ΄45 (135.000 άνθρωποι δεν επέζησαν) κρυμμένος στο υπόγειο "Σφαγείο Νο. 5", και αμέσως μετά οι Γερμανοί τον ανέβασαν στην επιφάνεια μαζί με άλλους αιχμαλώτους για να βοηθήσουν στην ταφή των νεκρών. "'Ηταν όμως τόσο πολλά τα πτώματα", σχολίαζε ο Βόνεγκατ, "που τελικά έφεραν κάτι τύπους με φλογοβόλα· όλες αυτές οι σοροί των σκοτωμένων πολιτών έγιναν στάχτη." Το γεγονός αυτό τον στοίχειωσε για πάντα, και κατά κάποιον τρόπο, του οφείλει το γεγονός ότι έγινε συγγραφέας. Μετά τον πόλεμο σπούδασε βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, παντρεύτηκε τη σχολική του φίλη, και στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 έπιασε δουλειά ως αστυνομικός ρεπόρτερ. Το 1947 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, όπου προσλαμβάνεται ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων στην εταιρεία General Electric. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Το πιάνο-πιανίστας" (1952), είχε σκηνικό μια μηχανοποιημένη κοινωνία, πράγμα που συνέβαλε στην ταξινόμησή του στα "ράφια" της επιστημονικής φαντασίας. Ακολούθησαν "Οι σειρήνες του Τιτάνα" (1959), όπου η ανθρώπινη ιστορία περιγράφεται ως ένα τυχαίο γεγονός που οφείλεται στο ότι κάποιος ξένος πλανήτης έψαχνε κάποιο ανταλλακτικό για διαστημόπλοιο. Στη "Φωλιά της γάτας" (1963), την πρώτη του εμπορική επιτυχία, μια ομάδα κατοίκων σε νησί της Καραϊβικής υιοθετεί μια καινούρια θρησκεία, ενώ στο "Σφαγείο Νο. 5" (1969) ο Βόννεγκατ ανασυνθέτει την εμπειρία του στη Δρέσδη χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της αναστροφής του χρόνου, χαρακτηριστικό της λογοτεχνίας της επιστημονικής φαντασίας. Η τεχνική του να μιλήσει για τον πόλεμο μέσα από το ύφος της επιστημονικής φαντασίας θα εντυπωσιάσει ακόμη και συγγραφείς όπως ο Γκράχαμ Γκριν, ενώ σήμερα το βιβλίο περιλαμβάνεται στα σημαντικότερα αμερικανικά μυθιστορήματα. Ο Κερτ Βόνεγκατ έγραψε θεατρικά έργα, διηγήματα, άρθρα και δοκίμια. Έζησε κυρίως στη Νέα Υόρκη. Το "Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα" ήταν το τελευταίο του βιβλίο, με μια σειρά αυτοβιογραφικών κειμένων, στα οποία περιλαμβάνονται καυστικά σχόλια για την κυβέρνηση Μπους. Τον Αύγουστο του 2006, σχολιάζοντας ένα μυθιστόρημα που δεν επρόκειτο να τελειώσει ποτέ, έλεγε: "Έγραψα βιβλία. Πολλά. Σας παρακαλώ, έκανα όσα είχα να κάνω. Μπορώ να πάω σπίτι μου τώρα;" Στις 11 Απριλίου 2007, η ευχή του φαίνεται ότι εισακούστηκε: στην επίσημη ιστοσελίδα του, www.vonnegut.com, ένα κλουβί εμφανίζεται, έκτοτε, με ανοιχτή την πόρτα... Το alter ego του Κερτ Βόνεγκατ είναι ο Κίλγκορ Τράουτ, ένας γέρος συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που δεν κυκλοφορούν πια. Ο Τράουτ πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα "Πρόγευμα για πρωταθλητές" και κάνει σύντομες εμφανίσεις σε πολλά άλλα βιβλία του Βόνεγκατ. Σύμφωνα με όσα έχει πει ο δημιουργός αυτού του σοφού αλλά ανύπαρκτου χαρακτήρα, ο Τράουτ γεννήθηκε το 1907 σε νησί των Βερμούδων και στη συνέχεια μετακόμισε στο Ντέιτον του Οχάιο. Περιπλανήθηκε σε όλη τη χώρα, έκανε χειρωνακτικές δουλειές και έγραψε πλήθος βιβλίων επιστημονικής φαντασίας. Μέχρι το 1974 είχε γράψει εκατόν δεκαεπτά μυθιστορήματα και δύο χιλιάδες διηγήματα. Ανάμεσά τους ο Βόννεγκατ αναφέρει τα "Ευαγγέλιο από το διάστημα", "Μανιακοί της τέταρτης διάστασης", "Παν-γαλαξιακό τριήμερο πάσο", "Τα πλανητικά παμφάγα" κ.ά., τα οποία όμως δεν έχουν εκδοθεί γιατί ο Τράουτ τα πετάει από δω κι από κει, σε κάδους απορριμμάτων. Μια φορά που αποφάσισε να εκδώσει κάτι, απευθύνθηκε, από άγνοια, σε οίκο πορνογραφικού υλικού, με αποτέλεσμα μερικά διηγήματά του να δημοσιευτούν σε έντυπα με γυμνά κορίτσια. Στην πραγματικότητα, ο "Τράουτ" έχει γράψει μονάχα ένα διήγημα ερωτικού περιεχομένου. Ο Κίλγκορ Τράουτ έμεινε για λίγο καιρό σε μικρή πόλη της Μασαχουσέτης και σε μικρή πόλη της Ιντιάνα, αλλά πέρασε τη ζωή του περιφερόμενος. Είχε ένα γιο, τον Λίον, λιποτάκτη του Βιετνάμ, που σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα στη Σουηδία. Μερικοί λένε πως ο Κερτ Βόνεγκατ εμπνεύστηκε τον Τράουτ από το συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Θίοντορ Στέρτζον. Ο ίδιος ο Βόνεγκατ λέει: "Ο Κίλγκορ Τράουτ είναι ο μοναδικός μου ήρωας που διέθετε αρκετή φαντασία για να καταλάβει πως ήταν κατασκεύασμα ενός άλλου ανθρώπου...".

Ο Τζέιμς Μ. Κέιν, αμερικανός συγγραφέας, γεννήθηκε το 1892 στο Μέριλαντ, όπου και πέθανε το 1977. Ύστερα από τις σπουδές του στο Ουάσινγκτον Κόλετζ, αρχίζει να γράφει διάφορα άρθρα στην εφημερίδα "New York World" και στα περιοδικά "American Mercury" και "The New Yorker". Το 1931 φεύγει για το Χόλιγουντ, όπου θα μείνει δεκαεπτά χρόνια γράφοντας σενάρια για λογαριασμό της Κολούμπια, της Παραμάουντ και της Γιουνιβέρσαλ. Το πρώτο του μυθιστόρημα "The Postman Always Rings Twice" ("Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές") κυκλοφόρησε το 1934, ταράζοντας τα νερά της συντηρητικής αμερικανικής κοινωνίας. Κλασικό μυθιστόρημα της εποχής της μεγάλης ύφεσης και των πρωταγωνιστών της, το βιβλίο έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο πρώτα στην Ιταλία, από τον Λουκίνο Βισκόντι, στην πρώτη του νεορεαλιστική ταινία ("Οσεσιόνε", 1943), και στη συνέχεια στις ΗΠΑ από τον Τάι Γκαρνέτ (1946). Γνωστή μεταφορά του, επίσης, είναι και το ριμέικ της ταινίας του Γκαρνέτ από τον Μπομπ Ράφελσον, το 1981, σε σενάριο Ντέιβιντ Μάμετ, με τους Τζακ Νίκολσον και Τσέσικα Λανγκ στους βασικούς ρόλους. Έγραψε επίσης τα μυθιστορήματα "Double Indemnity" ("Διπλή αποζημίωση", 1936, το οποίο μετέφερε στον κινηματογράφο ο Μπίλι Γουάιλντερ, ελλ. έκδ. "Το διπλό άλλοθι", Παρατηρητής, 1986), "Mildred Pierce", 1941, "Serenade", 1957, κ.ά.

O Φίλιπ Γκούρεβιτς (Philip Gourevitch) ανέλαβε τη θέση του διευθυντή έκδοσης του περιοδικού Paris Review το 2005. Διαδέχτηκε σ' αυτή τη θέση τον Τζορτζ Πλίμπτον (George Plimpton), ο οποίος υπήρξε επιτυχημένος διευθυντής έκδοσης του περιοδικού από το 1953 μέχρι το θάνατό του, το 2003. Είναι μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού "New Yorker" και συγγραφέας κυρίως πολιτικών βιβλίων όπως το "The Ballad of Abu Ghraib", ένα χρονικό της υπό αμερικανική κατοχή φυλακής Αμπού Γκραμπ στο Ιράκ και το "We Wish To Inform You That Tomorrow We Will Be Killed With Our Families", ένα χρονικό της γενοκτονίας στη Ροδεσία το 1994.

Ο Άρης Μαραγκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε ιστορία, αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I (Σορβόννη), στο Παρίσι. Εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής και εκδότης. Έχει εκδώσει περισσότερα από δέκα βιβλία πεζογραφίας και κριτικής και ισάριθμες μεταφράσεις (από τα γαλλικά και τα αγγλικά). Γράφει κριτική βιβλίου και ιδεών στoν Tύπο και στα σχετικά με τη λογοτεχνία περιοδικά. Είναι ιδρυτικό στέλεχος των εκδόσεων "Τόπος", όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Εργογραφία: Α. Πεζογραφία "Όλντσμομπιλ", Ελεύθερος Τύπος, 1982. "Ψυχομπουρδέλο", Ελεύθερος Τύπος, 1983. "Δεν είναι όλα σινεμά μωρό μου", Ελ. Τύπος, 1985. "Oι ωραίες ημέρες του Bενιαμίν Σανιδόπουλου", Κέδρος, 1998. "Τα δεδομένα της ζωής μας", Ελληνικά Γράμματα, 2002. "Αγάπη, κήποι, αχαριστία", Κέδρος, 2002. "Γλυκειά επιστροφή", Ελληνικά Γράμματα, 2003. "True Love", Tόπος 2008 "Η μανία με την Άνοιξη", Ελληνικά Γράμματα 2006· Τόπος 2009 Β. Δοκίμιο "Ulysses, Oδηγός Aνάγνωσης", Δελφίνι 1996· Κέδρος, 2001· Τόπος 2010 "Διαφθορείς, Εραστές, Παραβάτες", Ελληνικά Γράμματα, 2005 Γ. Λευκώματα (επιμέλεια) "Aγαπημένο Bρωμοδουβλίνο", Κέδρος, 1997. "Ρωσία, 100 χρόνια", Ριζάρειον Ίδρυμα/ Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, 2002 "Η άλλη Ελλάδα", Τόπος 2007 Δ. Mεταφράσεις Aντονέν Aρτώ, "O Hλιογάβαλος" Aντρέ Mπρετόν, "Tι είναι ο Σουρεαλισμός" Bίλλυ Bερκάουφ, "Dada, μονογραφία ενός κινήματος" Zαν Mποντριγιάρ, "Pέκβιεμ για τα mass media" Tζέιμς Tζόις, "Tζιάκομο Tζόις" Pενέ Bαρέν, "Aνθολογία ερωτισμού" Tζόναθαν Σουίφτ, "Tα ταξίδια του Γκάλιβερ" Nτάνιελ Nτιφόου, "Pοβινσόνας Kρούσος" Mαργκερίτ Nτυράς, "Mοντεράτο Kαντάμπιλε" Oνορέ ντε Mπαλζάκ, "Σαρραζίνος" Xένρι Tζέιμς, "Oυάσιγκτον Σκουέρ"